Θλίψη...
Δεν είναι μόνον η παραγωγή που χάθηκε, φέτος που οι
προσδοκίες ήταν μεγάλες, που «έσπαγαν» οι ελιές και οι επιπτώσεις για τα
επόμενα χρόνια.
Είναι και αυτή η εικόνα. Το τοπίο άγριο, απόκοσμο, σαν να
μην υπάρχει πουθενά ζωή. Μαυρίλα παντού. Μαυρίζει και την ψυχή μας.
Ελιές μικρότερες αλλά και υπεραιωνόβιες με τεράστιους
κορμούς δεν υπάρχουν πια. Σαν να πήραν μαζί τους την ιστορία, όλα όσα
εξελίχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και αυτές ήταν εκεί σιωπηλοί παρατηρητές και
έκρυβαν καλά τα μυστικά τους.
Είναι και το συναισθηματικό φορτίο…
Θλίψη και για τις ιδιαιτερότητες, τους ισχυρούς
συμβολισμούς. Τους δικούς μας ανθρώπους που μεγάλωσαν ή που δεν είναι πια μαζί
μας. Οι παππούδες, οι παππούδες των παππούδων και ακόμα πιο πίσω.
Ξέρεις ότι αυτά τα δέντρα ήταν η περιουσία τους. Τα
κλάδευαν, «έκοβαν» με αναχώματα το νερό από τις βροχές με φτυάρια και ξινάρια
να τα ποτίσουν. Ξέρεις ότι με αυτά εδώ τα δέντρα πάλεψαν τη φτώχεια τους,
στάθηκαν όρθιοι, τα κατάφεραν.
Ξέρεις ότι αυτός ο ελαιώνας ήταν από τις βασικές αιτίες να
φτιάξουν το χωριό στη θέση που είναι και σήμερα. Και αυτός ο ελαιώνας δεν
υπάρχει πια. Σαν να ήθελε η φωτιά να μην αφήσει ούτε μέτρο…
Είναι πολύ παραπάνω από την παραγωγή που χάθηκε…
Είναι σαν μια πολύτιμη κληρονομία που δεν μπορέσαμε να
διατηρήσουμε.
Η ελπίδα όμως δε χάθηκε: Κάποια λίγα δέντρα παραμένουν
πράσινα. Είναι κάποιες ελιές που ξέφυγαν. Κατάφεραν να γλυτώσουν. Η δύναμη της
ζωής!
Είναι από τις περιπτώσεις που χρειάζεται δυνατή θέληση και
πείσμα, να τα ξαναφτιάξουμε. Δύσκολο, θα πάρει χρόνια, δε θα είναι το ίδιο,
αλλά θα τα ξαναφτιάξουμε!
Δημοσίευση σχολίου