Τις τελευταίες
ημέρες στην Ελλάδα της κρίσης και της παρακμής με τα “χίλια και ένα”
προβλήματα, τα οποία μας κάνουν τον βίο – αβίωτο, ερίζουμε για το αν οι
διώξεις, οι βιασμοί και η εξόντωση χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς
Ασίας, πρέπει να αναφέρονται ως εθνοκάθαρση ή ως γενοκτονία.
Για την διεθνή
κοινότητα και το Εθνικό Κοινοβούλιο το θέμα έχει λυθεί προ πολλού, τόσο με τις
αποφάσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου (1994 και 1998), όσο και με την επίσημη
αποδοχή και χαρακτηρισμό από τον αρμόδιο διεθνή οργανισμό (2007 – IAGS – Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών).
Ουσιαστικά οι
πράξεις βίας και εξόντωσης που εφάρμοσε το τουρκικό κράτος εναντίων του
ελληνισμού στα εδαφικά του όρια, από το 1914-1923, είναι καταγεγραμμένες
ιστορικά και βρίθουν περιστατικών που περιγράφουν την δια της βίας εξόντωση του
ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Γιατί κάποιοι
λοιπόν πρέπει να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και την μνήμη όλων ημών των
απογόνων αυτού του ελληνισμού και να αποδυναμώνουν εθνικά την θέση της Ελλάδας,
απέναντι στις παράλογες και επεκτατικές διαθέσεις του ακροδεξιού πολιτικού
κατεστημένου της γείτονος χώρας;
Η επιστημονικά
ορθή ιστορική αναφορά στην προσέγγιση των γεγονότων, ίσως θα μπορούσε να
αποτελέσει σημείο διαλόγου και έκφρασης άποψης στο αμφιθέατρο ενός
πανεπιστημίου ή σε κάποιο σχετικό επιστημονικό συμπόσιο.
Οι απόγονοι των
σφαγιασθέντων και εκπατρισθέντων Ελλήνων, η Ελληνική κοινή γνώμη και η διεθνής
κοινότητα έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη για το τι έγινε ακριβώς και δεν
περιμένουν από κανένα κύριο Φίλη ή άλλο “επιστημονολάγνο” να τους δώσει
διευκρινήσεις για τον ακριβή επιστημονικά ιστορικό προσδιορισμό. Εκτός και εάν
στόχος τους είναι να απενοχοποιήσουν ιστορικά το ειδεχθές αυτό έγκλημα.
Δημοσίευση σχολίου