«Πάσαρε την μπάλα
δεξιά, Νικόλα»,
«Πίεσε ψηλά,
Αλέξανδρε»,
«Κωστάκη,
ντρίπλαρέ τον»
Πάνε περίπατο οι οδηγίες του προπονητή, η
εσωτερική πίεση του μπόμπιρα μεγαλώνει, το δίλημμα ανάμεσα στις προσταγές του
προπονητή και του πατέρα-προπονητή κορυφώνεται, τα αντιφατικά μηνύματα που
δέχεται τον βραχυκυκλώνουν. Και τι να πει ο γυμναστής που παλεύει για το
χαρτζιλίκι της ημέρας; Αυτά και άλλα πολλά ευτράπελα συμβαίνουν στην μικρή μας πόλη και όχι μόνο.
Δεν είναι καινούργιο φρούτο αυτό. Το ζούσαμε
και παλιότερα. Θυμάμαι σε σχολικούς αγώνες μπάσκετ που διοργάνωνε στο
μπασκετάκι του Αγίου Νικολάου ο τοπικός
σύλλογος δασκάλων. Ήταν μετά το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του ’87 και όλοι παίζαμε
παντού και πάντα μπάσκετ. Γονείς-
προπονητές, γονείς-διαιτητές, γονείς σε εμφύλιο πόλεμο με θύματα εκφοβισμού τα
παιδάκια των δημοτικών και τους δασκάλους. Δεν λέω bulling μιας και
το μακρινό 1989 δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας αυτή η λέξη.
Συμπέρασμα:
Μπαμπάδες, αφήστε
τα παιδιά να παίξουν, να αυτενεργήσουν, να φανταστούν, να πειθαρχήσουν , να
συνεργαστούν, να κάνουν λάθος. Μοναδικός
υπεύθυνος να κατευθύνει τα παιδιά είναι ο προπονητής. Αυτός τα προπονεί, αυτός
τους μαθαίνει τις βασικές τεχνικές δεξιότητες. Εσείς, απλά, ας τα χειροκροτάτε,
ας τα επαινείτε, ας τα στηρίζετε.
Υ. Γ. Παλαιότερη
ανάρτηση αλλά άκρως επίκαιρη. Την έζησα προχθές πηγαίνοντας με τον μικρό μας
μια βόλτα σε έναν από αυτούς τους χώρους. Κάναμε γρήγορη μεταβολή. Έχει
χρόνο να μάθει "γαλλικά".
Δημοσίευση σχολίου