Προσπαθώ, πιστέψτε με, αλλά δεν τα καταφέρνω να καταλάβω. Οι
πολιτικοί τινάζονται σαν τα σκυλάκια που τα κατάβρεξαν, κατόπιν το αόρατο
παραπέτασμα πέφτει πάλι και συνεχίζουν τον δρόμο τους, προστατευμένοι από το
φράγμα της ψευδαίσθησης που πνίγει κάθε ήχο. Κάθε δικό μας ήχο…
Όταν ο επιληπτικός Βαν ντερ Λούμπε έβαλε φωτιά στο Γερμανικό
Κοινοβούλιο είπαν όλοι ότι εάν δεν σβήσουν εκείνες οι φλόγες αμέσως, θα
εξαπλωθούν σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο κάποιοι να θεωρήσουν ότι
υποφέρω από μια νοσηρή έμμονη ιδέα σχετικά με τον πλήρη εξευτελισμό του
κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα επιχειρώντας μια τέτοια παρομοίωση.
Την ίδια στιγμή οι άλλοι- οι πολιτικοί- θεωρούν τον εαυτό
τους υγιή και φυσιολογικό. Η Ελλάδα έχει καταντήσει σαν εκείνα τα Μαροκινά
συνεργεία των σκλάβων όπου οι άνθρωποι πέθαιναν σαν μύγες από τον υποσιτισμό.
Ζούσαν σε ένα απίστευτα φονικό κλίμα. Ζούμε το ίδιο επικινδύνως.
Η παράδοση στην Γκεστάπο ή ακόμα η εκτόπιση στην Σαχάρα,
ήταν οι δυο απειλές που κρέμονταν μέρα και νύχτα, εβδομάδες και εβδομάδες,
μήνες και μήνες πάνω από τα κεφάλια των εγκλείστων του Λε Βερνέ. Σε τι
διαφέρουμε εμείς σήμερα; Μάλλον σε τίποτα. Γιατί ή θα μας παραδώσουν στην πυρά
που ήδη καίει στην κεντρική πλατεία των Βρυξελλών ή στη αγχόνη του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου που έχει στηθεί στην Wall Street.
Δεν είναι η διάθεση μου πεσιμιστική. Πάντα ήμουν αισιόδοξος
άνθρωπος. Αλλά διαβάζοντας τους διαλόγους κορυφαίων πολιτικών παραγόντων με
δημοσιογράφους, απλά πείθομαι ότι τελικά μπροστά στην ανθρώπινη ποιότητα οι
επαγγελματίες της πολιτικής σήμερα θα τραπούν, τελικώς, ευγενικά σε φυγή. Γιατί
ως φαίνεται μόνο τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σε σωτηρία.
Και δεν εννοώ σωτηρία της ψυχής μας. Αυτή έχει ήδη αγιάσει
με τόσα που περνάμε, αλλά σωτηρία και απελευθέρωση από τα δεσμά του σάπιου
συστήματος. Ο προβληματισμός ωστόσο παραμένει: Θα βρεθούμε (ως κοινωνία) από
την πλευρά του Κομισάριου ή από την πλευρά του Γιόγκι; Αυτό θα το αποφασίσει η
νέα γενιά. Οι τύχες μας είναι στα χέρια τους.
Τάκης Χατζής
Υ.Γ Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στον φίλο μου Βασίλη, μαθητή
της Α’ Λυκείου που πασχίζει μέσα από τα βιβλία του να προσδιοριστεί στην
σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Βασίλη άλλαξέ τα όλα.
Δημοσίευση σχολίου