Η … ΣΕΙΣΜΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

                       -Ηλίας Τραμπάκουλος-

Ταρακουνήθηκε η Κως. Μοιραία και ανθρώπινα το μυαλό γυρίζει στους «δικούς μας» σεισμούς. Ο πρώτος, ο μεγάλος, ο πιο δυνατός, αυτός του 1981.Τότε που εμείς οι Θηβαίοι και δη οι … κάποιας ηλικίας ζήσαμε τις δικές μας «αλκυονίδες» μέρες. Όχι καλοκαίρι μες τον χειμώνα αλλά τα 6,7 ρίχτερ που μας ήρθαν από το ομώνυμο νησάκι του Κορινθιακού.

Τότε που όλοι βλέπαμε τον Λουκή στην ΕΙΡΤ. Τότε που τα αντίσκηνα γέμισαν όλες τις γειτονιές. Βάζαμε μέσον για τις καναδέζικες σκηνές ( είχαν πάτο και δεν περνούσε τόσο η υγρασία του Φλεβάρη). Εμείς πήραμε μια τούρκικη και μέσα βάλαμε και τα λιγοστά υπάρχοντα που μαζέψαμε από το υπό κατεδάφιση- λόγω σεισμού- προσφυγικό σπίτι της γιαγιάς Μορφίας. Εξαντλούσαμε τις γνωριμίες μας στο κλιμάκιο του Ερυθρού Σταυρού για μια σόμπα.

Τότε, που μαθητές της Γ΄ Λυκείου, είχαμε για αίθουσα διδασκαλίας μια τεράστια σκηνή στημένη δίπλα στο εκκλησάκι του Κοσμά του Αιτωλού στο προαύλιο του σχολικού συγκροτήματος στα Καστέλια. Τότε που ο Κατσέλης αγωνιζότανε να μας διδάξει τριγωνομετρία. Άντε να διαβάσεις και να συναγωνιστείς τα άλλα Ελληνόπουλα που έκαναν μάθημα και διάβαζαν σε κανονικές συνθήκες. Χωρίς έξτρα μοριοδότηση ή ποσοστά όπως γίνεται σήμερα.

Θυμάμαι, όμως, και τις φωτιές που ανάβαμε για να ζεσταθούμε και μυρίζαμε καπνίλα. Ξεχωριστή φιγούρα ο Δημητράκης ο Κερετζίδης- Θεός σχωρέστον- που μας κρατούσε συντροφιά τα κρύα βράδια με την φυσαρμόνικά του και το φάλτσο τραγούδισμά μας στο αλλιώτικο κάμπινγκ που η ανάγκη είχε δημιουργήσει. Γκραντ σουξέ η «Τζαμάικα».

* Ελλείψει σχετικής φωτό και τιμής ένεκεν στους δοκιμαζόμενους Κώες η φωτογραφία που τράβηξε η Deborah Kinnear.

«Η ηρεμία μετά την καταιγίδα» λίγες ώρες μετά τον φονικό σεισμό που χτύπησε το νησί. Συνδυασμός της μαγευτικής ανατολής και του κόσμου που κοιμάται στο γρασίδι ξενοδοχείου τυλιγμένος σε λευκά σεντόνια μετά τη νύχτα τρόμου που έζησε.

Ηλίας Τραμπάκουλος