Ο ΚΑΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΙ Ο «ΕΠΑΡΚΗΣ» ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

Το οικονομικό κεφάλαιο-καναλάρχες εναντίον της δημόσιας εκπαίδευσης. Φυσικά την τελευταία θέλουν να την χρησιμοποιούν για να υπηρετήσει κομματικά συμφέροντα. Αν αντιδράσουν οι εργαζόμενοί της τότε αρχίζουν να τη λοιδορούν.
 Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ ενός Χ "χαμηλής ποιότητας" δασκάλου, όπως αναφέρουν συχνά-πυκνά, που διδάσκει στην τάξη και μιας κυρίως οικονομικής επιχείρησης που είναι τα κανάλια, οι εφημερίδες, το ιδιωτικό ραδιόφωνο (για να παραφράσω τον Μουζέλη). Ο δάσκαλος Χ χρησιμοποιεί την τάξη του σχολείου, με πρωταρχικό σκοπό τον σεβασμό στην αξία του ανθρώπου και το μορφωτικό κεφάλαιο που πρέπει να εναποθέσει στον νου των μαθητών. Τα κανάλια χρησιμοποιούν τον χώρο τους, τον χρόνο τους, τον αέρα τους, με πρωταρχικό σκοπό τη συσσώρευση οικονομικού κι όχι εκπ/κού-μορφωτικού κεφαλαίου, για την ανάπτυξη δηλαδή της εταιρείας τους, για την προώθηση των πωλήσεων των προϊόντων που τους αποφέρουν εκατομμύρια (διαφήμιση), για την προώθηση της κομματικής γραμμής που τους χαρίζει εκατομμύρια οφειλών ή τους δίνει εκατομμύρια στο χέρι για να συσκοτίζουν το μυαλό των ανθρώπων, να κατευθύνουν τη σκέψη τους και να γίνουν οι τηλεθεατές εκτελεστικά όργανά τους με δύο τρόπους: να λένε αυτοί οι «πολίτες» ό,τι θέλουν οι καναλάρχες στις δημοσκοπήσεις και να ψηφίζουν αυτό που θέλουν αυτοί για να διατηρηθούν τα προνόμιά τους.

Άρα ο χειρότερος δάσκαλος είναι άριστος σε σχέση με τους εντεταλμένους επαγγελματίες πολιτικάντηδες ,που αυτοαποκαλούνται «δημοσιογράφοι» ή θλιβεροί παρουσιαστές, όπως το κάθε αξιοθρήνητο ον που σχολιάζει σε συζητήσεις-οχετούς, ή σε δελτία προπαγανδιστικών ειδήσεων ή στα μικρόφωνα των ραδιοφώνων ή στα κουτσομπολιά του μεσημεριού. Φυσικά πληρώνονται καλά για όλες αυτές τις εμφανίσεις τους απ’ τα αφεντικά τους και εμμέσως απ’ το κόμμα που υπηρετούν με κιλά σιέλου. Μπορούν λοιπόν κι έχουν το δικαίωμα αυτό ,να σαλιαρίζουν με αυτούς που τους πετούν το παντεσπάνι ή τη βουλευτική έδρα στην τσέπη, αλλά να μην πιάνουν στο απύλωτο στόμα τους τον Δάσκαλο. Είναι απλώς ανίκανοι κι ο έχων νουν τους κρίνει και τους περιγελά.

Lazaros Papadopoulos