- της
Δέσποινας Σπανούδη -
Το 1973, μέναμε κάτω από το Πολυτεχνείο και ζούσαμε στιγμή-
στιγμή το χρονικό των ημερών. Θυμάμαι πόση ελευθερία φυσούσε ξαφνικά μέσα από
το ραδιόφωνο που ακούγονταν τα τραγούδια και οι φωνές των φοιτητών. Τα παιδάκια στο σχολείο μου, το 51ο Δημοτικό της
οδού Ακομινάτου, μιλούσαν για τους
αλήτες που έκαναν τις φασαρίες, συμπλοκές και οδοφράγματα στήνονταν στην οδό
Μάρνης, ο αδερφός και ο πατέρας μου πηγαινόερχονταν και μας έφερναν τα νέα.
Θυμάμαι ανήμερα στις 17 τους γονείς που έτρεχαν βιαστικά να μας πάρουν από το
σχολείο, τη μαμά μου που ήρθε να με πάρει και λύγισαν τα πόδια της όταν άκουσε
μια ριπή. Θυμάμαι το φόβο, τις σκόρπιες ειδήσεις, τα γεγονότα που ακολούθησαν
με το νέο πραξικόπημα Ιωαννίδη, την εισβολή στην Κύπρο, την επιστράτευση, την
μεταπολίτευση.
Το 1980, 16 χρονών, ήταν η πρώτη φορά με δική μου παρέα στην
πορεία του Πολυτεχνείου. Συγκίνηση, προσκλητήριο νεκρών, κόσμος. Να ψηλώνεις
και να νιώθεις πως συμμετέχεις σε μια υπέρτατη κοινή υπόθεση. Και μετά από το
πουθενά, μια κόλαση στο Σύνταγμα. Κυνηγητό από την αστυνομία, ξύλο, επεισόδια.
Κακήν κακώς καταφέραμε να φύγουμε. Την άλλη μέρα μάθαμε για τους δυο νεκρούς,
δυο νέα παιδιά: τον κύπριο φοιτητή Ιάκωβο Κουμή και την εργάτρια Σταματίνα
Κανελλοπούλου, που τους σκότωσαν στο ξύλο τα ΜΑΤ. Ευθύνες δεν αποδόθηκαν ποτέ.
Η τρίτη, το 1985. Το Πολυτεχνείο είχε ήδη γίνει μια φολκορ επέτειος με τα
σουβλάκια της, τα τραπεζάκια των οργανώσεων, τα λουλούδια της και τα τραγούδια
της. Φθάνοντας στην αμερικάνικη πρεσβεία, διαλυθήκαμε ησύχως και πήγαμε για
ύπνο. Το επόμενο πρωί, κατεβαίνοντας προς Πολυτεχνείο, μάθαμε τα νέα έξω από τη
Νομική. Ένας αστυνομικός εκτέλεσε ένα παιδί 15 χρονών, τον Μιχάλη Καλτεζά,
πυροβολώντας τον πισώπλατα, από απόσταση. Το άσυλο είχε παραβιαστεί στο Χημείο.
Κλειστήκαμε στο Πολυτεχνείο και ακολούθησε μια άγρια νύχτα εξέγερσης, ενώ
επεισόδια συνεχίστηκαν λίγες μέρες ακόμη. "Ενα- δυο -τρία πολλά
Πολυτεχνεία". Ο δολοφόνος -τον οποίο υπερασπίστηκε ο Λυκουρέζος- αθωώθηκε.
Δημοσίευση σχολίου