Είναι εκείνο το μικρό περίσσευμα που κάποιος θεωρεί δικό του. Μια μικρή μερίδα χρήμα, που μένει στην άκρη όταν έχουν χορτάσει όλες αυτές οι απίστευτες ηλίθιες, άχρηστες ή επικίνδυνες «ανάγκες» που μας έχουν πείσει πως έχουμε.
Δεν μπορείς να καταλάβεις πολλά από τους μεγάλους λογαριασμούς. Αυτοί προορίζονται, οι περισσότεροι για κάθε είδους απρόσωπα τέρατα. Κομμένα ίδια για όλους. Ένα κουστούμι δυο τρία νούμερα μικρότερο από το ανάστημά μας για να είμαστε συνέχεια καμπούρηδες όταν το φοράμε. Εκείνο το μικρό ποσό που ξεκινάει πάντα με την επιθυμία να μαζέψω κάτι για να μπορέσω να, είναι το ζουμί…
Είναι κάτι που θέλει η γυναίκα πέρα από τη μάνα, ο άντρας πέρα από το πατέρα, το αγόρι ή το κορίτσι πέρα από την ιδιότητά τους σαν γιος και κόρη. Ένα ποδήλατο, μια εκδρομή, ένα δώρο, κάποιο μπιχλιμπίδι.Ο πολιτισμός της απληστίας, το μόνιμα ανικανοποίητο κτήνος που θέλει όλο και περισσότερο, με μεγαλύτερες θυσίες, μέχρι να στραγγίξει και το μεδούλι από τα κόκαλα ζητάει μ΄ενα σμπάρο δέκα τρυγόνια!!!
Και σκλάβος, και αμόρφωτος, και πιστός καταναλωτής και αποδεχόμενος όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι σαν «έτσι είναι τα πράγματα» και περιττή πολυτέλεια τις μικρές χαρές. Ο πολιτισμός του κτήνους δεν αγαπάει τις μικρές χαρές. Θρέφεται και ικανοποιείται με μεγάλες θηριωδίες.Κι όμως όσο και να προσπαθούν να ξεριζώσουν τα πάντα εγώ ανακαλύπτω συνέχεια, ανυποψίαστους επαναστάτες παρακολουθώντας τι κάνουν τα μικρά τους χαρτζιλίκια. Εκείνο το περίσσευμα που πολλές φορές προκύπτει ακόμα κι από θυσία των «απαραίτητων». Εκείνη τη κοπελίτσα που ψαχουλεύει στα μεταχειρισμένα βιβλία, το παιδί που ονειρεύεται να αγοράσει εκείνο το σπάνιο βινύλιο, τον άλλον που κάνει μαθήματα κεραμικής για να διακοσμήσει το σπίτι του με δικά του πράγματα, αυτόν που αγοράζει μια πλήρη εργαλειοθήκη και ξεκινάει τα μαστορέματα, τον άλλο που κουβαλάει κουβάδες και πινέλα για να βάλλει νεά χρώματα στο παλιό σπιτάκι του, κι εκείνη που επιμένει να φτιάχνει δύσκολο φαΐ τη Κυριακή για να μαζευτεί όλη η οικογένεια, όλους όσους κεντάνε, πλέκουν, μαστορεύουν, τραγουδάνε, γράφουν, ζωγραφίζουν, ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ακόμα….Κι όλους όσους ποτίζουν με φροντίδα τους τελευταίους κήπους μέσα στη τσιμεντούπολη. Τους κηπάκους με λουλούδια που μυρίζουν αρώματα όχι εκείνους με το ξενέρωτο γκαζόν..
Όλους όσους την ώρα που δημιουργούν δεν χρειάζονται κινητό, υπολογιστή και τηλεόραση. Τους ανθρώπους που δεν έχουν περίσσευμα παρά ένα μικρό χαρτζηλίκι αλλά δεν σκοπεύουν να το καταναλώσουν για να αγοράσουν μια άχρηστη αηδία που δεν τους ασκεί καμιά γοητεία, αλλά για να φτιάξουν, να μάθουν, να ξεφύγουν με οποιοδήποτε τρόπο από την επιβαλλόμενη μιζέρια. Άνθρωποι τις περισσότερες φορές αυτοδίδακτοι, που μαζεύουν δεκάρα δεκάρα το μικρό ποσό για να αποκτήσουν τα εργαλεία για το δικό τους κήπο….
