Ποτέ στην ιστορία της, από την ανεξαρτησία, η Ελλάδα δεν έχει βρεθεί τόσο επίμονα, τόσο συνεχόμενα στο κέντρο του πλανητικού σκηνικού. Οι ανατροπές στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη έρχονται και παρέρχονται στην επικαιρότητα. Η Ελλάδα καθημερινά πρώτο θέμα στην πρώτη σελίδα, δυο χρόνια τώρα.
Η μοίρα το έφερε ώστε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεσπάει από το 2007 να εμπλέξει στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «ρεμαλιού» ή του «ηλίθιου» την Ελλάδα. Δεν είναι η μοίρα, βέβαια.Ο φακός ευρυγώνιος στην αρχή καλύπτει ένα ολόκληρο πλανήτη με κυρίαρχο ένα εκδικητικό καπιταλισμό με τις υπερφίαλες αγορές του να κατεδαφίζει κάθε εργατική κατάκτηση, αλλά να παγιδεύεται ο ίδιος στην φάκα του. Ο φακός μικραίνει το πλάνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τράπεζες γιγαντιαίες κομπίνες χωρίς κεφάλαια. Εστιάζει κατόπιν στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υφίσταται μια πολιτική ακραίας πόλωσης, του Βορρά σε βάρος του Νότου. Το τελικό ζουμ εντοπίζει τη χώρα εκείνη με την πιο δουλική, παρασιτική, αντιπαραγωγική και διεφθαρμένη άρχουσα τάξη: την Ελλάδα.
Η μπίλια της ρουλέτας σταματάει στo GR. Mε βάση όμως τις καταγγελίες για πλαστή στατιστική μεγέθυνση του ελλείμματος του 2009 ο κρουπιέρης των Βρυξελλών είναι μαφιόζος. Σπρώχνει με το χέρι τη μπίλια από το IRL στο GR.
Η Ελλάδα «αδύναμος κρίκος» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Χώρα υπό την κατοχή διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Με την οικονομία και την κοινωνία της σε ερείπια σαν του ένδοξου παρελθόντος της.
Μια χώρα μπορεί να ηττάται, αλλά να μη χάνει την περηφάνειά της στα μάτια των άλλων. Με τις ανταποκρίσεις του από τη Μικρασία για τη «βουβή πομπή», ο Έρνεστ Χεμινγουέι ανυψώνει τους ξεριζωμένους. Η ήττα ήταν στον ορίζοντα στον εμφύλιο, ο Πολ Ελιάρ όμως από την Πίνδο έστελνε τους ηλεκτρισμένους στίχους του σε όλο τον πλανήτη: «Όρος τραχύ ο Γράμμος, πράο τον κάνουν οι αντάρτες».
Αυτή τη φορά θέλουν τον λαό μας όχι μόνο ηττημένο, αλλά χωρίς αξιοπρέπεια. Το γελοίο κυβερνητικό τσίρκο της επαιτείας περιέρχεται όλες τις ηπείρους κάνοντας τη χώρα αντικείμενο χλευασμού και παράδειγμα προς αποφυγήν.
Θέλουν την κοινωνία απέναντι στο απαίσιο βλέμμα της κόμπρας. Ακίνητη, χωρίς αντίδραση, σε παράλυση. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μας πολιορκούν: «Κι αν αλλάξει κάτι εδώ, το πλαίσιο δεν αλλάζει. Ούτε τα spread, ούτε η Moody’s, ούτε η Μέρκελ». Μοιρολατρεία, για να οδηγήσει στην υποταγή.Η ειρωνεία, και η εκδίκησή, είναι ότι σε μια στιγμή αδυναμίας, η Ελλάδα – καθώς και άλλες περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – διαθέτει εντυπωσιακή και πρωτοφανή δύναμη. Δεν αποτελεί νησίδα παρακμής σε ένα ακμάζοντα παγκόσμιο καπιταλισμό. Είναι ένα νησί σε μια θάλασσα βαθύτατης σήψης. Και κυρίως: έχει αναδειχθεί σε κομβικό σημείο που θα κρίνει διεθνώς προς τα πού θα αρχίσει να γέρνει η πλάστιγγα. Προς τον κόσμο της εργασίας ή προς τους τοκογλύφους;
Σε μια ανάλογη θέση βρέθηκε η πατρίδα μας στον εμφύλιο. Με τη νίκη του Δημοκρατικού Στρατού η Γιάλτα θα αμφισβητούνταν. Με την ήττα του σταθεροποιήθηκε.
Αυτοί που παριστάνουν τις «μεγάλες δυνάμεις» και διατάσσουν την κυβέρνηση «Προσοχή!», «Ανάπαυση!», «Επίκυψη!», βασανίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ από ερωτήματα πανικού. Κοινός παρανομαστής τους: «Τι θα κάνει ο ελληνικός λαός;». «Τι θα γίνει η Ευρωζώνη μας, αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ;». «Τι θα γίνουν οι τράπεζές μας, αν η Ελλάδα ακυρώσει τα ομόλογά της;». «Αν η Ελλάδα κάνει παύση πληρωμών, πώς θα αντιμετωπίσουμε την «contagion» (λέξη S.O.S. ότι βουλιάζουν), τη μετάδοση της επιδημίας παύσης πληρωμών σε άλλες χώρες;».
Δεν είναι η Αθήνα Νέα Υόρκη, Πεκίνο ή Φραγκφούρτη για να καθορίσει την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Μπορεί να είναι όμως – όπως και η Λισαβόνα ή το Δουβλίνο – καταλύτης. Και παράδειγμα.
Η έκβαση στις οικονομικές αντιπαραθέσεις δεν κρίνεται μόνο από μια στατιστική σύγκριση μεγεθών. Η στρατηγική, ο εντοπισμός του αδύναμου σημείου του αντιπάλου, η αξιοποίηση των παρακμιακών του χαρακτηριστικών και των εσωτερικών του αντιθέσεων, η ικανότητα συμμαχιών, η στράτευση του λαού, η έμπνευση και η επινοητικότητα, το ηθικό συνδιαμορφώνουν τον συσχετισμό των δυνάμεων. Αν οι αυτοκρατορίες πάντα ήταν νικητές, τότε δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα: οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα κυβερνούσαν ακόμα από τα Σκόπια μέχρι το Νέο Δελχί.
Οι λαοί στις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαθέτουν μεγάλη διαπραγματευτική δύναμη. Πολλαπλάσια αν την αξιοποιήσουν από κοινού. Εδώ η κυβέρνηση ούτε καν την δοκίμασε. Λειτούργησε ως πράκτορας και όργανο των αγορών. Οδηγεί τον κόσμο της εργασίας σε καταστροφή.
Η δύναμη αυτή πρέπει να αμέσως να χρησιμοποιηθεί. Το 2009 θα είχε και το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Το 2011 παραμένει ακόμα αποτελεσματική. Το 2013 οι αγορές θα έχουν ετοιμάσει την άμυνά τους.
Πηγή : Εννέα αισιόδοξες σκέψεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις
Δημοσίευση σχολίου