Δέσποινα Σπανούδη : Καμία από τις τρεις ρυθμίσεις για τα δημόσια Πανεπιστήμια, δεν έχουν στόχο τη βελτίωση των ιδρυμάτων και του επιπέδου των σπουδών

 Η πρώτη για τον περιορισμό των ετών φοίτησης, δεν έχει καμία σχέση με τη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Το να είναι γραμμένοι ως φοιτητές κάποιοι που για οποιονδήποτε λόγο καθυστέρησαν, δεν παράγει κανένα εμπόδιο, κανένα έξοδο, κανένα πρόβλημα. Αντίθετα όχι μόνο δημιουργεί πρόβλημα σε όσους χρειάστηκε να διακόψουν ή να επιβραδύνουν αλλά παράγει και ένα κλίμα άγχους, πίεσης και εξάρτησης των φοιτητών απο πιθανή αυθαιρεσία της σχολής ή κάποιων διδασκόντων. Όλοι όσοι περάσαμε ή έχουμε παιδιά σε σχολές έχουμε τέτοιες εμπειρίες. Τώρα θα υπάρχει και η δαμόκλειος σπάθη της διαγραφής, ως μέσο πειθαναγκασμού της συμπεριφοράς των φοιτητών.

Η δεύτερη αφορά τη βάση εισαγωγής. Ως γνωστόν αυτό που παίζει ρόλο για την ευκολία ή τη δυσκολία εισαγωγής είναι η αναλογία εισακτέων προς εξεταζόμενους.

Οι βάσεις ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τη δυσκολία των θεμάτων και δεν έχουν καμία σχέση με το επίπεδο των εξεταζόμενων, το οποίο προφανώς δεν αλλάζει κάθε χρόνο.  Άρα το να βάλεις όριο μια βάση π.χ. το 10 για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, σημαίνει απλά ότι μια χρονιά που θα πέσουν πιο δύσκολα θέματα θα κοπούν περισσότεροι από ότι την επόμενη χρονιά που θα πέσουν εύκολα. Το μόνο που εξυπηρετεί η βάση είναι να μειώσουν αριθμό εισακτέων, επιλογή που θα ήταν πολύ πιο τίμιο, δίκαιο και ορθολογικό να την έκαναν εξαρχής και όχι να προσπαθούν να την καλύψουν με πομφόλυγες περί αριστείας και αξιολόγησης.

Το τρίτο και καλύτερο είναι η πανευρωπαϊκή καινοτομία της ίδρυσης Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Είναι τα Πανεπιστήμια άντρα βίας και ανομίας; για όποιον δεν ξέρει ότι τη χώρα διοικούν οι κουμπάροι του ιδιοκτήτη του Noor1 και οι φίλοι του Τίγρη, για όποιον δεν έχει περάσει τα τελευταία 30 χρόνια απο το κέντρο της Αθήνας με τις ανενόχλητες πιάτσες των ναρκωτικών και της πορνείας, συχνά της παιδικής δίπλα στα αστυνομικά τμήματα, για όποιον δεν έχει βρεθεί βράδυ στο Βοτανικό και πρωί ή βράδυ στα άβατα αρκετών περιοχών στα Δυτικά, για όποιον δηλαδή δε ζει στην Ελλάδα, μπορεί και να το πιστέψει. Ακόμη και οι ίδιοι οι αστυνομικοί φωνάζουν ότι δεν χρειάζεται Πανεπιστημιακή Αστυνομία.

Η κυβέρνηση επιχειρεί με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.  Απο τη μια να συρρικνώνει το δημόσιο Πανεπιστήμιο και να στείλει τον κόσμο στα παραμάγαζα των "κολλεγίων" των οποίων τα πτυχία εξίσωσε επί της ουσίας με τα Πανεπιστημιακά. Από την άλλη να δημιουργήσει ένα κλίμα αυταρχισμού και φόβου, που θα υποβαθμίσει ακόμη περισσότερο την έρευνα, την όσμωση, την παραγωγή και τη διακίνηση ιδεών, την κινητήρια δύναμη για κάθε επιστήμη.

Το μόνο που δεν επιχειρεί είναι να βελτιώσει και να αναβαθμίσει είναι το περιεχόμενο των σπουδών και τις συνθήκες φοίτησης. Αυτά είναι δευτερεύοντα, επουσιώδη και εκτός των  κυβερνητικών στόχων.

Αλοίμονο στη χώρα που αστυνομοκρατεί αντί να βελτιώνει την ανώτατη παιδεία της.

Και αλοίμονο στους πολίτες που αντί να αγανακτούν για αυτό, αγανακτούν με τους φοιτητές που διαδηλώνουν.

Δέσποινα Σπανούδη