Η εξόντωση του «Βοήθεια στο σπίτι»

Της Λουκίας Παπαϊωάννου*

Η ελληνική οικονομία και κοινωνία βρίσκεται στο μέσον μιας μεγάλης κρίσης , με σημαντικές επιπτώσεις σε όλες τις ομάδες του πληθυσμού. Τα προβλήματα της φτώχειας , της ανεργίας , της ανισότητας και του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκονται στο επίκεντρο του δημόσιου , κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου. Σύμφωνα με την έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας ( Eurostat) για τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό το 2011 όσο και με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , οι Έλληνες που ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκαν κατά περίπου 300.000 άτομα ( 3,3 % του συνολικού πληθυσμού ) το 2011 και ανέρχονται πλέον σε 3,4 εκατομμύρια ( 31% του πληθυσμού ) .

 Ο τομέας της κοινωνικής πολιτικής και προστασίας βρίθει από στρεβλώσεις που σωρεύθηκαν επί δεκαετίες καθώς το ίδιο το κράτος δεν είναι σε θέση να παράγει και να προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες κάνοντας με αυτόν τον τρόπο ιδιαίτερα έντονη την παρουσία των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ( ΜΚΟ) και των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων, καλύπτοντας αρκετά από τα κενά των κρατικών υπηρεσιών και υποκαθιστώντας την κρατική λειτουργία.

Το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» , ως φορέας παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, μετά από 10 χρόνια λειτουργίας στέκεται στη κόψη του ξυραφιού. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις μη έχοντας την πολιτική βούληση να κάνουν το αυτονόητο , να θεσμοθετήσουν επιτέλους το ΒΣΣ, αντί αυτού , θέτουν σε εφαρμογή από 1η Απρίλη το Νέο Πρόγραμμα « Κατ’ οίκον Φροντίδα Συνταξιούχων».

 Το Νέο Πρόγραμμα «διάδοχος» του Βοήθεια στο σπίτι δείχνει ξεκάθαρα την κοινωνική του αναλγησία και το πόσο απομακρυσμένοι είναι από την τοπική κοινωνία και τα προβλήματά της οι ιθύνοντες των συναρμόδιων υπουργείων και φορέων , καθώς αποκλείεται η πλειοψηφία των εν δυνάμει εξυπηρετούμενων ( 130.000 ηλικιωμένοι – ΑΜΕΑ πανελλαδικά) , ενώ σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας οι εξυπηρετούμενοι με το Νέο Πρόγραμμα αριθμούνται στους 48.000.

 Το Υπουργείο Εργασίας πολύ μελετημένα και ξεκάθαρα θέσπισε κριτήρια για την όσο δυνατόν μικρότερη συμμετοχή ατόμων στο Νέο Πρόγραμμα καθιστώντας ανέφικτη την εφαρμογή του , παρά τη δέσμευση του Υφυπουργού Εργασίας κ. Παναγιωτόπουλου και του Υπουργού Εσωτερικών κ. Στυλιανίδη για διεύρυνση του Προγράμματος , για παροχή κοινωνικής προστασίας σε μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού ( ανασφάλιστους , ΑΜΕΑ ), για διασφάλιση της εργασίας των 3.500 εργαζομένων στο ΒΣΣ, οι οποίοι όλοι έχουν προσληφθεί με διαδικασίες ΑΣΕΠ, δουλεύοντας κάτω από αντίξοες συνθήκες – ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕΡΙΜΝΑ!

 Αντίθετα οι αρμόδιοι προβάλλουν ως μονόδρομο τη δημιουργία κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους ( απλήρωτοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα ) , σε συνθήκες οικονομικής κρίσης με αβέβαιο μέλλον, βασιζόμενοι σε λογιστικά πρότυπα και υποκαθιστώντας την κρατική λειτουργία .

 Η ΚΕΔΕ αντί να πρωτοστατεί για τη διασφάλιση των κοινωνικών δομών στη τοπική αυτοδιοίκηση και κατ’ επέκταση την προάσπιση των δικαιωμάτων των ανήμπορων συμπολιτών μας , πλην ορισμένων Δημάρχων , μένει απλός θεατής, περιορίζοντας τον ρόλο της σε απλές επισημάνσεις προς τα αρμόδια υπουργεία .

 Θα πρέπει όμως να θυμίσουμε στους κυβερνώντες και να τονίσουμε: « ότι η παροχή κοινωνικής φροντίδας και προστασίας αποτελεί ευθύνη του κράτους . Κάθε άτομο που βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης δικαιούται κοινωνική φροντίδα από τους φορείς του Εθνικού Συστήματος . Οι υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας παρέχονται χωρίς διακρίσεις , ανάλογα με τις ιδιαίτερες προσωπικές ,οικογενειακές , οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες των ατόμων , στο πλαίσιο ενιαίου και αποκεντρωμένου Συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας, ( ΦΕΚ 236/ 20-10-1998 .)

 Με ποια λογική λοιπόν η πολιτεία με τη τρέχουσα δημοσιονομική κρίση και ύφεση , με τη φτώχεια να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις , με τη αύξηση της ανεργίας , επιλέγουν να δώσουν την φροντίδα των ηλικιωμένων και ΑΜΕΑ στους Ιδιώτες , στην αβεβαιότητα του ιδιωτικού κανιβαλισμού αντί να συστήσουν κοινωνικές υπηρεσίες στους Δήμους όπως άλλωστε προβλέπεται και από τον Καλλικράτη.

 Όσον αφορά τα νομικά κωλύματα σχετικά με την διασφάλιση των εργαζομένων στο «Βοήθεια στο Σπίτι» που αξιοκρατικά κατέχουν τις θέσεις τους , είναι θέμα πολιτικής βούλησης να ξεπεραστούν καθώς είναι οξύμωρο να αναφέρονται σε απαγορεύσεις του Συντάγματος, από τη στιγμή που καθημερινά παραβιάζονται και καταπατώνται ανθρώπινα δικαιώματα.

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΗΓΗ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΡΡΗΞΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗΣ .

*Η Παπαϊωάννου Λουκία είναι πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων Βοήθεια στοΣπίτι Ν. Βοιωτίας