Για μας είναι ο θρήνος, όχι για τον Βαγγέλη

Σε ένα εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας, εν έτει 2015, στη σχολή γαλακτοκομικής Ιωαννίνων, κάτι μικροί κάφροι, θρεμμένοι με τον αέρα της βαρβάτης ελληνικής υπαίθρου, μετατρέπουν σε εφιάλτη τη ζωή ενός 20χρονου παιδιού, επειδή δεν έχει επενδύσει τον βίο του στα μούσκουλα των γυμναστηρίων, δεν έχει αναθρέψει το "είναι" του με τις αρχές του... συρόμενου ανδρισμού, δεν έχει πλακώσει κανέναν στο ξύλο, δεν έχει φτύσει, δεν έχει βρίσει, δεν έχει εκβιάσει, δεν έχει απειλήσει, δεν έχει στείλει κανέναν στο σπίτι του με μαυρισμένο μάτι και μπαταρισμένο σαγόνι.

 Με λίγα λόγια στην φοιτητική εστία ενός εκπαιδευτικού Ιδρύματος εν έτει 2015, ένα παιδί βασανίζεται με απάνθρωπο τρόπο επειδή δεν είναι τόσο άνδρας όσο θα έπρεπε για να ικανοποηθεί ο σίγουρα ελεγχόμενος ανδρισμός κάτι άθλιων δίποδων- σημείων των καιρών, που συνεχώς πολλαπλασιάζονται έχοντας πλέον και την ιδεολογική κάλυψη του τρίτου κόμματος στη χώρα να νομιμοποιεί την βαρβαρότητα του κακώς νοούμενου αρσενικού, αυτού ακριβώς που σου δημιουργεί σοβαρές υποψίες περί του ανδρισμού του όπως πιστοποιεί η επιστήμη της ψυχολογίας, αλλά και η ιστορία προσώπων που πρωταγωνίστησαν σε τέτοιου είδους κινήματα.

 Η ιστορία του 20χρονου Βαγγέλη που ξαφνικά συγκλονίζει τη χώρα, είναι η ιστορία ενός παιδιού που ζει κάθε μέρα δίπλα μας αλλά καθόλου δεν μας συγκλονίζει μέχρι να ανοίξει την πόρτα και να κάνει την έξοδο, για να αρχίσει τότε ο θρήνος για μια ζωή που δεν έχουμε, για μια καθαρότητα που έχουμε χάσει, για όσα ξέραμε και δεν είπαμε, για όσα μπορούσαμε και δεν  βοηθήσαμε, για όσα επιτρέψαμε να γίνουν.

 Για μας είναι ο θρήνος.

 Για την μάνα που εξακολουθεί να μεγαλώνει το παιδί της με το σχήμα του άνδρα- αφέντη, η ανάμιξη των άκρων του οποίου με το απορρυπαντικό πιάτων, μπορεί και να σημάνει το τέλος του σεξουλικού του κόσμου, ή την βίαιη επίθεση σε ένα σχήμα σχέσεων που μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ιδίως της ελληνικής περιφέρειας, κρατάει σαν φυλαχτό δίπλα στο αναμμένο καντήλι, μη και το κλέψει ο καιρός και ανασάνει η οικογένεια υγεία και ελευθερία.

 Για τον πατέρα που μεγαλώνει ακόμη  το αγόρι του με το τροπάριο "μην σου πάρουν το αέρα" με το άγχος πότε θα πάει με γυναίκα και με χαριτωμένα ύπουλο  εμπαιγμό αν δεν πάει, αν δεν έχει πάει ακόμη, αν δεν έχει σκεφτεί να πάει στα...12 χρόνια του και είθισται να του  συνιστά με ύφος- διαταγή, να απαντήσει με ξύλο στο ξύλο και να κάνει μαύρο τον μικρό Γιωργάκη που τόλμησε στο διάλειμμα να τον πει κοντό.

 Για τον φίλο που σε κρίνει ανάλογα με το τι και πόσο...πουλάς στην παρέα, όλα στον αφρό και στο τίποτα, και αναχωρεί κάποια στιγμή από δίπλα σου ίσως και μετά απο χρόνια, χωρίς καν να σε έχει δει ή να τον έχεις κοιτάξει.

 Για την κοπελίτσα που βλέπει τα υπερενισχυμένα μπράτσα με τα τατού και λιώνει γιατί αυτό το πρότυπο της έμαθαν τα ΜΜΕ, ο αδελφός και ο μπαμπάς της και μερικές φορές τα πληρώνει με πολύ περισσότερα και επικινδυνότερα πράγματα απο ό,τι μια μελανιά στο μάτι από το μπρουτάλ αρσενικό του διπλανού γυμναστηρίου.

 Για το πολιτικό μας σύστημα που έκανε την βία τρίτο κόμμα και τους τραμπούκους, αναγνωρίσιμο μέγεθος ακόμη και στο επίπεδο χάραξης του πολιτικού της μέλλοντος και ρυθμιστές του πολιτικού της παρόντος.

 Για την Ελληνική Αστυνομία που κάθεται και παρακολουθεί υποθέσεις όπως η εξαφάνιση του Βαγγέλη σαν να  συλλέγει πληροφορίες για να γράψει μυθιστόρημα και δεν έχει ήδη μπουζουριάσει  όλα αυτά τα βαρβάτα παιδιά των αγροτικών οικογενειών μπρος στα οποία ωχριούν οι επαγγελματίες εγκληματίες.

 Για τα ΜΜΕ που μιλάνε για έναν βουλευτή που τους έδινε αέρα, αλλά "σσσσσσσσσσσ", σιωπή για το ποιός είναι. Μόνο το εξαφανσιμένο παιδί στην σέντρα.

 Για τα social media, αυτά τα φλύαρα, και τάχα τολμηρά, στα οποία δεν διέρευσε ούτε μια φωτογραφία, ούτε μια πληροφορία περί βασανιστή. Λες και κανείς δεν ξέρει  ή δεν τολμά να βγάλει στη σέντρα τα τέρατα.

 Για  το εκπαιδευτικό μας σύστημα που δεν βλέπει ότι στα προαύλια πέφτει ξύλο, ότι μαθητές χλευάζονται και στις εστίες των σχολών  βασανίζονται κανονικά κάτω απο το βαρύ πέπλο της σιωπής και του ωχαδελφισμού.

 Για μένα και για σένα που βλέπουμε και δεν μιλάμε είναι ο θρήνος, που λιγωνόμαστε στα γέλια όταν βλέπουμε σήριαλ με gay-καρικατούρες- συνοδούς των ...σοβαρών πρωταγωνιστών με την προσωπικότητα turbo, πίσω από την οποία οργιάζει ένα απόλυτο γαργαλιστικό κενό.

 Για μένα και για σένα που μάθαμε ότι η ευαισθησία είναι ελάττωμα και η ανθρωπιά κακό "τσιμπούρι".

 Για μας που τρέμουμε μη και τα παιδιά μας γίνουν gay και τα κοροϊδεύουν και τα κάνουμε να κρύβονται και να γίνονται έρμαια των δικών τους βασανιστών όπως όλοι όσοι κρύβονται και δεν τολμούν να βγουν στο φως με την αλήθεια τους που είναι αφοπλιστική όπως είναι πάντα η αλήθεια.

 Για μένα και για σένα που ακούσαμε για τους βασανισμούς των αλλοδαπών και τις δολοφονίες τους και δεν βγήκαμε στους δρόμους. Που βλέπουμε τη διαφορά στο δέρμα όπως κάποιος κατά φαντασίαν ασθενής τους λεπρούς της Σπιναλόγκας πριν την ανακάλυψη του φαρμάκου.

 Για μένα και για σένα που μπορεί τα παιδιά μας να βασανίζονται επί ένα χρόνο, από κάποιους αλήτες που τα κλείνουν στις ντουλάπες και τα κάνουν τζουκ μποξ  και να μην το πάρουμε χαμπάρι ή να μην θέλουμε να το πάρουμε χαμπάρι, ή να μην προλαβαίνουμε να το πάρουμε χαμπάρι.

 Για μας που μπορεί αύριο να γίνουμε ο πατέρας του Βαγγέλη ή ο δήμιός του.

ΠΗΓΗ