-Ηλίας Τραμπάκουλος-
Χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μία μητέρα με δύο κουτσούβελα 4
και 6 ετών.
Βγάζω από το συρτάρι μου και κερνάω τους μικρούς καραμέλες
για να σπάσει ο πάγος και να ξεκινήσω τη διαδικασία της εγγραφής πνίγοντας το
μακρόσυρτο γέλιο που θα έβγαζα σε κάθε άλλη περίπτωση.
Και δεν ήμουν ούτε 55. Τι θα λένε οι μικροί και αθώοι
μπόμπιρες μετά από 10 χρόνια όταν ακόμη θα είμαι, γεροί να είμαστε και γέροι θα
είμαστε, στις σχολικές αίθουσες;
Ηλίας Τραμπάκουλος
Τελευταία ημέρα των εγγραφών για την Πρώτη τάξη.
Ακούω μια μικρομάνα να συμβουλεύει τα παιδιά της έξω από την
πόρτα του γραφείου μου στο σχολείο:
- Να είσαστε καλά παιδιά και ήσυχα τώρα που θα πάμε στον
κύριο διευθυντή. Αλλιώς, δεν θα μας πάρει στο σχολείο.
Ο μικρότερος με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και
απευθυνόμενος στη μαμά του της λέει το αμίμητο:
- Σιγά μην είναι αυτός κύριος διευθυντής. Αυτός είναι
παππούς …
Κόκκαλο η κυρία. Κοκκινίζει και προσπαθεί να το σώσει
ψελλίζοντας κάτι σαν δικαιολογία.
Δημοσίευση σχολίου