Το heavy metal ενώνει

από το ΒΗΜΑ

 Δύο μπάντες από το Ισραήλ, η μία εβραϊκή και η άλλη αραβική, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια «χέβι μέταλ αδελφότητα» για να στείλουν μήνυμα ειρήνης μέσω της σκληρής ροκ μουσικής. Η αραβική μουσική κολεκτίβα Khalas (Αρκετά) και η εβραϊκή Orphaned Land (Ορφανή Γη) ξεκινούν κοινή  περιοδεία 18 ημερών στην Ευρώπη με στόχο κατ' εξοχήν πολιτικό: την προώθηση της συνύπαρξης και της ανοχής Ισραηλινών και Παλαιστινίων.«Θέλουμε να μοιραστούμε τη σκηνή, να δείξουμε ότι οι δύο λαοί μας μπορούν να συνυπάρξουν» λέει ο εβραίος Κόμπι Φαρχί, ο τραγουδιστής των Orphaned Land, αναρωτώμενος: «Θα μοιραστούμε ένα λεωφορείο για τρεις ολόκληρες εβδομάδες.

Δεν είναι το πιο τέλειο παράδειγμα συνύπαρξης;». Μαζί του συμφωνεί ο κιθαρίστας και μάνατζερ των Khalas, ο Αραβας Αμπεντ Χαθούτ. «Αν μπορέσουμε να συνυπάρξουμε σε ένα λεωφορείο, γιατί να μην μπορέσουμε να συνυπάρξουμε και σε μια χώρα;» λέει.

 Ο ένας στους πέντε κατοίκους του Ισραήλ είναι αραβικής καταγωγής. Μάλιστα, πολλοί από τους «ισραηλινούς Αραβες» - όπως ονομάζονται - θεωρούν τους εαυτούς τους Παλαιστινίους. Τα μέλη των δύο συγκροτημάτων ζουν σε ξεχωριστές κοινότητες, αν και υπάρχουν μερικές πόλεις, οι «μεικτές», όπου μειονότητες Αράβων ζουν μαζί με εβραίους.«Από μόνη της η μουσική δεν θα λύσει την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση, είμαι όμως βέβαιος ότι μπορεί να εμπνεύσει τους λαούς» λέει ο τραγουδιστής των Khalas.

 Η Ορχήστρα του Δυτικοανατολικού Διβανίου

Δεν είναι η πρώτη φορά που καλλιτέχνες με τη μουσική τους προσπάθησαν να ενώσουν τους λαούς. Το 1999 ο διάσημος μαέστρος Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ και ο εξίσου διάσημος παλαιστίνιος διανοούμενος Εντουαρντ Σαΐντ ίδρυσαν την Ορχήστρα του Δυτικοανατολικού Διβανίου. Η ορχήστρα, με έδρα τη Σεβίλλη της Ισπανίας, απαρτίζεται από ισραηλινούς, άραβες και ισπανούς μουσικούς. Η επιλογή της Σεβίλλης δεν είναι τυχαία, καθώς είναι μία από τις πόλεις της Ιβηρικής όπου άνθησε ένας ανεκτικός, ανεξίθρησκος και πολύπλευρος αραβικός πολιτισμός την περίοδο από τον 8ο ως τον 13ο αιώνα μ.Χ., πόλος έλξης για επιστήμονες, λόγιους και καλλιτέχνες της εποχής από όλη την Ευρώπη. 

 Δίνοντας αμέτρητες παραστάσεις σε όλο τον κόσμο, η Ορχήστρα του Δυτικοανατολικού Διβανίου οραματίζεται έναν κόσμο ειρηνικό, χωρίς φραγμούς και εμπόδια. Υπήρξαν όμως ορισμένοι που άσκησαν αρνητική κριτική στην ορχήστρα, κυρίως λέγοντας ότι έτσι προωθούν μια ισοπεδωτική «εξομάλυνση», κουκουλώνοντας το τι συμβαίνει στ' αλήθεια στη Μέση Ανατολή. Πέρυσι μάλιστα, έπειτα από διαμαρτυρίες σκληροπυρηνικών Παλαιστινίων, ακυρώθηκε μία συναυλία της ορχήστρας.

 Μια παρόμοια ιστορία έχει να διηγηθεί και ο Φαρχί, όταν οι Orphaned Land συμμετείχαν σε κοινή συναυλία με μια ροκ μπάντα από την Τυνησία. Ο μάνατζερ της μπάντας δέχτηκε πιέσεις να μποϊκοτάρει την περιοδεία των Orphaned Land. «Αν κάποιος θέλει να ερμηνεύσει τη συναυλία μας με μια τυνησιακή μπάντα ως νομιμοποίηση της κατοχής αραβικών εδαφών, είναι δικό του θέμα. Το δικό μας μήνυμα, αντίθετα, είναι η αγάπη και η αρμονική συμβίωση μεταξύ των λαών» απαντά ο Φαρχί.

 «Θα έρθουν καλύτερες μέρες στην περιοχή μας»

 Η φιλία του Φαρχί με τον Χαθούτ υπήρξε η αφορμή για την κοινή περιοδεία των Khalas και Orphaned Land. «Μπορούν πολλοί να πούνε ότι η περιοδεία μας είναι ένα διαφημιστικό κόλπο, όμως είναι απλώς αποτέλεσμα της βαθιάς φιλίας μας» αναφέρει ο Φαρχί. Οι δύο μπάντες συναντήθηκαν πριν από μία δεκαετία σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό και η αγάπη τους για το χέβι μέταλ, με κάποιες μεσανατολίτικες μουσικές πινελιές, τους έδεσε. Η μουσική τους συνδυάζει τους αραβικούς ρυθμούς με όργανα, όπως βιολιά και φλάουτα, κάτι που οι ίδιοι ονομάζουν οριένταλ μέταλ.

 Οι στίχοι των Orphaned Land περιέχουν συνήθως πολιτικά μηνύματα για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ενώ ο τελευταίος δίσκος των Khalas συνδυάζει το μέταλ με παραδοσιακά αραβικά τραγούδια του γάμου. Οι Khalas, όπως λένε οι ίδιοι, δεν ασχολούνται ευθέως με την πολιτική, όχι γιατί δεν τους ενδιαφέρει, αλλά γιατί προτιμούν να διασκεδάζουν τον κόσμο και να τον βοηθούν να ξεχνάει τις καθημερινές σκοτούρες του. Ο Φαρχί με απόλυτη ειλικρίνεια και χιούμορ το εξηγεί λέγοντας: «Προτιμούμε να είμαστε καλά και να διασκεδάζουμε πίνοντας μπίρες. Μαλώνουμε μόνο στο τέλος για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό». Και καταλήγει: «Πιστεύω ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες στην περιοχή μας. Πιστεύω ότι θα έρθει μια μέρα που τα παιδιά μας θα φτιάξουν τη δική τους μπάντα».