Δύο διαφορετικοί κόσμοι

Είναι πλέον πασιφανές ακόμη και στον τελευταίο δύσπιστο και κακοπροαίρετο το γεγονός πως στο ζήτημα της διευθέτησης του ελληνικού χρέους έχουμε να κάνουμε με την ύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων.

 Η Ευρωπαϊκή προπτική

 Ο κύριος δρώντας στην μέχρι τώρα πορεία των διαπραγματεύσεων, (με την ανοχή όμως και του δεύτερου), είναι φυσικά το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Οι θεσμοί του ήταν εκείνοι που από την πρώτη στιγμή ανέλαβαν την πρωτοβουλία και το καθήκον να οδηγήσουν με συντεταγμένες κινήσεις, για άλλους με θετικό πρόσημο ενώ για άλλους αρνητικό, να βοηθήσουν την χώρα να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκοταν.

 Ξέρετε είναι πολύ σημαντικό να σου δίνουν χείρα βοηθείας, όταν οι άλλοι γυρνάνε την πλάτη, και κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα το μακρυνό αλλά όχι λησμονημένο 2009, όταν οι επιλογές ήταν λίγες και τα προβλήματα πολλά.

 Η Ευρώπη κατόρθωσε να στηρίξει το οικοδόμημα της, με όσα μέσα και τρόπους εκείνη ήξερε. Άλλες φορές με απλές δηλώσεις και τις περισσότερες με οικονομική βοήθεια και «hard politics» στο παρασκήνιο. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που τα εθνικά κοινοβούλια στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων που αρμόζουν στην ενωμένη Ευρώπη και κατάφεραν να απομονώσουν τις δυνάμεις τις μισσαλοδοξίας και του οπισθοδρομισμού.

 Η Υπερατλαντική Δύναμη

 Ο κύριος αντίπαλος της Ευρώπης είναι οι πολιτικές και οι δεξαμενές σκέψης που προέρχονται από την Αμερική και τις χώρες που είναι θετικά διακείμενες προς αυτήν.

 Ο φορέας που εμπλέκεται είναι το Δ.Ν.Τ, το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως με τον ρόλο του έχει διαδραματίσει και έχει επιφέρει σημαντικές εξελίξεις.

 Επιπροσθέτως, αξίζει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στο γεγονός πως την συγκεκριμένη χρονικά περίοδο τα συμφέροντα της μίας πλευράς δεν δείχνουν σύγκλιση με τα συμφέροντα της άλλης. Είμαστε δηλαδή στο στάδιο στο οποίο οι ιδεολογίες και τα πολιτικά status quo δοκιμάζονται και τίθενται σε θέσεις μάχης.

 Το σημείο τομής

 Στο πολυπόθητο λοιπόν ζήτημα της διευθέτησης του Ελληνικού Χρέους έχουμε, από την μια, το Δ.Ν.Τ να αποζητά μία γενναία απομείωση του χρέους, κυριώς μέσω κουρέματος του, και, από την άλλη, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και γενικότερα τους υπουργούς Οικονομικών της Ευροζώνης, με κυρίαρχο τον κ. Σόιμπλε, να τοποθετούνται δημόσια για την πλήρη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που θα έχουν ως στόχο:

 την αναδιάρθρωση της οικονομίας,

το μη αποπροσανατολισμό του Ελληνικού λαού,

τη για μια 10ετία ακόμα εξυπηρέτηση των δανείων του χρέους,

την δημιουργία μίας σταθερής Δημόσιας Διοίκησης ικανή τόσο να αντέξει το βάρος των μεταρρυθμίσεων που έγιναν όσο και να χαράξει δικές της προτάσεις για μελλοντική εφαρμογή.

 Η έκβαση

 Ουδείς γνωρίζει με την παρούσα κυβέρνηση το πότε, το που αλλά και το τελικό αποτέλεσμα αυτής της μάχης. Η έκβαση της οποίας, όπως σωστά επισημαίνεται από πολλούς, αναμένεται να κρίνει σε μεγάλο βαθμό αρκετά ζητήματα που απασχολούν την Ευρώπη.

 Με τις παρούσες συνθήκες, οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ραγδαίες εξελίξεις μετά και την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και σίγουρα μετά το 2017 – αρχές του 2018.

 Τότε είναι που θα αποφασιστεί οριστικά η συμμετοχή ή όχι του Δ.Ν.Τ στο καινούργιο μνημόνιο της Ελλάδας και, ουσιαστικά, τότε είναι επίσης η περίδος που το πρόγραμμα είτε θα θεωρηθεί βιώσιμο και άμεσα υλοποιήσιμο (στοιχεία εκείνης της περιόδου) είτε θα τοποθετηθεί και αυτό με την σειρά του στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

 Όλα αυτά που αναφέρω είναι σενάρια τα οποία μόνο ο χρόνος μπορεί να επαληθεύσει ή να διαψεύσει. Η μοναδική μου ευχή είναι να μπορέσει επιτέλους η χώρα να βγει από αυτόν τον αέναο κύκλο των μνημονίων, που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να διχάσουν τον ελληνικό λαό και να καθυστερήσουν την όποια ανάπτυξη θα υπήρχε.

 Γράφει ο Γιάννης Νάκος

http://www.rizopoulospost.com