Τα έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές τους τελευταίους μήνες: «Να περιοριστεί το Δημόσιο με κάθε τρόπο, για να ανασάνουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα», ενώ αυτό που εννοούν είναι σκέτο ο «ιδιωτικός τομέας», δηλαδή οι μεγάλες επιχειρήσεις. «Απολύονται δεκάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι, γιατί να μην απολυθούν και δημόσιοι;», λες και το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε ισότητα στις απολύσεις...
Αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει: Θα βελτιωθεί η κατάσταση για τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, για τον αυτοαπασχολούμενο, για τον άνεργο, από την άγρια συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, που επιχειρεί η κυβέρνηση; Ας μην προσπεράσουμε την απάντηση ως αυτονόητη.
Απεναντίας, εκατομμύρια εργάτες και εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βλέπουν (και συχνά δικαιολογημένα) το Δημόσιο ως εχθρικό πεδίο. Η υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, ειδικά εκείνων που απευθύνονται στην εργατική τάξη (π.χ. ΙΚΑ) η ταλαιπωρία, η διαφθορά, η αδιαφορία και οι ρουσφετολογικές τοποθετήσεις σημαντικού μέρους των δημοσίων υπαλλήλων, αποτελούν μέρος της πραγματικότητας που η Αριστερά δεν μπορεί να αγνοεί. Το σημερινό Δημόσιο δεν είναι πραγματικά δημόσιο, είναι κρατικός καπιταλιστικός τομέας, όπου έχουν ενσωματωθεί –με στρεβλωμένο και κουτσουρεμένο τρόπο– κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα (π.χ. παιδεία, υγεία) ενώ βεβαίως υπάρχει και ο σκληρός κατασταλτικός πυρήνας του αστικού κράτους. Ο ανυποχώρητος αγώνας που πρέπει να δώσουμε σήμερα για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων στο Δημόσιο, για την ανατροπή της επίθεσης, την αποτροπή των περικοπών και του ξεπουλήματος στο κεφάλαιο, για εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία υπό εργατικό κοινωνικό έλεγχο όλων των ΔΕΚΟ και των υποδομών, γίνεται από τη σκοπιά της ολοκληρωμένης υλοποίησης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και αναγκών, από ένα πραγματικό δημόσιο τομέα σε μια άλλη κοινωνία εργατικής εξουσίας - δημοκρατίας.
Για να δούμε λοιπόν, θα κερδίσει κάτι ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα από το τσεκούρι στο Δημόσιο;
Η κυβέρνηση λέει ότι θα εξοικονομήσει λεφτά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ίσως ανακοπούν οι περικοπές στον ιδιωτικό τομέα, η αδίστακτη φοροεπιδρομή κ.λπ. Ωραίο κόλπο για τον κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον των δημοσίων, αλλά πώς να πιάσει, όταν ακριβώς την ίδια ώρα που εξαγγέλλει «εργασιακή εφεδρεία», απολύσεις και κλεισίματα στο Δημόσιο, προχωρά στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα (μέσω επιχειρησιακών) και στο τρομερό χαράτσι στα ακίνητα; Όσα λεφτά εξοικονομήσουν από το Δημόσιο θα πάνε στους τραπεζο-κρατικούς τοκογλύφους (ξένους και ντόπιους), των οποίων ...τρώγοντας ανοίγει η όρεξη και ζητούν περισσότερα.
Ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα χάνει από την επίθεση στο Δημόσιο. Καταρχήν, θα υποβαθμισθούν παραπέρα οι δημόσιες υπηρεσίες (εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια, καθαριότητα κ.λπ.), που σήμερα τις έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Όλο και περισσότεροι προσφεύγουν στα δημόσια νοσοκομεία, εγκαταλείπουν τα ιδιωτικά σχολεία και τους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς για να πάνε στα δημόσια, έχουν ανάγκη από προνοιακές δομές. Όλα αυτά πάνε για κατάρρευση, χωρίς βιβλία, καθηγητές, νοσηλευτές, γιατρούς.
