Την Πέμπτη το πρόγραμμα περιελάμβανε Δημοτικό Σχολείο
Αμπελοχωρίου, χωρίς μάθημα και μαθητές, χωρίς πρωινό ξύπνημα και κουδούνι,
δυστυχώς. Καλεσμένοι των «Φίλων Παραδοσιακής Μουσικής» μαζευτήκαμε καμιά
πενηνταριά νοματαίοι το βράδυ για να παρακολουθήσουμε ένα αφιέρωμα στον μεγάλο
Άκη Πάνου.
Ο χώρος του παλιού σχολείου μεταμορφώθηκε μαγικά σε πάλκο
και οι μελωδίες « Η πιο μεγάλη ώρα», «Το θολωμένο μου μυαλό», «Δεν κλαίω για
τώρα», «Η ζωή μου όλη» ξεχύθηκαν και ζωντάνεψαν. Παρόλο που είχα παρακολουθήσει
το αφιέρωμα πριν 2 χρόνια το φχαριστήθηκα. Εγώ κι όλη η παρέα. Ο Σωτήρης
Παπαναστασίου, ψυχή της ομάδας και πρώτο βιολί, μαζί με τους Γιάννη Καραλή,
Σωτήρη Δρίτσα και Αγησίλαο Πανουσάκη κατάφεραν να μας διασκεδάσουν και να μας
ψυχαγωγήσουν (ψυχής αγωγή) κυριολεκτικά. Συνοδοιπόρος με τα πολύ καλά κείμενά
του ο πανταχού παρών Δημήτρης Αλεξάνδρου.
Το πρόγραμμα έκλεισε με παραγγελιές και χορούς. Από το
«Είμαι αητός χωρίς φτερά» μέχρι το αρβανίτικο « Ντο τα πρες» και από Τσιτσάνη
μέχρι Βαμβακάρη. Δύο ώρες καταπληκτικές. Δόθηκε η υπόσχεση ότι πολλές Πέμπτες
μας θα έχουν προορισμό το σχολείο του Αμπελοχωρίου και τις ταβέρνες του χωριού.
Πλην της βραδιάς η έλλειψη τουαλέτας αφού ο χρόνος έφερε την
κατάρρευσή της. Προσωρινή λύση οι ταβέρνες που απέχουν γύρω στα 100 μέτρα. Ένα δημοτικό
κτίριο λιγοστά χιλιόμετρα από τη Θήβα, με δύο ευρύχωρες αίθουσες, μεγάλο αύλειο
χώρο, σπουδαία ιστορία είναι μια πρόκληση για τον τοπικό δήμο. Η αξιοποίησή του
με παρεμβάσεις μικρής κλίμακας μπορεί να δώσει πνοή σε όλο το χωριό. Το
δικαιούται, άλλωστε, το ... Los Ampeles, όπως γίνεται σε κάποια άλλα χωριά του
καλλικρατικού δήμου μας.
Κρατάμε την ουσία και τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου:
« Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν’ ανταμώνουμε και να
ξεφαντώνουμε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς».
Δημοσίευση σχολίου