Αθανάσιος Καραπέτσας : ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΣΥΝΤΑΞΗ… ΚΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ

  Χρόνια και χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο ρήτορας Δημοσθένης έγραψε τούτη την πρόταση: ‘’Δει δε χρημάτων κι άνευ αυτών ουδέν’’. Σοφή κουβέντα.  Δεν έτυχε να την έχουν ακούσει ούτε να την έχουν διαβάσει; Δεν εξηγείται διαφορετικά πως μεγαλόστομα κι ανερυθρίαστα ανακοινώθηκε το ύψος της σύνταξης: 384 ευρώ, που μεταφράζεται σε 12,38 ευρώ την ημέρα. Τι σπατάλες και τι κουβαρνταλίκια μπορείς να κάνεις μ’ αυτά; Θα μου πείτε, μπορείς ν’ αγοράσεις μισό κιλό ψωμί, δυο γιαούρτια, ένα το μεσημέρι κι ένα το βράδυ. Να πιεις έναν καφέ για να μη σε ξεχάσουν κι οι φίλοι. Η εφημερίδα πολυτέλεια. Για τα νέα ρωτάς τον γείτονα. Το τσιγάρο να το κόψουμε κι αυτό; Άντε, επειδή στοιχίζει ας επιλέξουμε το πιο φτηνό. Να μείνει και κανένα ευρώ στη τσέπη, έτσι να μας θυμίζει την ύπαρξή του.

    Η ζωή στοίχημα ανοιχτό. Πόσο θ’ αντέξουν πια οι συνταξιούχοι, τα τιμημένα γηρατειά; Τους θέλουμε; Ναι ή όχι; Κάποιοι θα πουν: παράγουν; Όχι. Ε, τότε δεν έχουν και λόγο ύπαρξης. Βάρος της κοινωνίας. Σίγουρα οι εξουσιαστές ξέρουν το: ‘’ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω’’, και το εφαρμόζουν. Μεγάλο το κονδύλι για τους συνταξιούχους στον προϋπολογισμό και τα οικονομικά πάτος. Σωστά λοιπόν τους δίνεται χαρτζιλίκι και όχι σύνταξη αξιοπρεπούς διαβίωσης. Λίγα χρόνια και καλά. 12,38 ευρώ και πολλά τους είναι. Και για να είμαστε εντάξει απαγορεύεται ν’ αρρωσταίνουν, να ονειρεύονται και να ξεφεύγουν απ’ τη μιζέρια τους. Δόξα τω Θεώ, τηλεόραση έχουν, σίριαλ υπάρχουν. Δεν θέλετε ελληνικά, έχουμε και τούρκικα.

 Η ζωή, έτσι κι αλλιώς, είναι ένας σκληρός κι άνισος αγώνας επιβίωσης, ειδικά τώρα που, όπως λέει  ο ποιητής, φύγανε ‘’τα χρόνια που είχε και δύναμη, και λόγο, κ’ εμορφιά’’. Τώρα με ευτελέστατη κοστολόγηση, χωρίς μέσα, χωρίς ελπίδα, έγιναν άνθρωποι μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης. Περιττεύουν. Και να μην είχαν αυτοί δουλέψει! Τι διάολο γίνανε οι τόσες κρατήσεις, πού εξανεμίστηκε το εφάπαξ; Οι υπεύθυνοι λάδι, εμείς ξίδι ή αν θέλετε χωρίς λάδι στο καντήλι, και μη μιλάτε. Κάποτε μας βεβαιώνουν θα δοθεί και η πλήρης.  Η απορία μου είναι θα ζούμε;