Kοντά στα 50, άνεργος, με έμφραγμα & ανήλικα παιδιά: Πεθαίνουμε ή... μας σκοτώνουν;

«... Είμαι ήδη κοντά στα 50...Έκτη μέρα χωρίς τίποτα στο ψυγείο...ούτε καν γάλα για τα παιδιά... Η «Χαρά» δε μένει πια εδώ... το σπίτι, το περιβάλλον των παιδιών θυμίζει νεκροταφείο... Η διασκέδαση έχει κοπεί εδώ και πολλά χρόνια στην οικογένεια... Τα λίγα ψευτομεροκάματα που βγάζω που και που δεν αρκούν για τίποτα... Είμαστε άρρωστοι κι εγώ και η γυναίκα μου... Πλέον, το ίδιο και τα παιδιά... Δεν έχουμε όμως περίθαλψη... Ούτε λεφτά για γιατρούς... Στο σπίτι επικρατεί γκρίνια και κατάθλιψη... Θυμός, ουρλιαχτά και μιζέρια όλη μέρα... Πάει να μας στρίψει... Τα παιδιά έχουν επηρεαστεί ως τα βάθη της ψυχούλας τους...

  

Έχουν πέσει κι αυτά στα νύχια της κατάθλιψης... Τα χαράματα τα βρήκα να κάθονται πάλι μπροστά στο άδειο ψυγείο... Είναι μικρά, ανήλικα, τι να καταλάβουν;... Το στομαχάκι τους που γουργουρίζει πεινασμένο ακούνε μόνο... ακόμη και μέσα στον ανήσυχο λιγοστό ύπνο τους... Πόση υπομονή να κάνεις;.. Πόσο κουράγιο;.. Πουλήσαμε τα λίγα γαμήλια κοσμήματα που είχαμε... Ρεύμα δεν υπάρχει πια στο σπίτι... Χτες ο Νικόλας από δίπλα προσπάθησε να το συνδέσει μόνος του... Κάηκε σαν λαμπάδα... Άφησε δυό παιδιά ορφανά... Εμείς δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια... Μας έχουν ήδη αφαιρέσει ολόκληρο το ρολόι... Παράνομη επανασύνδεση είπανε... Και σαββατοκύριακο στο κρατητήριο, στο αυτόφωρο πριν ένα μήνα... Θέρμανση δεν έχουμε από πέρυσι κιόλας... Όλο το χειμώνα κι εμείς και τα παιδιά ήμασταν διαρκώς άρρωστοι με τα βροχικά μας... Κουτσά στραβά αντέξαμε... Φέτος όμως;..

Ο χειμώνας έρχεται... Και είμαστε πια τόσο αποδυναμωμένοι όλοι μας... Πως θ’ αντέξουν τα παιδιά γαμώτο άλλον έναν κρύο χειμώνα;.. Πως θ’ αντέξει η ασθενική καρδιά μου και μένα και της γυναίκας μου άλλον έναν κρύο χειμώνα χωρίς θέρμανση;... Το λιγοστό φαγητό πια έρχεται από τους άρρωστους γέρους γονείς μου... Από την φτωχική τους σύνταξη... Πετσοκομμένη κι αυτή... 300 ευρώ σύνταξη ΟΓΑ η κατάκοιτη μάνα μου... Και της έκοψαν τα 30 ευρώ...700 ο χειρουργημένος στην καρδιά παππούς των παιδιών...του έκοψαν τα 100...προνομιούχος προφανώς...

  

Τολμάνε μόνο οι εγκληματίες να λένε ότι δεν πειράζουν τις χαμηλές συντάξεις... Ψεύτες!..Αδίστακτοι εγκληματίες... Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμη... Δεκαπέντε χρόνια έβγαλα με σοβαρή ανεπάρκεια στην καρδιά... Πλέον δεν κάνω τις τακτικές εξετάσεις... Πως να τις κάνω;... Με ποιά ασφάλιση;... Με τι λεφτά;... Μέχρι και τα χάπια πλέον αδυνατώ να τ’ αγοράσω... Ούτε λόγος για την απαραίτητη επέμβαση... Και τα παιδιά είναι μικρά ακόμη... Η γυναίκα, τη βλέπω... Καταρρέει η υγεία της μέρα τη μέρα... Τι θα κάνουν χωρίς εμάς;... Και φως δεν βλέπω μπροστά... Ποιός να μας πάρει στην δούλεψή του σε τέτοια ηλικία και με τέτοια υγεία;... Ελπίδα καμία... Βλέπω την καταστροφή να έρχεται... Ο νους μου θολώνει όλο και πιο συχνά πλέον από το θυμό... Την οργή... Εκατό φορές τη μέρα φοβάμαι ότι δεν θ’ αντέξω άλλο και θα κάνω καμία τρέλα... Η σκέψη των παιδιών και μόνο με κρατάει... Για πόσο όμως;... Το μόνο που σκέπτομαι όλο και πιο συχνά είναι να πάρω την καραμπίνα και να φάω όσο περισσότερα λαμόγια  μπορέσω πριν με φάνε... Αλλά πως να τους πλησιάσεις;... Τους φυλάνε καλά τους μπάσταρδους... Ξεσκίζοντας εμάς, την φτωχολογιά, πληρώνουν απέραντες φρουρές να τους φυλάνε για να συνεχίζουν να μας ξεσκίζουν... Να μας σκοτώνουν...

