Αν είστε φρόνιμοι, θα πάμε στο πάρκο

Κάπως έτσι προσπαθούν να μας δελεάσουν (ή να μας πείσουν) να μείνουμε στο σπίτι.

 Αν πειθαρχήσουμε για λίγες ακόμα μέρες ίσως καταφέρουμε να βγούμε από το σπίτι. Να πάμε πρώτα κομμωτήριο, να φτιαχτούμε λίγο να ανεβεί η διάθεση μας κι έπειτα να ψωνίσουμε κανένα ανοιξιάτικο ρούχο. Τηρώντας πάντα αποστάσεις, φορώντας την μάσκα μας και έχοντας το αντισηπτικό πρόχειρο στην τσάντα ή σε κάποια τσέπη αν είναι δυνατόν.
 Κάπως έτσι προβλέπεται να είναι η πρώτη περίοδος μετά, έχοντας πάντα κατά νου τα δύο μέτρα και τρέχοντας μακριά από όποιον βήχει. Χειραψίες, εναγκαλισμοί και φιλιά, κομμένα διά παντός. Αλλά ο τροχός της οικονομίας πρέπει να αρχίσει με κάποιον τρόπο να γυρίζει. Οι ηγέτες βιάζονται. Μετράνε τις ζημιές και δεν είναι καν βέβαιοι αν άξιζε το τίμημα. Μάλλον είναι, αλλά δεν το ομολογούν, ακόμα. Τρίζουν μόνο τα δόντια στην Κίνα σπεύδοντας να προλάβουν την αποδόμησή της πριν καβατζάρει για τα καλά τον ηγετικό ρολό στην παγκόσμια σκακιέρα. Τα πιόνια ήδη μετατοπίζονται έτοιμα για την επόμενη μάχη.

 Και εμείς παρακολουθούμε την ιστορία να γράφεται, χωρίς να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα. Γιατί έτσι συμβαίνει συνήθως. Χρειάζεται μια κάποια απόσταση για να μπορέσει κάποιος να δει καθαρά. Όταν το συναίσθημα θα έχει οπισθοχωρήσει. Για αυτό και οι επόμενες γενιές θα ερμηνεύσουν καλύτερα αυτό που τώρα ζούμε.

 Οι κυνικές αναλύσεις που μετράνε το κόστος, οικονομικό και κοινωνικό, βάζοντας στη ζυγαριά τις ανθρώπινες απώλειες, οι οποίες έτσι κι αλλιώς, περιορίστηκαν αλλά δεν αποφεύχθηκαν, αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Μιλάνε για τραγωδίες που έπονται λόγω της επερχόμενης οικονομικής κρίσης, για το κόστος της αναχαίτησης το οποίο όμως μετατοπίζεται στις επόμενες γενιές, για τις ορδές των ανέργων σε ένα κόσμο που ήδη είχε χάσει τον βηματισμό του και παράπαιε. Μιλάνε για κανονικότητα, αλλά πως είναι εν τέλει αυτή η κανονικότητα;

 Ο μέσος άνθρωπος ωστόσο, αυτό που θέλει είναι να επιστρέψει πίσω εκεί που γνώριζε, στον τρόπο ζωής που ήξερε, αφήνοντας τους επιστήμονες να ψάχνουν το αντίδοτο. Ένας μήνας σε καραντίνα είναι ήδη πολύς. Η Άνοιξη έξω είναι στα καλύτερα της. Το Πάσχα φεύγει και ακόμα και οι κυνικοί νοσταλγούμε όσα το συνοδεύουν και που μπορεί να μην χαρακτηρίζουν το βίο μας. Περιφορές επιταφίων, ντεκορέισιον με λαγουδάκια και χρωματιστά αυγά. Για αυτό υποσχόμαστε να μείνουμε φρόνιμοι, για ακόμα λίγες μέρες, για όσο χρειάζεται να ευθυγραμμιστεί η καμπύλη. Κι έπειτα θα πάμε βόλτα στο πάρκο σαν καλά παιδιά, τηρώντας τις αποστάσεις.

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

philenews