Θωμάς Κιούσης - Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

Στην τελευταία δημοσκόπηση 8 στους 10 πολίτες αξιολογούν ως αρνητική τη στάση της Γερμανίας στα ελληνοτουρκικά. Αντίδραση απόλυτα δικαιολογημένη αν σκεφτεί κανείς ότι στη σύνοδο για τη Λιβύη όπου συμμετείχε σχεδόν ο μισός… πλανήτης, δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα παρά το αίτημα που υπέβαλε και παρά την άμεση εμπλοκή της μετά το τουρκολιβυκό μνημόνιο, με το οποίο θίγονται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, κράτους μέλους της ΕΕ.
Η «χαλαρή» αντιμετώπιση επιβεβαιώθηκε και κατά την επίσκεψη Μέρκελ στην Τουρκία, καθώς από όσα είδαμε δεν άσκησε καμία πίεση για το μνημόνιο που υπεγράφη με τη Λιβύη. Αντίθετα υποσχέθηκε επενδύσεις και δισεκατομμύρια στην Τουρκία για το προσφυγικό για να την ικανοποιήσει…

Η στάση της Γερμανίας επηρεάζει όμως αρνητικά την εικόνα που εκπέμπει συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δημιουργεί, σύγχυση και αβεβαιότητα, καθώς βρίσκεται σε αντίθεση ή το λιγότερο δε συμβαδίζει με το πνεύμα των αποφάσεων των οργάνων της Ε.Ε. που έχουν καταδικάσει απερίφραστα τις ενέργειες της Τουρκίας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι αναμενόμενες κυρώσεις από την ΕΕ στην Τουρκία για την ευθεία παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός άλλου κράτους μέλους, καθώς προχωρά με το έτσι θέλω σε γεώτρηση στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κύπρου, μοιάζει με κίνηση να βγούμε από την «υποχρέωση». Θα χρειαστεί να υποστηριχτεί σθεναρά κα κατηγορηματικά από όλα τα κράτη μέλη και κυρίως τα μεγαλύτερα, για να μη μοιάζει με ευχολόγιο.

Η Γερμανία επί της ουσίας ποιεί τη νήσσαν. Η μη πρόσκληση της Ελλάδας και οι γεωτρήσεις της Τουρκίας στην Κύπρο, την εκθέτουν ακόμα και αν το μόνο που την ενδιαφέρει είναι τα δικά της οικονομικά συμφέροντα και η συγκράτηση του μεταναστευτικού στα όρια μεταξύ Τουρκίας - Ελλάδας.

Η Γερμανία αποδεικνύεται μέχρι σήμερα κατώτερη των περιστάσεων ως ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χάνει έτσι μια σημαντική ευκαιρία να ορθώσει το ανάστημά της, σε συνδυασμό με τα υπαρξιακά ζητήματα που αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ στην εποχή Τραμπ και να αποδείξει ότι δεν αποτελεί απλά μια ένωση οικονομικών συμφερόντων, αλλά μπορεί να προχωρήσει παραπέρα και να αναλάβει κομβικό ρόλο τουλάχιστον στην περιοχή.

Από μια ηγέτιδα δύναμη περιμένεις κάτι διαφορετικό. Περιμένεις να πάει από το «χέρι» την Ευρώπη και να την οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή δεν είναι Ευρωπαϊκή Ένωση όπως την οραματίστηκαν οι εμπνευστές της, ανταποκρινόμενοι στην επιθυμία των ευρωπαϊκών λαών. Δεν αποτελεί το αποκορύφωμα της πορείας που ξεκίνησε το 1957 με την υπογραφή της συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), από έξι χώρες μεταξύ αυτών Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, που πρωταγωνιστούν και σήμερα με το λιβυκό και τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο.

Ηγέτες των δύο μεγάλων χωρών όπως Αντενάουερ, Ντε Γκώλ, Μιτεράν, Κολ, άφησαν παρακαταθήκη για τους επόμενους την προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η στάση της Γερμανίας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις σε Κύπρο και Λιβύη, ναρκοθετεί το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δε συμβαδίζει με την έννοια της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών, δε συμβάλει στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αφήνει ακόμα περιθώρια να εκληφθεί ως αδιαφορία ή ανοχή και δημιουργεί τις προϋποθέσεις ο Ερντογάν να συνεχίσει να αντιδρά εκβιαστικά ζητώντας όλο και περισσότερα και να αποθρασύνεται.

Η Ευρώπη παρά τις δυσκολίες, έχει δείξει μέχρι σήμερα αντοχές, αλλά θα πρέπει να διαλέξει προοπτική: Ολοκλήρωση ή στασιμότητα, φθορά και αβέβαιο μέλλον;

Thomas Kiousis