Μετά σκέπτομαι τους παρακάτω τους... Γραμματείς και φαρισαίους, παρατρεχάμενους και σύμβουλους, τους μπιστικούς τους... Αλλά κι αυτά τα τομάρια φυλάσσονται καλά... Και μετά σκέπτομαι τους πιο κάτω... Μεγαλοδιευθυντάδες και γενικούς.... Ή την φρουρά των Μεγάλων... Ποιός τους είπε να  δουλεύουν γι’ αυτούς;... Ποιός τους είπε να φυλάνε τα καθάρματα;... Μετά σκέπτομαι ότι όλοι τους αυτοί οι τελευταίοι είναι εγκλωβισμένοι σ’ ένα λαβύρινθο διαταγών και υποχρεώσεων προς το Κράτος... Πως κι αυτοί είναι ίσως ο τελευταίος τροχός της αμάξης... Είναι έτσι άραγε;... Άλλωστε, την υπογραφή για να μας κόψουν το ρεύμα, κάποιος «μικρός» την έβαλε... Αυτός μας σκοτώνει τώρα... Απ’ την άλλη, ούτε εγώ είμαι εγκληματίας... Δεν είναι εύκολο να πάρεις τ’ όπλο και να ρίξεις σ’ έναν άνθρωπο... Και νά’ ταν «στόχος» ο «άμεσα υπεύθυνος» θα ήταν πιο εύκολο... Ανεβοκατεβαίνω ασταμάτητα από το «ένα άκρο στο άλλο»... Μανιοκατάθλιψη-Διπολική διαταραχή το είπε κάποιος πριν καιρό... Υπονοούσε προφανώς ότι έχω άδικο να οργίζομαι και να επαναστατώ μέσα μου με τον αργό θάνατό μας.... Αμέσως μετά παίρνω ένα από τα τελευταία lexotanyl που μας απέμειναν και ηρεμώ κάπως... Η «πραγματική θεραπεία» κοστίζει και λεφτά δεν υπάρχουν... Ποιά θεραπεία δηλαδή; Απλώς τα φάρμακα θα με πακτώνανε σε μια κατάσταση ζόμπι... έτσι, για να μην γίνομαι «επικίνδυνος» μάλλον ...

 

Γαληνεύει ο νους μου για λίγο, ξαναβρίσκω την ψυχραιμία μου... Κοιτάζω τα μάτια των στερημένων ασθενικών παιδιών μου και δακρύζω... Σκέπτομαι ότι με το να αυτοκτονήσω – έστω και «παίρνοντας κάποιους μαζί» μου – τα παιδιά δεν θα κερδίσουν τίποτα... Αντιθέτως, θα χάσουν το μοναδικό τους στήριγμα μέσα στην φτώχεια και τη δυστυχία τους...

   

Οφείλω ν’ αντέξω, οφείλω, έστω αυτό το λίγο που θα ζήσω ακόμη να σταθώ δίπλα τους... Οφείλω να σφίξω τα δόντια και να διατηρήσω την ψυχραιμία μου... Να βρω μια λύση... Να παρέχω γύρω τους μια όσο το δυνατόν πιο καλή αίσθηση ασφάλειας... Ποιόν κοροϊδεύω γαμώτο; Και πως θα το κάνω αυτό χωρίς καμία βοήθεια; Τι θα απογίνουν μόλις πεθάνω;... Η γυναίκα μου δεν θ’ αντέξει μόνη της... Καταρρέει κι αυτή μέρα τη μέρα... Η υγεία της έχει κλονιστεί άσχημα... Γράφω προσπαθώντας να τα βγάλω από μέσα μου μπας και ηρεμήσω... Μπας και ισορροπήσω... Μπας και βρω μια λύση που πιθανόν να μην την βλέπω μέσα στην θολούρα της μιζέριας, των στερήσεων και της οργής... Αλλά δεν βρίσκω καμία λύση... Σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά τα λίγα ψευτομεροκάματα... Τι θα γίνει;..  Πόσο θ’ αντέξω ακόμη; ... Πόσο θ’ αντέξουμε ακόμη;... Πόσο κοντά είμαι άραγε στην τρέλα;... Η καρδιά μου χτυπάει πλέον τόσο άστατα που ξέρω ότι ξαφνικά κάποια στιγμή απλά θα σταματήσει να χτυπάει... Όπως πέρυσι.... σ’ εκείνο το έμφραγμα που παρά τρίχα με πρόλαβαν, όπως είπαν... Η χαλασμένη κωλοβαλβίδα δεν θ’ αντέξει για πολύ ακόμη... Ίσως δεν έχει νόημα να είμαι πλέον «ψύχραιμος»... Αφού θα με χάσουν που θα με χάσουν τα παιδιά μου και η γυναίκα μου, τουλάχιστον να φανώ σε κάτι χρήσιμος με τον θάνατό μου... Που ξέρεις;... Ίσως αν φάω μερικά τομάρια, οι υπόλοιποι να συμμορφωθούν... Έτσι, έστω και με τον χαμό μου θα κάνω καλό στα παιδιά μου... αλλά και στην υπόλοιπη φτωχολογιά που υποφέρει... γαμώτο, πάλι «με κυριεύει η Οργή και ο Θάνατος»... μάλλον πρέπει να πάρω το τελευταίο lexotanyl... Αύριο όμως που δεν θα έχω ούτε αυτό το χάπι, τι θα γίνει;... Μήπως αύριο θα είναι η D-Day;»

ΠΗΓΗ