Με ράμπα και χωρίς γιατρό !!!!

του Θωμά Κιούση

 Τρεις ράμπες για την εξυπηρέτηση των ΑΜΕΑ και την ευκολότερη πρόσβασή τους στη θάλασσα τοποθέτησε η Περιφέρεια στην Βοιωτία φέτος το καλοκαίρι. Μία από αυτές ήταν στην παραλία Σαράντη.Μια πολύ θετική αναμφίβολα κίνηση, καθώς είναι αυτονόητη υποχρέωση όλων και ειδικότερα της πολιτείας να φροντίζει για την ισότιμη μεταχείριση των πολιτών.

Να στηρίζει ειδικότερα ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες όπως οι ΑΜΕΑ να απολαμβάνουν τις μικρές ή μεγαλύτερες χαρές της ζωής όπως το μπάνιο στη θάλασσα.

Το ευρύτερο όμως πλαίσιο παραμένει ζοφερό. Κρύβει και άλλες πλευρές, πιο σκοτεινές, δυσάρεστες και εντελώς άβολες επικοινωνιακά για τους αρμόδιους.

Όπως ότι στην ίδια την παραλία που στήθηκε η ράμπα, δεν τοποθετήθηκε φέτος και σε όλο το μήκος της, κανένας κάδος για απορρίμματα, ούτε και ανοίχτηκαν οι σημαδούρες που ορίζουν τη ζώνη των λουόμενων, ευτυχώς χωρίς ατυχήματα.

Επίσης, στην ίδια κοινότητα, αυτή των Χωστίων (Προδρόμου) που τοποθετήθηκε η ράμπα, δεν υπάρχει αγροτικός γιατρός εδώ και πολλούς μήνες.

Αγροτικός γιατρός δεν υπάρχει και σε άλλες κοινότητες της περιοχής.

Ακόμα και η απλή συνταγογράφηση φαρμάκων μετατρέπεται σε περιπέτεια, σε ένα μεγάλο πρόβλημα, ειδικά για τους ηλικιωμένους που δεν οδηγούν και είναι δύσκολο να μετακινηθούν.

Πού να πάνε και πώς να γυρίσουν άλλωστε με τις ελλιπέστατες συγκοινωνίες; Εκτός από το χρόνο, τις αποστάσεις, τον κόπο και το κόστος των μετακινήσεων, έχουν να αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα της συχνότητας ή και ανυπαρξίας δρομολογίων με τα λεωφορεία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από Σαράντη πριν την καλοκαιρινή περίοδο δεν υπήρχε καμία συγκοινωνία τις πρωινές ώρες. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Πρόβλημα υπάρχει και το μεσημέρι όπου το λεωφορείο επιστρέφοντας από Θήβα κατεβάζει τους επιβάτες σε προηγούμενο χωριό για να συνεχίσει μεταφέροντας κατόπιν μόνον τους μαθητές. Οι υπόλοιποι ας περιμένουν το επόμενο λεωφορείο σε δύο ώρες.

Διέξοδος στο θέμα και μόνον της συνταγογράφησης δίνεται με λύσεις θα λέγαμε εκ των ενόντων ή αυτοοργάνωσης της κοινωνίας με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό σε επίπεδο κοινωνικών και διαπροσωπικών επαφών και σχέσεων.

Ούτε λόγος να γίνεται για θέματα ιατρικών πράξεων πρόληψης και αντιμετώπισης περιστατικών. Η αδιαφορία των αρχών και των πάσης φύσεως ανευθυνουπεύθυνων είναι πλήρης. Και αν πει κανείς μια κουβέντα θα εισπράξει το γνωστό πια «εμείς δεν είμαστε οι αρμόδιοι» ή θα μπει στη δίνη της αναμονής για απάντηση, όχι για να λυθεί το πρόβλημα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου να επέλθει κόπωση  και να αμβλυνθούν απλά οι αντιδράσεις.

Ακόμα περισσότερο, όταν πολλοί από αυτούς τους πολίτες στα χωριά μας, όλοι τους δικοί μας άνθρωποι, γονείς παππούδες, γιαγιάδες, έχουν την ατυχία εξαιτίας των αναγκών της ζωής να μην έχουν κοντά τους παιδιά και εγγόνια. Πού είναι η στήριξη από τις πάσης φύσεως αρχές; Πού είναι η αξιοπρέπεια που τους αρμόζει;

Ας αφήσουμε καλύτερα άλλα θέματα  όπως της αστυνόμευσης και ασφάλειας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, αλήθεια,, γιατί αυτοί οι πολίτες να πληρώνουν φόρους; Ποια είναι η ανταποδοτικότητα των υπηρεσιών που «εισπράττουν» σε σχέση με αυτά που πληρώνουν;

Γιατί παρά την εγκατάλειψη, τα πάσης φύσεως εκκαθαριστικά, λογαριασμοί και ειδοποιητήρια τους αποστέλλονται  κανονικά. Σε αυτά δεν τους ξεχνούν!

Τα παραπάνω ζητήματα δεν μπαίνουν συμψηφιστικά σε σχέση με τη ράμπα ούτε η τοποθέτησή της αποτελεί συγκριτικά «πολυτέλεια». Είναι όπως είπαμε αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας.

Χρειάζονται όμως πολλά ακόμα. Ας το πουν καθαρά: επιθυμούν, έχουν ως στόχο την ερημοποίηση; Ίσως για κάποιους θα ήταν πιο βολικό.

Οι πολίτες περιμένουν τα αυτονόητα τουλάχιστον σε βασικές τους ανάγκες. Δεν τους νοιάζει ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αρμόδιος. Περιμένουν λύσεις στα προβλήματά τους.

Ακόμα και αυτοί που δεν είναι καθ’ ύλην αρμόδιοι οφείλουν να ζητήσουν, να απαιτήσουν, να διεκδικήσουν. Αλλιώς ας κάνουν κάτι άλλο.

Θωμάς Κιούσης- Δημοτικός σύμβουλος, δήμος Θηβαίων – Ώρα Ευθύνης