Σύμφωνα με τη θέση του ΚΚΕ, η βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έχει φέρει ενώπιον τεράστιων αδιεξόδων τους διαχειριστές της και στυλοβάτες αυτού του συστήματος, είτε πρόκειται για το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό διεθνώς είτε για τεχνοκράτες. Στα εν λόγω αδιέξοδα προστίθενται και αδυσώπητοι ανταγωνισμοί για το ποιος θα βγει λιγότερο χαμένος ή και κερδισμένος αλλά, ό,τι και να γίνει, η κρίση θα βαθαίνει παίρνοντας στη δίνη της όλο και περισσότερα κράτη. Όπως σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα στη συνέντευξή της στη ΝΕΤ την περασμένη Κυριακή, «το καπιταλιστικό σύστημα δεν σώζεται» και τα επόμενα χρόνια «μία χώρα θα βγαίνει από την κρίση, δέκα θα μπαίνουν».
Όσο αυτά τα αδιέξοδα και οι ανταγωνισμοί καταγράφονται διεθνώς, τόσο στις κινήσεις και πρωτοβουλίες ηγετών όσο και στις αναλύσεις των οικονομολόγων, το ΚΚΕ αναδεικνύει τη θέση για την ανάγκη συνολικής ανατροπής και ρήξης με την καπιταλιστική Ε.Ε.
«Τι να κάνουμε;»
Μάλιστα η πρόσφατη κόντρα για το ευρωομόλογο του έδωσε την «ευκαιρία» να διαχωρίσει τη θέση του από όλους όσοι το υποστηρίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αριστερούς, κεντροαριστερούς και δεξιούς, επαναλαμβάνοντας με έμφαση την πάγια θέση του – που αποτελεί και ειδοποιό διαφορά του από την ανανεωτική Αριστερά – ότι «ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται», είναι «ιδεολογικά ξεπερασμένος» και ότι η Ε.Ε. δεν γίνεται «φιλολαϊκή».
Υπό αυτό το πρίσμα, το ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις εντός της Ε.Ε. και της ευρωζώνης τέτοιες που να μπορούν να σταματήσουν τα μέτρα σε βάρος των λαών. «Είμαστε ριζικά αντίθετοι σε αυτό που καλλιεργείται σήμερα στην Ελλάδα», σημείωσε η Αλέκα, «ότι από εδώ είναι τα κράτη και οι πολιτικοί και από εκεί είναι οι αγορές. Υπάρχει πλήρως συσχετισμός ανάμεσα στα κράτη και στις αγορές. Άλλωστε οι αγορές δεν μπορούν να λειτουργήσουν δίχως τις πολιτικές αποφάσεις».
Στη βάση αυτής της θεώρησης, αυτομάτως αναδεικνύεται για τον Περισσό η ανωτερότητα του σοσιαλισμού και η ανάγκη της στρατηγικής πάλης για αποδέσμευση από την Ε.Ε. υπό λαϊκή κι εργατική εξουσία και όχι στο πλαίσιο της «καπιταλιστικής διαχείρισης».
Εξίσου αυτόματα όμως ανακύπτει το ερώτημα «τι να κάνουμε», το οποίο ενέχει και τη μεγαλύτερη δυσκολία ν’ απαντηθεί με όρους άμεσων και πρακτικών λύσεων αποτροπής των επώδυνων για τους ασθενέστερους μέτρων.
Οργανωμένοι αγώνες
Η «απειθαρχία» στην οποία καλεί το ΚΚΕ μοιάζει να έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά – στην ουσία καλεί σε ρήξη στο επίπεδο της συνείδησης –, παρά ακτιβιστικά ή κινηματικά.
Δεδομένου ότι επικεντρώνει την ανάλυσή του στο επίπεδο της οικονομίας και μέσα από το πρίσμα της αντίθεσης εργασίας - κεφαλαίου, όπως σημείωσε στην παραπάνω συνέντευξη η γ.γ. της Κ.Ε. του κόμματος, για το ΚΚΕ οι όποιοι αγώνες περνούν κυρίως μέσα από την οργάνωση των εργατικών αγώνων και την ένταξη των εργαζομένων στα σωματεία.
Αυτό που παρατήρησε η Αλέκα Παπαρήγα είναι η ανάγκη για μαζικοποίηση των σωματείων – θέτοντας κι έναν άμεσο στόχο για το κόμμα της – καθώς με τα σημερινά δεδομένα και με ευθύνη κυρίως των συνδικαλιστικών ηγεσιών τα σωματεία είναι «άμαζα» κι επομένως ανίσχυρα να προβάλουν αντίσταση, πόσo μάλλον να ασκήσουν πίεση στους εργοδότες και τους μονοπωλιακούς ομίλους. Το ερώτημα, βέβαια, όσο βαθαίνει η ύφεση και η ανεργία εκτοξεύεται, είναι πόσοι επαγγελματικοί κλάδοι θα μείνουν όρθιοι ώστε να μπορούν να αναπτύξουν μαζική δράση…
ΠΗΓΗ http://www.topontiki.gr
Δημοσίευση σχολίου