Απολύσεις εργαζομένων πραγματοποιεί ο όμιλος ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΘΡΑΚΗΣ

Στο εργοστάσιο στην Ξάνθη, με την αιτιολογία μείωσης των παραγγελιών σε ένα συγκεκριμένο τμήμα της παραγωγής υλικών συσκευασίας.Στο εργοστάσιο της Θήβας, οι εργαζόμενοι ειδοποιήθηκαν για απόφαση της εταιρείας να σταματήσει την παραγωγική διαδικασία των συγκεκριμένων εμπορευμάτων, λόγω «ανταγωνισμού» και να πουλήσει τις μηχανές, ενώ οι εγκαταστάσεις θα διατηρηθούν ως αποθήκες με ελάχιστους εργαζόμενους. Σήμερα έχουν απομείνει 8 εργαζόμενοι, από τους 30 που ήταν το προηγούμενο διαστημα.

 Η εταιρεία με τη μέθοδο των «οικειοθελών αποχωρήσεων» και την καταβολή επιπλέον αποζημίωσης ως bonus, ρίχνει τους εργαζόμενους στην ανεργία. Σκοπός της προφανώς είναι το επόμενο διάστημα να παράξει άλλα εμπορεύματα με νέους εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα με 511 € και 586 €, κάτι το οποίο ήδη κάνει στην Ξάνθη, αξιοποιώντας τους αντεργατικούς νόμους που έχουν θεσπιστεί μέχρι σήμερα και άλλους που θα διαμορφωθούν το επόμενο διάστημα.

 Χαρακτηριστικό για το πως, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου φροντίζει για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους αποτελεί η πρόσφατη απόφαση του ανώτατου συμβουλίου εργασίας για τις ομαδικές απολύσεις, καθώς και οι προτάσεις του ΚΕΠΕ (κέντρο προγραμματισμού και οικονομικών ερευνών) για κατάργηση του κατώτατου μισθού σε νέους μέχρι 29 ετών, κατάργηση του επιδόματος ανεργίας κ.ά.

 Ο όμιλος ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΘΡΑΚΗΣ έχει παραγωγικές μονάδες σε 12 χώρες και δίκτυο πωλήσεων σε 80 χώρες. Είναι εμφανές ότι η εταιρεία δεν απολύει επειδή αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, δεδομένου ότι και σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης επενδύει κεφάλαια και επεκτείνεται σε αγορές του εξωτερικού.

 Είναι φανερό ότι ο όμιλος προχωράει σε μία ακόμη εσωτερική αναδιάρθρωση, επεκτείνοντας τις δραστηριότητες σε άλλους τομείς, απ’ όπου προσδοκά να αποκομίσει μεγαλύτερα κέρδη.

 Σ’ αυτές τις σχέσεις παραγωγής, ένας όμιλος κλείνει εργοστάσια, τα μεταφέρει σε άλλες χώρες, επεκτείνεται ή συρρικνώνεται, με μόνο κριτήριο και σκοπό το κέρδος.

 Όσο τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών, η αναρχία στην παραγωγή και οι ανταγωνισμοί για την κυριαρχία στην αγορά, θα συνθλίβουν τα εργατικά δικαιώματα και τους μισθούς, θα δημιουργούν στρατιές ανέργων.

 Οι «αναδιαρθρώσεις» στα ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΘΡΑΚΗΣ, απαντούν με τον πιο ξεκάθαρο και κυνικό τρόπο στο ερώτημα για το ποιοι κλείνουν τα εργοστάσια.

 Τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι διεκδικήσεις των εργαζομένων.

 Τις απολύσεις δεν τις φέρνουν οι εργατικοί αγώνες.

 Είναι η ακόρεστη δίψα του βιομήχανου να βγάλει περισσότερα κέρδη, να ενισχυθεί στον ανταγωνισμό με επιχειρήσεις του ίδιου κλάδου. Όλα αυτά όχι μόνο πρέπει να προβληματίσουν τους συναδέλφους στον κλάδο, αλλά πρέπει να επιδράσουν αποφασιστικά στην κατεύθυνση της πάλης, που πρέπει να στοχεύει συνολικά την οικονομία και την κοινωνία που έχει οικοδομηθεί πάνω στη σχεδιασμένη κλοπή του μόχθου του εργαζόμενου.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