Μια φορά και δυο καιρούς , πριν κάμποσα χρόνια, γεννήθηκε
ένα αγοράκι στο φάσμα του αυτισμού. Μεγάλος αγώνας της οικογένειας και ο
παππούς στάθηκε στήριγμα στα δύσκολα της κόρης και του πρωτότοκου εγγονού. Τον
πήγαινε βόλτες, τον κρατούσε για να παίρνει ανάσες το ζευγάρι, τον φρόντιζε και
καμάρωνε για την όποια προσπάθεια και βελτίωσή του.
Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς γέρασε, ο καιρός και η τύχη του
έφεραν συμπτώματα άνοιας. Ο εγγονός- θες από ένστικτο, θες από … υποχρέωση-
στάθηκε το στήριγμα του ηλικιωμένου. Τον έβγαζε βόλτα στην γειτονιά, του έκανε
παρέα, του έδινε δύναμη. Στάθηκε το ισχυρότερο στήριγμά του μέχρι που «έφυγε».
Ακούγεται σαν παραμύθι. Κι όμως δεν είναι. Πρόκειται για μια
αληθινή ιστορία που – είμαι σίγουρος- ότι κάποιοι από εσάς θα την γνωρίζουν και
θα τους έρχεται στο μυαλό η εικόνα του παππού και του εγγονού να περπατάνε
μαζί.
Φίλε μου, ξεπλήρωσες αυτό που σου έδωσε ο παππούς και με το
παραπάνω. Μπράβο σου!
Δημοσίευση σχολίου