Δεύτερο, το κενό που θα δημιουργηθεί θα τρέξουν να το καλύψουν οι εταιρείες και ειδικά τα μονοπώλια. Μεγαθήρια στην υγεία (εκεί που δεν μπορείς να πεις «δεν πάω στον γιατρό», ακόμα και στον ιδιώτη, το παιδί μου ή το γονιό μου), στην πρόνοια (με κύριο όχημα τις ΜΚΟ βεβαίως), στην εκπαίδευση, στα σκουπίδια (με αύξηση των τελών). Οι «μανιακοί της ιδιωτικοποίησης» που κυβερνούν, παραδίδουν στον ιδιωτικό τομέα και σειρά ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, αναζητώντας διαρκώς νέα πεδία κερδοφορίας για τις εταιρείες. Είχαν δώσει στους ιδιώτες τον έλεγχο των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας των ...ιδιωτών (λαμπρά), τώρα έδωσαν τον «έλεγχο» των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για έργα, το Κτηματολόγιο κ.λπ. Σαν να βάλεις τη Ζίμενς να ελέγχει τις προμήθειες του Δημοσίου. Το έκανε πληρώνοντας μίζα, τώρα θα την πληρώνουμε και από πάνω... Το ίδιο κάνουν και με την ΕΡΤ, την οποία συρρικνώνουν, για να πάρουν ανάσα τα χρεοκοπημένα ιδιωτικά κανάλια.
Τρίτο, όποια αντεργατική ρύθμιση περνά στο Δημόσιο, μετά έρχεται ακόμα χειρότερη στον ιδιωτικό τομέα. Τους πρώτους μήνες του 2010 ξεκίνησαν με τις περικοπές δώρων και επιδομάτων στο Δημόσιο. Πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αδιαφόρησαν, κάποιοι (όχι λίγοι) είπαν «καλά να πάθουν».
Μετά από μερικούς μήνες η οικονομική φρίκη επεκτάθηκε στον ιδιωτικό τομέα, με ακόμα πιο άγριες περικοπές.
Τέταρτο, το Δημόσιο είναι σχεδόν ο μόνος εργασιακός χώρος, όπου στοιχειωδώς εφαρμόζεται η εργατική νομοθεσία (ειδικά σήμερα που η ασυδοσία των αφεντικών έχει αποχαλινωθεί). Οι όποιες κατακτήσεις των δημοσίων υπαλλήλων αποτελούσαν ένα θετικό παράδειγμα για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Τώρα, το κεφάλαιο θέλει να τα διαλύσει όλα.
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι που οι εκπρόσωποι και τα ΜΜΕ του κεφαλαίου βγάζουν φλύκταινες φωνάζοντας να τσακιστεί το «τέρας του ελληνικού Δημοσίου». Δεν εννοούν βεβαίως ούτε περικοπές στις στρατιές της αστυνομίας, ούτε στους υπαλλήλους του κράτους της κάθε ...Μίζενς, ούτε βεβαίως στις παροχές προς το κεφάλαιο. Γιατί να μην ξεχνάμε, η πλέον «κρατικοδίαιτη κοινωνική ομάδα» είναι οι κεφαλαιοκράτες.
Πέρα από τις επιδοτήσεις που παίρνουν, οι φόροι που πληρώνουν είναι κοντά στην κατώτερη κλίμακα: Για παράδειγμα, το πραγματικό ποσοστό φορολόγησης του κεφαλαίου το 2007 δεν ξεπέρασε το 15,9%, έναντι 19,9% το 2000. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη (από τότε μειώθηκε κι άλλο), όπου το 2007 ήταν 28,7%. Όσο για τις τράπεζες, αυτές φορολογούνται ακόμα χαμηλότερα: 17%! Να ποιοι «λυμαίνονται το κράτος».
Γ.Ε
ΠΗΓΗ http://www.prin.gr/
Δημοσίευση σχολίου