Σταμάτης Καλαμιώτης : Απολογισμός ενός χιονιά. Μια διαφορετική ματιά.

 Η Μήδεια πέρασε και σιγά σιγά εξαφανίζονται και τα αποτελέσματά της. Ο κάθε ένας από εμάς έχει την άποψή του για την αποτελεσματικότητα Δήμου/Περιφέρειας κλπ, κρίνοντας κυρίως με βάση τη δική του προσωπική εμπειρία από τον αποχιονισμό.

Δε θα σταθώ στο αν τα καταφέραμε ως Δήμος ή όχι, αλλά θα αναφέρω κάποια δεδομένα τα οποία τώρα που βλέπω «από μέσα» είναι τόσο διαφορετικά από ότι μου φαίνονταν πριν. Δυστυχώς, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων  (βλέπετε με την τηλεκπαίδευση δεν χάνονται μαθήματα ούτε λόγω χιονιού) δεν μπόρεσα αυτή τη φορά να συνδράμω στο ιδιαίτερα απαιτητικό έργο της διαχείρισης της κακοκαιρίας. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν ευλογώ τα γένια μου.

Σίγουρα η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κακοκαιρίας εγκυμονεί πολλά προβλήματα και αβεβαιότητες. Όσο προετοιμασμένος και να είσαι (σχέδιο, μηχανήματα, αλάτι, άνθρωποι), οι πιθανότητες για να στραβώσει κάτι είναι πολλές. Και οι δυσκολίες ακόμα περισσότερες. Θα σταθώ σε δύο πολύ βασικές και ενδεικτικές.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι αφού ο αποχιονισμός πραγματοποιείται σταδιακά (πρώτα κεντρικές αρτηρίες και στη συνέχεια στενά, παράδρομοι κλπ) κάποιοι δρόμοι θα μείνουν πίσω. Πόσο; Δυστυχώς εξαρτάται από πολλά (πχ αν θα συνεχίζεται η χιονόπτωση ή αν θα υπάρξουν απρόοπτα, βλάβες κλπ). Όλοι θέλουμε και ίσως χρειαζόμαστε τον δρόμο «μας» ανοιχτό για να πάμε στη δουλειά μας ή για κάτι επείγον. Είναι όμως πρακτικά αδύνατο. Πεπερασμένος αριθμός ανθρώπων με πεπερασμένο αριθμό μηχανημάτων επιχειρεί και δεν μπορεί να ανοίξει τα πάντα ταυτόχρονα. Και δεν μιλάμε μόνο για μία πόλη. Αλλά για έναν ολόκληρο Δήμο με 17 χωριά! Πρέπει να υπάρχει κατανόηση. Οι άνθρωποι με τα εκχιονιστικά περνάνε από παντού, αλλού λίγο νωρίτερα, αλλού λίγο αργότερα.

Πέρα από αυτό, βγάζεις ένα πλάνο, χωρίζεις τους τομείς και όλα ξεκινούν καλώς. Αν συνεχίζει να χιονίζει έχεις πρόβλημα μιας και μπορεί να ξανακλείνουν οι δρόμοι. Αν υπάρξει βλάβη σε μηχάνημα (πολύ πιθανό σε τέτοιες συνθήκες) χαλάει όλος ο προγραμματισμός (είπαμε, τα μηχανήματα δεν είναι άπειρα). Αλλά και όλα αυτά να πάνε καλά έρχεται ο ανθρώπινος παράγοντας. Άνθρωποι άρρωστοι, με προβλήματα καρδιάς, νεφροπαθείς, άνθρωποι που πρέπει να μετακινηθούν για νοσοκομεία και φαρμακεία, ηλικιωμένοι, κτηνοτρόφοι με τα ζωντανά τους, άνθρωποι αποκλεισμένοι. Και άλλες άμεσες ανάγκες, νοσοκομείο, υποσταθμοί ΔΕΗ, ακινητοποιημένα αυτοκίνητα και πολλά πολλά πολλά άλλα. Σε ποιον από αυτούς μπορείς να αρνηθείς άμεση βοήθεια; Και ας σε βγάζουν παντελώς εκτός προγράμματος. Θα προτιμήσεις λοιπόν να βοηθήσεις έναν άρρωστο, να του παρέχεις απρόσκοπτη πρόσβαση στο νοσοκομείο, και ας μείνει ένας δρόμος πίσω. Όλοι αυτό θα κάναμε.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα. Μακρηγόρησα όμως ήδη. Όλοι μας γκρινιάζουμε γιατί η αίσθηση του αποκλεισμού είναι λίγο τρομακτική. Φοβόμαστε ότι θα χρειαστούμε κάτι και δεν θα μπορούμε να βγούμε, φοβόμαστε ότι μας ξέχασαν. Ανθρώπινο και πολλές φορές δικαιολογημένο. Αρκεί όμως να μην ξεπερνάμε τα όρια και να μην εξαπολύουμε κατηγορίες και αναθέματα με το παραμικρό.

Και σε αυτόν τον χιονιά κάποιοι άνθρωποι πάλεψαν μέρα και νύχτα άυπνοι, ταλαιπωρημένοι ακόμα και νηστικοί. Από τον Δήμαρχο, τους Αντιδημάρχους και τους Προέδρους των Κοινοτήτων, τους συμβούλους που βοήθησαν έως τους δημοτικούς υπαλλήλους της πολιτικής προστασίας, το τηλεφωνικό κέντρο, την καθαριότητα και φυσικά (περισσότερο από όλους) τους χειριστές των μηχανημάτων (δημ. υπαλλήλους και ιδιώτες). Μπορεί να τα κατάφεραν, μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για την ασφάλεια όλων μας. Και τους ευχαριστούμε.

ΥΓ: Οι φωτογραφίες από το χθεσινό πρωινό δε λήφθηκαν μόνο για να αποτυπώσουν την όμορφη χιονισμένη Θήβα αλλά και για να καταγραφεί η κατάσταση του οδικού δικτύου για καλύτερο συντοντισμό του αποχιονισμού.

 Σταμάτης Καλαμιώτης