Επιθετικά παιδιά: πώς θα τα ηρεμήσεις!

Είναι επιθετικά, κρύβουν μέσα τους θυμό. Τι τρέχει με τα παιδιά μας σήμερα; Γιατί τα ελκύει η βία; Μπορούμε να τα βοηθήσουμε και πώς; Mε τη βοήθεια ειδικών προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιες απαντήσεις και λύσεις.

 Τα παιδιά ανέκαθεν γεννιόνταν με ένα «φορτίο» επιθετικότητας και αυτό ήταν και παραμένει φυσιολογικό. Εκείνο που έχει αλλάξει είναι ότι τώρα πια η επιθετικότητα αυτή ενισχύεται από το περιβάλλον σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, ενώ ελλείπουν κάποια αντισταθμιστικά συστήματα. Έχουν χαθεί δηλαδή κάποιες δικλείδες ασφαλείας όπως τα ιδεολογικά και θρησκευτικά σχήματα, τα πολλά και ποικίλα θετικά πρότυπα στα δημόσια πρόσωπα, η αρκετά στενή παρακολούθηση των παιδιών ειδικά από τους γονείς και γενικά από τους ενηλίκους, ο ρεαλιστικά πιο εύκολος έλεγχος των μηνυμάτων που δεχόταν το παιδί από το περιβάλλον κ.λπ. Αυτά τα κενά δεν αναπληρώθηκαν από μια κοινωνική και θετική προσέγγιση της ζωής ώστε να υπάρξουν άλλες άμυνες στη βία.
 Είναι πράγματι επιθετικό;
Πολλοί γονείς δεν ξέρουν αν το παιδί τους είναι πραγματικά επιθετικό ή αν τους θορυβεί κάτι που «για την ηλικία και το φύλο του, είναι πολύ φυσιολογικό». Πώς να ξεχωρίσουν την ανησυχητική επιθετικότητα από την φυσιολογική; Σύμφωνα με τους ειδικούς οι γονείς:
 Θα πρέπει κατ αρχήν να καλοσκεφτούν «τι τους λέει» το ένστικτό τους. Αν δηλαδή οι ίδιοι αισθάνονται πώς κάτι στην συμπεριφορά του παιδιού τους δεν πάει καλά.
Πρέπει να θυμηθούν πόσες φορές έχουν διαμαρτυρηθεί άλλοι άνθρωποι για την επιθετικότητα του παιδιού τους (συγγενείς ή δάσκαλοι ή καθηγητές ή γείτονες ή γονείς άλλων παιδιών).
Μπορούν να «μετρήσουν» την επιθετικότητα του παιδιού προς τα παιχνίδια ή τους άλλους. Καταστρέφει συνεχώς αντικείμενα; Φέρεται προσβλητικά στα άλλα παιδιά ή στους ενηλίκους; Δείχνει απείθεια διαρκώς παρ ότι οι άλλοι του συμπεριφέρονται ισορροπημένα; Γενικά έχει δυσανάλογες εκρήξεις θυμού;
Αν όλα αυτά συμβαίνουν σε μεγάλο βαθμό και συχνά, τότε το παιδί είναι πιο επιθετικό από το μέσο όρο και ο γονιός πρέπει είτε μόνος είτε με τη βοήθεια του ειδικού να ανιχνεύσει το «γιατί». Όσο πιο νωρίς και όσο πιο σωστά αρχίσει να βοηθά το παιδί του με τον κατάλληλο τρόπο, τόσο πιο σύντομα θα διαπιστώσει ότι το παιδί του κατασταλάζει σε μια πιο ώριμη και θετική συμπεριφορά.
 Ο φυσιολογικός θυμός
Ο θυμός δεν είναι κάτι αφύσικο που πρέπει να τρομάζει τους γονείς και να τους οδηγεί σε μέτρα καταστολής. Το παιδί είναι λογικό να νιώθει πότε-πότε οργή και να θέλει να την εκφράσει. Γι΄ αυτό:
 Ο γονιός θα πρέπει ήρεμα να δέχεται τα ξεσπάσματα του παιδιού, αλλά να δείχνει ότι αυτό δεν του αρέσει. Παράλληλα θα πρέπει να διδάσκει στο παιδί τρόπους να εκφράζει το θυμό του κάπως πιο ήρεμα και, το κυριότερο, θα πρέπει να το εκπαιδεύει στο γεγονός ότι στη ζωή θα αντιμετωπίσει πολλές ήττες και απογοητεύσεις.
Η υποδομή θα βοηθήσει το παιδί να ωριμάσει και να αποδεχτεί ότι θα έρχονται στιγμές που θα νιώθει θυμό ή πικρία.
Ο γονιός πρέπει επίσης να βοηθά το παιδί του να έχει και σημεία διαφυγής ή εκτόνωσης, όπως και δραστηριότητες στις οποίες όντως θα «νικά» και θα χαίρεται, ώστε αυτές να λειτουργούν αντισταθμιστικά στις απογοητεύσεις.
Γιατί τα έλκει η βία;
Ένα ερώτημα που απασχολεί όλους τους γονείς . Για ποιο λόγο τελικά τα περισσότερα παιδιά και κυρίως τα αγόρια αρέσκονται τόσο πολύ στα επιθετικά και βίαια παιχνίδια και στις βίαιες συμπεριφορές.
 Ένας βασικός λόγος είναι αυτός που προαναφέρεται, δηλαδή ότι η επιθετικότητα ως ένα σημείο αποτελεί κάτι πηγαίο και φυσιολογικό σε όλους τους ανθρώπους.
Ο δεύτερος είναι ότι η βίαιη έκρηξη θυμού αποτελεί τον πιο εύκολο τρόπο έκφρασης της απογοήτευσης ή του εκνευρισμού και –όπως ξέρουμε όλοι- οι εύκολες λύσεις αρέσουν σε μικρούς και μεγάλους.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι αυτή η φυσιολογική τάση υπερμεγεθύνεται και «τρέφεται» από τις εντυπώσεις που το παιδί δέχεται από το περιβάλλον και κυρίως –όσο είναι μικρό- από τη συμπεριφορά των γονιών και από την τηλεόραση, όπου ακόμα και οι παιδικές σειρές έχουν υπολογίσιμη έως υπερβολική βία.
Ο τέταρτος λόγος για τον οποίο το παιδί καταλήγει «να του αρέσει η βία» είναι ότι μεγαλώνοντας θέλει να εναρμονιστεί με τους συνομηλίκους του και τους μιμείται τόσο σε συμπεριφορές όσο και σε παιχνίδια.
Μπορεί ακόμη:
Να αισθάνεται ότι οι γονείς του δεν το στηρίζουν όσο θα ήθελε. Σε αυτή την περίπτωση η επιθετικότητα είναι ένας τρόπος να επιζητήσει την προσοχή τους.
Να νιώθει ανασφάλεια και «ανεπάρκεια». Προσπαθεί λοιπόν να επιβληθεί σωματικά ή επιθετικά, επειδή νιώθει ότι υστερεί σε άλλους τομείς.
Να έχει κατάθλιψη ή κάποια άλλη διαταραχή, την οποία δεν εκδηλώνει με μελαγχολίες, αλλά με εκρήξεις οργής.
  

Επιθετικά παιδιά

Δημοσίευση σχολίου

[disqus][blogger]

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget