Αυτές τις μέρες με κατακλύζουν έντονα οι αναμνήσεις... τότε που ο μπαμπάς ήταν στην Αμερική και δεν είχαμε επισκευάσει ακόμα το πατρικό σπίτι... Έτσι τα καλοκαίρια μου τα πέρναγα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς (Χαράλαμπος και Ελένη Κόλλια). Μόλις το λεωφορείο έφτανε στη πλατεία, η πρώτη στάση ήταν στο σπίτι της θείτσας Αγγέλω, την αδελφή της γιαγιάς. Στην θέση του σήμερα χάσκει ένα μισοτελειωμένο σπίτι. Πηγαίναμε λοιπόν στο μπακάλικο του Αθανάσαινα να μας πάρει γεμιστά μπισκότα με σοκολάτα... πώς μας φαίνονταν τότε...
Τι χρόνια ανέμελα...
Ο παππούς να μαλώνει τη γιαγιά που μίλαγε αρβανίτικα, να της λέει να μιλάει ελληνικά για να καταλαβαίνω τι λέει... Σιγά - σιγά τα συνήθισα και νάσου ιστορίες, να σου διηγούνται από τα παλιά, από πολέμους και μάχες...
Θυμάμαι, όταν έφτιαξε ο μπαμπάς το σπίτι στη Θίσβη, σαν γύρισε πια από την ξενιτειά, με πήραν μια φορά στις ελιές ενώ πήγαινα στο νηπιαγωγείο στην Αθήνα. Έγινε λοιπόν συμφωνία να παρακολουθήσω για λίγες μέρες το σχολείο στη Θίσβη. Τι εμπειρία κι αυτή να πηγαίνω σε μια μεγάλη αίθουσα όπου όλες οι τάξεις είχαν ένα δάσκαλο. Μου φαινόταν τόσο περίεργο... Κάθε πρωϊ με έπαιρναν από το χέρι να με πάνε στο σχολείο η Όρσα της κυρά Μαρίας και η φίλη της η Γεωργία (που δυστυχώς πέθανε πολύ νέα από Λύκο)... Ζήλευα πάντα τα αδέλφια μου, που στο δημοτικό τουλάχιστον, πήγαν σχολείο στο χωριό, έτσι γνωρίζουν πολύ κόσμο, ενώ εγώ δεν είχα αυτή τη τύχη.
Τα καλοκαίρια μας ήταν η χαρά μας, ειδικά η εκδρομή στο Βαθύ, μαζί με όλους τους συγγενείς και με όλα τα γαϊδουράκια της γειτονιάς. Όποιος δεν το έχει ζήσει, δε μπορεί να καταλάβει τη χαρά μας. Τουλάχιστον είχα την τύχη και τα παιδιά μου να μεγαλώσουν τα καλοκαίρια στο χωριό, σε μια αυλή γεμάτη παιδιά, με τον παππού και τη γιαγιά τους, να κάνουν φίλους και να τους αρέσει ακόμα να έρχονται στο χωριό. Η χαρά τους ήταν μεγάλη όταν πήγαιναν με τη γιαγιά στη θεία τη Σίμο, να τα κεράσει παγωτό στο καφενείο....
Αναμνήσεις, αναμνήσεις, και ένα ντουλάπι γεμάτο φωτογραφίες που κάποια στιγμή θα έπρεπε να τις καταθέσουμε στο σχολείο, να βλέπουν οι νεώτεροι πώς ήταν κάποτε η ζωή μας στο χωριό...
Τώρα το τοπίο έχει αλλάξει. Από το παράθυρό μου δε βλέπω το δασάκι στον Πευκιά, μόνο κάτι κόκκινα φωτάκια να αναβοσβήνουν σα φαντάσματα τις νύχτες, και όταν φυσάει προς τα εδώ να ακούς ένα απαίσιο ήχο, λες και πετάει ελικόπτερο πυροσβεστικό... Τα πουλιά κατέβηκαν στα πεύκα της αυλής μας και οι αλεπούδες αναζητούν φαϊ στα σπίτια μας...
Παρ' όλα αυτά δε θέλω να το χαρίσω το χωριό - χωρίς να εναντιωθώ - στα συμφέροντα. Θέλω να γίνουν πράγματα για να βελτιωθεί η ζωή μας, να μπορούμε να ερχόμαστε όσο και αν γερνάμε. Να υπάρχει μια ασφάλεια, ότι θα βρίσκεις ένα γιατρό, να υπάρχει ο φωτισμός ώστε να μπορούμε να περπατάμε ασφαλείς, να υπάρχουν καθαροί δρόμοι και μονοπάτια όταν περπατάμε. Να μπορούμε να πηγαίνουμε από ασφαλείς δρόμους για μπάνιο και βρε αδελφέ να είμαστε μια παρέα που χωρίς να παρεξηγούμαστε - με όλες τις διαφορές μας - να μπορούμε να πίνουμε ένα κρασάκι στη πλατεία του χωριού μας. Τέλος, όταν φτάσει πια η ώρα μας - μιλάω για εμένα - να μπορέσουμε να αναπαυθούμε δίπλα στους γονείς μας σε ένα καθαρό περιβάλλον και να μας θυμούνται οι επόμενοι...
Όλα λοιπόν. μπορούν να γίνουν με απλά και καθημερινά πράγματα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας σε αυτό το μικρό χωριό - τον παράδεισο μας που λέει και ο φίλος Δημήτρης - που το λένε Θίσβη...
- ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ ΛΟΙΠΟΝ
= ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΙΣΒΗ ΖΩΝΤΑΝΑ
Θίσβη, 29 Σεπτέμβρη 2023
* Η ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΘΩΜΑ είναι Μαθηματικός, δουλεύει στο ΕΦΚΑ και είναι υποψήφια στις δημοτικές εκλογές, στην Δημοτική Κοινότητα Θίσβης, με τον συνδυασμό "ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ" που έχει σαν υποψήφιο δήμαρχο τον ΑΛΕΚΟ ΣΤΑΪΚΟ.
Δημοσίευση σχολίου