… Κάποιον καρνάβαλο που είδα, με θυμήθηκε και τον πόνο του να ακούσω δεν αρνήθηκε… Όπως καταλάβατε χτες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα και ανηφόρισα, στην μικρή την πλατεϊτσα και τον γνώρισα. Είχα συνάντηση με τον καρνάβαλο. Τον ίδιο αυτοπροσώπως.
Στην αρχή παραξενεύτηκα, λέω μήπως κοιτάζω σε καθρέφτη; Όχι μου λέει «δεν είμαι καθρέφτης. Είμαι ο καρνάβαλος ο κανονικός». Μα του λέω, νόμιζα πως είσαι περισσότερο ιδέα και λιγότερο φυσική παρουσία. «Είμαι και ιδέα και φυσική παρουσία και φυσική απουσία, κάτι σαν το έλλειμμα», μου είπε, συμπληρώνοντας, «όλοι παραξενεύεστε μόλις με δείτε μπροστά σας. Ηρεμήστε δεν τρώω. Άλλωστε εγώ είμαι βασιλιάς».
Δεν έχουμε βασιλιάδες στην χώρα μας. Τους διώξαμε το 75. Του είπα με πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. «Μήπως τους φέρατε το 75;», με ρώτησε με νόημα. Τέλος πάντων του λέω τι θέλεις, απ τα νιάτα μου που είναι πικραμένα;
«Αποκατάσταση», μου λέει. Τι αποκατάσταση τον ρωτάω. Πας καλά; Εδώ δεν έχουμε για τα βασικά. «Θέλω να αποκαταστήσεις τη φήμη το κύρος μου και την αξιοπρέπειά μου», μου λέει και τα μάτια του βουρκώσαν και όλο κλαίγανε. «Χρησιμοποιείται το όνομά μου, συνεχώς, χωρίς λόγο. Με διαβάλετε όλοι σας και κυρίως με παρομοιάζετε με ερασιτέχνες του είδους, πρόεδρους, αντιπροέδρους, πρωθυπουργούς, τον Πάγκαλο, τον Βενιζέλο. Δεν θέλω. Τόσα χρόνια υπάρχω, και ζω για ένα κούτελο καθαρό. Σταματήστε». Μου πε για το φέρσιμό τους και για τα άλλα τους, τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα τους. «Εγώ δίνω χαρά, δεν λέω ψέματα. Υπόσχομαι γέλιο και δίνω γέλιο. Δεν είμαι απατεώνας. Εγώ είμαι έθιμο».
Δεν ήξερα τι να του πω. Τον κοιτούσα και αυτός συνέχιζε το παράπονο. «Δεν αντέχω… δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνω; Να βγω σε παράθυρο με την Τρέμη; Με ξέρεις δεν είναι του επιπέδου μου. Άσε που εκείνη την ώρα βλέπω «κάτιψήνεται», που έχει αυθεντικές συνταγές.
Κι ύστερα τον πιασαν θεέ μου κάτι κλάματα και μας βρήκανε κουρέλι τα χαράματα. «Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάνω την εμφάνισή μου σε κάποιον και του ζητώ να αποκαταστήσει την τιμή και την φήμη μου. Φέτος διάλεξα εσένα. Κάνε ότι μπορείς», μου είπε. Δεν ήξερα τι να του πω. Τον κοίταζα βουβός με άδειο βλέμμα, σαν τον Μανόλη Καψή, όταν ακούει ανάλυση για τον καπιταλισμό. «Κάνε ότι μπορείς», μου είπε και συμπλήρωσε, «promise?».
Μη μου ζητάς, τόσο μεγάλη χάρη, μην μου βάζεις τόσο μεγάλο βάρος στους ώμους μου, δεν το αντέχω. Καλύτερα να μου έδινες 2 ακόμη δόσεις απο χαράτσι ΔΕΗ, δεν μπορώ. «Θα θυμώσω», μου φώναξε απειλητικά «Και θα σας βγάλω από την ευρωζώνη». Σιγά την απειλή, του λέω. Την έχουμε ακούσει 20 φορές τον τελευταίο μήνα, από τουλάχιστον άλλους 30 καρνάβαλους. Δεν πιάνουν σε εμάς αυτά.
«Σταμάτα», μου λέει, «αυτό δεν αντέχω, ότι όλοι με αντιγράφουν, με μιμούνται. Θέλουν να γίνουν βασιλιάδες στην δική μου θέση». Τον είδα καταβεβλημένο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Άλλωστε σε λίγο θα τελείωνε και το τραγούδι. Τον έπιασα από το σκήπτρο και με τον καρνάβαλο ως το δρόμο προχωρήσαμε, του εσκούπισα τα μάτια και χωρίσαμε.
ΥΓ 1. Ντρρρρουυυυυν.
Θύμιος Κ.
Δημοσίευση σχολίου