Αθανάσιος Καραπέτσας : ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ

 Σοφές οι λαϊκές μας παροιμίες, μιας και κουβέντα την κουβέντα έχουν αλεστεί στον αέναο μύλο του χρόνου. Μια απ’ αυτές λέει: «Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι». Το Φθινόπωρο; Έκπτωση στο χρόνο; πάντρεμα εποχών;  Η ζωή μας κάποτε είχε ευεργετικές μεταπτώσεις, γεύσεις και αρώματα, γιορτάσια και δοξασίες, τώρα, ευθύγραμμη, ανούσια, άγευστη παρασέρνεται αμαχητί  στη δίνη του χρόνου. Διαβατήρια η εποχή μας.Όπως και νάχει η μαγεία του Φθινοπώρου πάντα θα καρτερείται από ευαίσθητες ψυχές.

Το σκηνικό της φύσης στο γύρισμα της εποχής αλλάζει. Τα κιτρινισμένα φύλλα ακολουθούν το μικρό ταξίδι τους προς τη φθορά. Άγγελοι του θανάτου. Τα γυμνά δέντρα τώρα μόνο η χορταστική νύχτα τα ντύνει. Ο ήλιος που μας καψάλισε, τώρα μας χαιρετάει από απόσταση χωμένος στο βάθος τ’ ουρανού. Ο τζίτζικας σώπασε να υμνολογεί χωρίς σταματημό τις καλοκαιριάτικες καλοσύνες. Οι πρώτες ανταρούλες συντάσσονται δειλά-δειλά στις βουνοκορφές και μας γνέφουν απειλητικά.

Το σκηνικό της φύσης αλλάζει. Το Φθινόπωρο ταιριάζει με τη χλωμάδα του φεγγαριού. Τ’ άστρα φιλότιμα ξεγελούν τη μελαγχολία μας. Οι πρώτες χοντρές στάλες χτυπούν το παράθυρό μας, που βλέπει προς τη θλίψη. Αυτές σκοτώσανε και το καλοκαίρι. Φθινόπωρο συνταυτισμένο με τον ζευγά. Ο γεωργός και τ’ αλέτρι τώρα μόνο στα παραμύθια. Ξεχασμένος κι ο στίχος: «Χαρά στ’ αλέτρι στο ζευγά, που τη ζωή μας δίνουν». Πέρασαν οι μεγάλες μέρες κι οι αυγές δεν είναι πια ξάστερες. Τα πρωτοβρόχια πρόθυμα θα φέρουν τα μηνύματα του χειμώνα.  Ετοιμοτάξιδα και τα χελιδόνια  γι’ άνοιξες σ’ άλλους τόπους, κατά του νοτιά τα μέρη. Τα καλοκαιρινά όνειρα ξεχασμένα σε κάποια έρημη ακρογιαλιά γκρεμίζονται απ’ το κύμα. Κι οι παιδικές ανεμελιές χάθηκαν ανάμεσα στα προαύλια των σχολείων και τις σελίδες των βιβλίων.

Το σκηνικό της φύσης αλλάζει. «Αλλάζει κι ο καιρός. Άρχισε ψύχρα. Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας», μας συμβουλεύει η Κική Δημουλά. Ένα ρούχο, λοιπόν, αποδημίας και καρτεράτε το Φθινόπωρο.