Πάμε να δούμε την πράξη. Δε θα πω τα ήδη γνωστά, και στον
πιο άσχετο ακόμα ,ότι η ανθρώπινη, διαπροσωπική επικοινωνία είναι
αναντικατάστατη. Θα πω όμως ότι οι μαθητές μου(Γ' Λυκείου) είναι τόσο κουρασμένοι,
που μιλούν ελάχιστα και ελάχιστοι. Και είναι ύλη πανελλαδικώς εξεταζόμενη το
καλοκαίρι. Εγώ λοιπόν, ένας με αλλοιωμένη φωνή, χωρίς κινήσεις, χωρίς νεύματα,
χωρίς γέλιο, χωρίς κατσούφιασμα, χωρίς ορατές εκφράσεις του προσώπου, χωρίς
επιτονισμούς στη φωνή, χωρίς εναλλαγές στη στάση του σώματός μου να μιλώ, να
παραδίδω, να ρωτώ κάθε τόσο μπας και γίνει η αλληλεπίδραση με τα παιδιά, να
γίνουν ενεργητικά στην εκπ/κή διαδικασία, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Μιλούν συνήθως δύο-τρία άτομα, η ύλη παραδίδεται, τελειώνει πολύ γρήγορα.
Φτάσαμε σε σελίδες που φτάναμε μετά τις 20 Γενάρη. Οι ασκήσεις που βάζουμε
γίνονται από ένα άτομο, που όταν διαβάζει οι υπόλοιποι...απουσιάζουν.
Μια μονοσήμαντη επικοινωνία που χάνεται στα δαιδαλώδη
μονοπάτια των οπτικών ινών. Και τα παιδιά μας, εκτός απ' τη χαύνωση και την
εικονική αξιολόγησή τους(μηδενική καλύτερα), την παθητικότητα του εφταώρου,
μετρούν και μια ακόμη ήττα τους: την ελλιπή κοινωνικοποίησή τους. Το υπουργείο
φυσικά περήφανο δια του στόματος της κυρίας του μιλά για χιλιάδες χιλιάδων
συνδέσεις, ότι πέτυχε όλο αυτό, ότι ξεπεράστηκαν τα τεχνικά θέματα. Αλλά
αποφεύγει να πει αν αυτό είναι διδασκαλία μαθήματος. Αν τα παιδιά της Γ Λυκείου
μαθαίνουν. Μπορεί βέβαια,όλα αυτά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζω μόνο εγώ. Μπορεί
να ανήκω στους μειοψηφούντες που δεν ξέρουν πώς να κάνουν το μάθημά τους.
Δημοσίευση σχολίου