Πόσο βοηθούν στη διαπραγμάτευση, τα διαθέσιμα δημοσίου-ΟΤΑ - Της Δέσποινας Σπανούδη

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την μεταφορά των διαθέσιμων της αυτοδιοίκησης, πυροδότησε και όχι άδικα έντονες αντιδράσεις που κορυφώθηκαν με τα επεισόδια στην Βουλή. Δηλώνοντας εξαρχής μεροληπτική, θεωρώ ότι η αντιπολίτευση προκάλεσε σκόπιμα μια έκρυθμη όσο και παρακμιακή κοινοβουλευτική εικόνα.

Τακτική αναμενόμενη, αφού με την εξαίρεση του ΚΚΕ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αντλούν όλη την ισχύ τους μέσα από τις σχέσεις τους με την ελληνική και όχι μόνο ολιγαρχία. Χαρακτηριστικό εξάλλου είναι το γεγονός, ότι μόνο χλιαρές αντιδράσεις σημειώθηκαν όταν η κυβέρνηση προχώρησε προ ημερών σε πράξη νομοθετικού περιεχομένου που περιλάμβανε φορολογικές απαλλαγές που αφορούν και μεγάλους οφειλέτες.

Έχουν γραφτεί πολλά για το θέμα αυτές τις μέρες. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο τουλάχιστον μεγάλα ζητήματα. Το πρώτο αφορά τη δημοκρατία και την αυτοδιοίκηση. Το δεύτερο αφορά τα οικονομικά και τη διαπραγμάτευση.

Αρχικά, το να υπενθυμίσουμε ότι οι δήμαρχοι που «σκίζουν τα ρούχα τους» σήμερα, δεν έκαναν το ίδιο όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι πολύ εύκολο. Το γεγονός ότι αρκετοί από αυτούς, ανέχθηκαν και υπηρέτησαν πολιτικές που αποδυνάμωσαν την αυτοδιοίκηση, μπορεί να μειώνει την αξιοπιστία τους, αλλά δεν σημαίνει εν τέλει τίποτε. Δεν σημαίνει ούτε ότι οποιαδήποτε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου είναι μια δημοκρατική επιλογή, ούτε ότι η αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης δεν υφίσταται πλήγμα, ούτε ότι δεν έπρεπε να ρωτηθούν τουλάχιστον τα συλλογικά της όργανα.

Γιατί δεν έγινε; Μια πρώτη εξήγηση είναι ότι δεν υπήρχε χρόνος. Αν αυτό είναι ακριβές, γεννιέται το εύλογο ερώτημα αν είναι τόσο δύσκολο να γνωρίζουμε πιο έγκαιρα ότι τα λεφτά τελειώνουν. Μια δεύτερη υπόθεση είναι ότι η πλειοψηφία των αυτοδιοικητικών οργάνων δεν πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι επιλογές που έγιναν στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, συνοψίστηκαν εν πολλοίς στο «μια από τα ίδια»,  γεγονός που οδήγησε τις τοπικές κοινωνίες στην πεπατημένη των τοπικών παραγόντων.

Η ουσιαστική υποστήριξη αυτοδιοικητικών σχημάτων με συλλογική, αμεσοδημοκρατική και κινηματική λειτουργία, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικό τοπίο, αλλά δεν επελέγη παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Έτσι σήμερα εκτός από αντιδραστική αντιπολίτευση, η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη και με μια αντιδραστική αυτοδιοίκηση. Δεν είναι λοιπόν καθόλου συνετό να τροφοδοτούνται με βάσιμους λόγους αντιδράσεων.

Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με το αποτέλεσμα της μεταφοράς αυτών των διαθέσιμων, όπως και των διαθέσιμων των ασφαλιστικών ταμείων. Η μετεκλογική περίοδος αποκάλυψε στους πολίτες τις προθέσεις των δανειστών, δημιουργώντας ένα επιπλέον πολιτικό κεφάλαιο αντίστασης και απαλλαγής. Η διαπραγμάτευση από την νέα κυβέρνηση μας βοήθησε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν διεκδικούν παρά την υφαρπαγή δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου και την επιβολή εργασιακού μεσαίωνα.

Στον αντίποδα, εδώ και πολλούς μήνες μαζεύουμε  εισοδήματα και διαθέσιμα και τα ρίχνουμε στη μαύρη τρύπα. Δεν έχει θιχτεί ο μεγάλος πλούτος, δεν έχουν πληρώσει οι μεγάλοι φοροφυγάδες, δεν έχει ξεκινήσει καμία ενέργεια για να περισωθούν πηγές εσόδων που σκανδαλωδώς άλλαξαν χέρια όπως ο ΟΠΑΠ ή που θα μπορούσαν να διεκδικηθούν από το δημόσιο όπως η Αττική Οδός.

Ωστόσο  «η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο που από το καλοκαίρι του 2014, όταν και διεκόπη η ροή χρηματοδότησης από τους δανειστές, δεν αναχρηματοδοτεί τα χρέη της, αλλά τα αποπληρώνει από τον προϋπολογισμό της» όπως είπε ο Α. Τσίπρας στη Βουλή στα τέλη Μαρτίου.  Παρά τη συμφωνία του Φεβρουαρίου ή εξαιτίας αυτής, τα διαθέσιμα της χώρας μεταφέρονται στις τσέπες των δανειστών και εξαντλούνται. Το ερώτημα που αναδύεται πίσω από την πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι ξεκάθαρο. Πόση δύναμη διαπραγμάτευσης διαθέτεις όταν σου έχουν πάρει τα περισσότερα ;