Φεύγοντας από το μνημόνιο πρέπει να περικοπεί ο προϋπολογισμός σε τέτοια επίπεδα, που οι μισθοί θα πλησιάσουν το επίπεδο μισθών των βαλκανικών χωρών
Στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» κυριαρχούν δύο συνθήματα: Να εγκαταλείψουμε το μνημόνιο και να φύγει η κυβέρνηση που το έφερε. Είναι σαφές ότι και τα δύο αποτελούν τον κεντρομόλο άξονα της πολιτικής του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αναμφίβολα, δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να επιθυμεί την ύπαρξη του μνημονίου. Το θέμα όμως είναι, όχι τι θέλουμε αλλά τι μπορούμε. Όχι τι έπρεπε να γίνει χθες, αλλά τι πρέπει να γίνει σήμερα.
Φεύγοντας από το μνημόνιο, ταυτόχρονα υποχρεωνόμαστε να ζήσουμε με τα υπάρχοντα στην ημεδαπή μέσα, διότι θα είναι απαγορευτικός ο δανεισμός από την ελεύθερη αγορά με επιτόκιο που θα ξεπερνά το 15%. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περικοπεί ο προϋπολογισμός σε τέτοια επίπεδα, που οι μισθοί θα πλησιάσουν το επίπεδο μισθών των βαλκανικών χωρών.
Είναι πρόθυμος ο ελληνικός λαός να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση; Ακούω κάποιους να υποστηρίζουν πως, είναι. Πιστεύω, ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του 1960. Άλλωστε, είναι κανόνας στην οικονομία, ότι ευκολότερα δέχεται την ύφεση μια υπανάπτυκτη οικονομία, παρά μια υπό ανάπτυξη και άκρως καταναλωτική. Όπως μάθαμε να ζούμε κατά την τελευταία 30ετία, θα νιώσουμε ότι βρισκόμαστε σε εξαθλίωση αν καταργηθεί η έγχρωμη τηλεόραση και ξαναγυρίσουμε στην ασπρόμαυρη. Πόσο μάλιστα να περικοπεί κατά το ήμισυ ο μισθός μας.
Ως προς το αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση, άραγε εξαρτάται από εμάς; Ας υποθέσουμε ότι ανέρχεται στην εξουσία η Ν.Δ. και ζητά επαναδιαπραγμάτευση, όσο πιο επιτακτικά γίνεται. Αν μας την αρνηθούν, τι θα συμβεί; Απλούστατα, θα υποχρεωθεί η Ν.Δ. να εφαρμόσει το υπάρχον μνημόνιο, διαφοροποιούμενη με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως προς το θέμα της φορολογίας. Αυτή είναι η εναλλακτική πρόταση; (και μετά προσπαθούν να καταλάβουν, γιατί η Ν.Δ. δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, ενώ θα έπρεπε τώρα να βρίσκεται 20 μονάδες μπροστά).
Το άλλο αίτημα, είναι να φύγει η κυβέρνηση. Κι εδώ, ως προς τη διαπίστωση, δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας -πλην του κ. Γ. Παπανδρέου και της οικογένειάς του- να πιστεύει ότι το έργο της κυβέρνησης είναι θετικό. Τι να έρθει όμως στη θέση της; Κάποιοι θέλουν σοβιέτ. Κάποιοι κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εκ των πολιτικών των κομμάτων. Κάποιοι άλλοι νεοδημοκρατική κυβέρνηση. Εμείς υποστηρίξαμε -από αυτή τη στήλη- κυβέρνηση τεχνοκρατών, υπό το παρόν κυβερνητικό κόμμα.
Την κυβέρνηση της εθνικής ενότητας την δοκιμάσαμε το 1990. Κάθε κόμμα επιδίωκε την πρόσκτηση κομματικού οφέλους και το πείραμα απέτυχε. Ίσως, μια λύση θα ήταν συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά με την όξυνση που δημιουργήθηκε, ακόμη και αν συμφωνήσουν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων (που δεν γνωρίζω αν πράγματι διαφωνούν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), εκείνο που θα κάνουν είναι να συσπειρώσουν όλο το λαό εναντίον τους, διότι οι ακολουθητέες πολιτικές είναι συγκεκριμένες. Αν οι δανειστές μας ήθελαν ανάπτυξη της χώρας, μαζί με τις εντολές για είσπραξη χρημάτων θα παρουσίαζαν και αναπτυξιακό πρόγραμμα.
Σε περίπτωση που κληθεί να κυβερνήσει μόνη της η Ν.Δ. θα έχει απέναντί της όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, όλη την αντιπολίτευση με το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτη να την καταγγέλλει για αντιλαϊκή πολιτική, και τα κυβερνητικά στελέχη της να παρουσιάζουν την ίδια εικόνα που εμφανίζει η σημερινή κυβέρνηση. Πόσο καιρό θα μείνει στην εξουσία; Και με ποιον; Τον κ. Μανώλη και την κα Πιπιλή;
Το μόνο κοινό σημείο που ενώνει όλους μας είναι η διαπίστωση πως δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο αυτή η κατάσταση, αλλά οι προτεινόμενες λύσεις μας βρίσκουν διαιρεμένους. Γι’ αυτό και γράψαμε προχθές ότι κινήσεις σαν τις πρόσφατες, δεν μπορούν να γίνουν «κινήματα», διότι απουσιάζει η κοινή πρόταση. Μπορούν όμως να παρουσιάσουν κάτι θετικό, λόγω της πίεσης που ασκούν, αρκεί να αποφευχθούν τα καπελώματα και οι βίαιες ενέργειες. Είθε.