Υπάρχει η ευκαιρία κάθε μέρα ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν αποχαυνωμένα, άχρηστα, τελειωμένα, το άτομο να κάνει τη δική του επανάσταση χωρίς να τη ξέρει κανένας. Εκείνη τη κίνηση που του θυμίζει πως είναι άνθρωπος, με το αίμα να κυλάει μέσα του για δράση, τη καρδιά να λαχταράει για όσα αγαπάει και το μυαλό να διψάει να μάθει όσα δεν ξέρει…
Οσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν μυστικά χαρτζηλίκια, μυστικά όνειρα, μυστικές συνήθειες, που θα συμβαίνουν στον αυλόγυρο της φυλακής, εκείνη τη λίγη ώρα που οι φυλακισμένοι μπορούν να κοιτάξουν τον ήλιο …
Έχω μια φυσική απέχθεια για τα φαντασμαγορικά μεγάλα μαγαζιά, τα υπερπλήρη σουπερ μάρκετ, τα φαστφουντάδικα και τους τεράστιους κινηματογράφους. Ναι η γοητεία στα μικρά μαγαζάκια υπάρχει γι΄αυτό και θα συμβούν τα πάντα για να βάλλουν λουκέτο όλα. Ναι στο μπακάλικο της γειτονιάς εκτός από τα ψώνια μπορούσες να πιείς κι ένα καφεδάκι και να κουτσομπολέψεις γι΄αυτό και δεν θα υπάρχει πια μπακαλικάκι, στο μικρό θερινό σινεμά γεννήθηκαν μεγάλοι έρωτες, και σε μια απλή τραμπάλα γίνανε οι πιο μεγάλοι αγώνες…..
Δεν στοχεύουν απλά στους μισθούς μας. Να τους πετσοκόψουν. Δεν βάζουν φόρους για να εισπράξουν. Δεν διαλύουν υγεία, παιδεία, κάθε έννοια κοινωνικού κράτους για οικονομία. Θέλουν να τσακίσουν ακόμα και την ελάχιστη δυνατότητα που έχει ένας άνθρωπος για να μην είναι σκλάβος. Θέλουν να μας κλέψουν ακόμα και το πιο μικρό χαρτζηλίκι που μας δίνει τη δυνατότητα να αγοράσουμε το εισιτήριο διαφυγής μας.
Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα, λίγοι, που σιχαίνονται τις συσκευασίες τρία σε ένα, τα δέκα κιλά+, τους μεγάλους καταψύκτες με τα στριμωγμένα παγωμένα πτώματα τροφής, τις γιγαντοοθόνες και τη φασόν διασκέδαση στα σφαγεία του πνεύματος. Υπάρχουν άνθρωποι, που χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να πάνε μέχρι το περίπτερο και που δεν κουβαλάνε στη τσάντα αντισηπτικά μαντηλάκια….Υπάρχει ακόμα ένα είδος ανθρώπου που δεν κατεβάζει από τα ράφια εκατό πράγματα χωρίς να ξέρει τι θέλει, γιατί όσα χρειάζεται, όσα αγαπά, όσα τον κρατάνε ζωντανό είναι όλα μπροστά στα πόδια του.
Είμαστε αρκετοί ακόμα που επιμένουμε να κουβαλάμε κοντά μας βαλίτσες γεμάτες με πραμάτειες από άλλους καιρούς , για να τις δείχνουμε στους νέους που δεν γνώρισαν ποτέ αυτά τα χρώματα, αυτά τα αρώματα, γι΄αυτό θα κανουν τα πάντα για να είμαστε οι τελευταίοι…
Όμως εμείς ήδη έχουμε ψιθυρίσει τα λόγια από το ξόρκι στη νέα εποχή. Ολο και κάποιος θα τ΄ακουσε.
Δημοσίευση σχολίου