Αθανάσιος Καραπέτσας : ΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΔΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

 Μπορεί ο τρόπος αναγγελίας του Πρωθυπουργού να μην είχε τη μορφή διαγγέλματος, όπως άλλοτε,  μα αυτό δεν έχει καμιά σημασία, μιας και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Καραντίνα ή εγκλεισμός, όπως προτιμάτε το λέτε. Πάλι, λοιπόν, τα ίδια. «Το δις εξαμαρτείν ουκ λαού σοφού». Ή «κάθε φορά και καλύτερα». Άφεση αμαρτιών δε δίνεται ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση.

Με την αναγγελία συνέβη αυτό που πάντοτε συμβαίνει σε παρόμοιες καταστάσεις. Πλημμύρα κόσμου στα καταστήματα, εφόδια, προετοιμασίες τέτοιες που παραπέμπουν είτε στη συντέλεια του κόσμου είτε σε ξέφρενο γιορτάσι. Κοσμοχαλασιά στους δρόμους, απόδραση στα εξοχικά και στην επαρχία. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση: «φοβού τους πρωτευουσιάνους και δώρα φέροντας». Ο καθένας φτιάχνει το δικό του παραμύθι της μοναχικότητας, μόλο που η ζωή ολότελα έχει ξεκόψει απ’ αυτό. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που μπορεί να βολοδέρνουν στους δρόμους, αλλά το μόνο που περιφέρουν είναι η μοναχικότητα, η φτώχεια, η δυστυχία κι η απελπισία τους. Τα ξύπνια όνειρα γι’ αυτούς απαγορευμένα. Όλοι εμείς οι καθωσπρέπει, προσποιούμαστε  πως δεν τους βλέπουμε, λες κι είναι αόρατοι. Μεγαλόστομες κουβέντες περί αλληλεγγύης, που όμως εξαντλούνται στην προφορικότητα. Κοντά σ’ αυτούς, τους ξεγραμμένους του συστήματος, κι οι νέοι μας. Άνεργοι με ξεφτισμένα σχέδια, με προδομένες προσδοκίες, αποσυνάγωγοι και περιθωριακοί. Για σκεφθείτε λίγο τις συγκεντρώσεις στις πλατείες. Λέτε να ήταν μια αυτοκαταστροφική διάθεση που τους οδηγούσε ως εκεί; Δε νομίζω να το πιστεύετε. Μάλλον ήταν και είναι τα σωρευμένα αδιέξοδα, οι ανασφάλειες, η ανεργία, τα κομμένα φτερά, οι δικές μας ευθύνες, λάθη, αστοχίες και ανικανότητες. Εμείς βολεμένοι στο χαβά μας σχεδιάζουμε την καλοπέρασή μας σ’ ένα καταναλωτικό ξέφρενο ανταγωνισμό ενώ οι νέοι μας σαπίζουν μαζί με τα αδικοχαμένα όνειρά τους.

Ευτυχώς, οι βιτρίνες άρχισαν να στολίζονται θυμίζοντάς μας, λίγο πρώιμα είν’ η αλήθεια, τις γιορτές που έρχονται. Ας μην ξεχάσουμε αυτούς που μας έχουν ανάγκη. Τα σπίρτα δεν αρκούν να τους ζεστάνουν. Το διάστημα του εγκλεισμού προσφέρεται, απαλλαγμένοι απ’ το τρεχαλητό της καθημερινότητας, να σκεφτούμε, να διαβάσουμε, να ψάξουμε την πίσω πλευρά των ειδήσεων και των γεγονότων, να προβληματιστούμε, να συζητήσουμε, να ακούσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας. Μην ξεχνάτε πως το συστατικό στοιχείο στις δημοκρατίες είναι οι πολίτες. Και πολίτης δεν είναι αυτός που συμμετέχει παθητικά και άβουλα στα δρώμενα της κοινωνίας, αλλά αυτός που έχει άποψη και στάση ζωής. Αυτός συν-αποφασίζει κι όχι κατά τη διαφήμιση «άλλοι σχεδιάζουν για μας πριν από εμάς». Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Η επίκλησή τους, μας βολεύει, μιας κι έτσι νομίζουμε πως απενοχοποιούμαστε. Αναμφίβολα φταίμε και εμείς κατά το μερίδιό μας. Μέρες που είναι και που έρχονται ας αισιοδοξήσουμε. Το έχουμε ανάγκη. Και πάνω απ’ όλα όλη αυτή η θυσία, να ευχόμαστε, να φέρει αποτέλεσμα.