ΠΗΓΗ Ο Μακεδών
Φεύγοντας από το μνημόνιο, ταυτόχρονα υποχρεωνόμαστε να ζήσουμε με τα υπάρχοντα στην ημεδαπή μέσα, διότι θα είναι απαγορευτικός ο δανεισμός από την ελεύθερη αγορά με επιτόκιο που θα ξεπερνά το 15%. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περικοπεί ο προϋπολογισμός σε τέτοια επίπεδα, που οι μισθοί θα πλησιάσουν το επίπεδο μισθών των βαλκανικών χωρών.
Είναι πρόθυμος ο ελληνικός λαός να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση; Ακούω κάποιους να υποστηρίζουν πως, είναι. Πιστεύω, ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του 1960. Άλλωστε, είναι κανόνας στην οικονομία, ότι ευκολότερα δέχεται την ύφεση μια υπανάπτυκτη οικονομία, παρά μια υπό ανάπτυξη και άκρως καταναλωτική. Όπως μάθαμε να ζούμε κατά την τελευταία 30ετία, θα νιώσουμε ότι βρισκόμαστε σε εξαθλίωση αν καταργηθεί η έγχρωμη τηλεόραση και ξαναγυρίσουμε στην ασπρόμαυρη. Πόσο μάλιστα να περικοπεί κατά το ήμισυ ο μισθός μας.
Ως προς το αίτημα για επαναδιαπραγμάτευση, άραγε εξαρτάται από εμάς; Ας υποθέσουμε ότι ανέρχεται στην εξουσία η Ν.Δ. και ζητά επαναδιαπραγμάτευση, όσο πιο επιτακτικά γίνεται. Αν μας την αρνηθούν, τι θα συμβεί; Απλούστατα, θα υποχρεωθεί η Ν.Δ. να εφαρμόσει το υπάρχον μνημόνιο, διαφοροποιούμενη με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως προς το θέμα της φορολογίας. Αυτή είναι η εναλλακτική πρόταση; (και μετά προσπαθούν να καταλάβουν, γιατί η Ν.Δ. δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, ενώ θα έπρεπε τώρα να βρίσκεται 20 μονάδες μπροστά).
Το άλλο αίτημα, είναι να φύγει η κυβέρνηση. Κι εδώ, ως προς τη διαπίστωση, δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας -πλην του κ. Γ. Παπανδρέου και της οικογένειάς του- να πιστεύει ότι το έργο της κυβέρνησης είναι θετικό. Τι να έρθει όμως στη θέση της; Κάποιοι θέλουν σοβιέτ. Κάποιοι κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εκ των πολιτικών των κομμάτων. Κάποιοι άλλοι νεοδημοκρατική κυβέρνηση. Εμείς υποστηρίξαμε -από αυτή τη στήλη- κυβέρνηση τεχνοκρατών, υπό το παρόν κυβερνητικό κόμμα.
Την κυβέρνηση της εθνικής ενότητας την δοκιμάσαμε το 1990. Κάθε κόμμα επιδίωκε την πρόσκτηση κομματικού οφέλους και το πείραμα απέτυχε. Ίσως, μια λύση θα ήταν συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά με την όξυνση που δημιουργήθηκε, ακόμη και αν συμφωνήσουν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων (που δεν γνωρίζω αν πράγματι διαφωνούν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), εκείνο που θα κάνουν είναι να συσπειρώσουν όλο το λαό εναντίον τους, διότι οι ακολουθητέες πολιτικές είναι συγκεκριμένες. Αν οι δανειστές μας ήθελαν ανάπτυξη της χώρας, μαζί με τις εντολές για είσπραξη χρημάτων θα παρουσίαζαν και αναπτυξιακό πρόγραμμα.
Σε περίπτωση που κληθεί να κυβερνήσει μόνη της η Ν.Δ. θα έχει απέναντί της όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, όλη την αντιπολίτευση με το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτη να την καταγγέλλει για αντιλαϊκή πολιτική, και τα κυβερνητικά στελέχη της να παρουσιάζουν την ίδια εικόνα που εμφανίζει η σημερινή κυβέρνηση. Πόσο καιρό θα μείνει στην εξουσία; Και με ποιον; Τον κ. Μανώλη και την κα Πιπιλή;
Το μόνο κοινό σημείο που ενώνει όλους μας είναι η διαπίστωση πως δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο αυτή η κατάσταση, αλλά οι προτεινόμενες λύσεις μας βρίσκουν διαιρεμένους. Γι’ αυτό και γράψαμε προχθές ότι κινήσεις σαν τις πρόσφατες, δεν μπορούν να γίνουν «κινήματα», διότι απουσιάζει η κοινή πρόταση. Μπορούν όμως να παρουσιάσουν κάτι θετικό, λόγω της πίεσης που ασκούν, αρκεί να αποφευχθούν τα καπελώματα και οι βίαιες ενέργειες. Είθε.
ΠΗΓΗ Ο Μακεδών
Δημοσίευση σχολίου