Ο Τσίπρας στη Λαμία: «veni , vidi, vici» ( ήρθα ,είδα , κατέκτησα) από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου

Η μεταφορά και η εξειδίκευση των προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε 13 περιφερειακές ανοικτές συνδιασκέψεις με συμμετοχή των τοπικών παραγωγικών φορέων, εκτιμήθηκε ως κομβικής σημασίας και υπ αυτή την ‘’οπτική’’ αποφασίστηκε να γίνει.

 Μέσω αυτών θα αποδεικνύονταν η έκταση προγραμματικής ωρίμανσης ,λαϊκής ανταπόκρισης και πολιτικής ενηλικίωσης του , ιδιαιτέρως στοιχεία κρίσιμα με δεδομένο το πάγιο αίτημα του κόμματος για προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.

 Με αυτό λοιπόν το πολιτικό σκεπτικό ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε από τη Λαμία στις 29.11.2014 όπου επανέλαβε τις δεσμεύεις του στη ΔΕΘ εμπλουτισμένες με την αναφορά στην αντιμετώπιση των χρόνιων περιφερειακών εκκρεμοτήτων που ταλανίζουν την Περιφέρεια μας.

 Εκ προοιμίου οι θέσεις αυτές δεν είναι ολοκληρωμένο «οικονομικό αριστερό πρόγραμμα». Στην παρόντα όμως ιστορικό χρόνο κάθε μαξιμαλιστική ιδεολογική επένδυση θα ήταν ανεδαφική και αντί της σκοπούμενης και απαιτούμενης κοινωνικής εμπιστοσύνης, θα προξενούσε επιφύλαξη και δυσπιστία γιατί τα θύματά της βαθιάς κρίσης έχουν ζητήματα επιβίωσης

 Αυτές τις δεσμευτικές εξαγγελίες που επανέλαβε στη Λαμία θα ανακουφίσουν την κοινωνία, θα αναζωογονήσουν την εσωτερική αγορά και θα τονώσουν τη ζήτηση.

 Είναι αδιαπραγμάτευτες , κινούνται πλήρως μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια, είναι οι ελάχιστες όχι μόνο για να αμβλυνθεί η κλιμακούμενη κοινωνική εξαθλίωση, αλλά και για να ορθοποδήσει η οικονομία.

 Αποτελούν απολύτως τεκμηριωμένο, κοστολογημένο και εφαρμόσιμο σκέλος του κυβερνητικού προγράμματος και προέκυψε από λεπτομερή , επίπονη , προηγούμενη επιστημονική και πολιτική συλλογική δουλειά .

 Είναι μια δέσμη μέτρων για όλα τα άμεσα και επείγοντα ζητήματα, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και τη μείωση των φορολογικών βαρών των μεσαίων - κατώτερων στρωμάτων, την επίλυση του προβλήματος των "κόκκινων" δανείων, την επαναθεμελίωση της εργασιακής νομοθεσίας , την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, της άμεσης μείωσης της ανεργίας που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία.

 Η υλοποίηση τ ου ελάχιστου αυτού τμήματος είναι ανεξάρτητη από την έκβαση και τα αποτελέσματα της απολύτως απαραίτητης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές για το χρέος. Ιδού η ’’ φιλοσοφία’’ του:

 1ον Μεγάλες άμεσες ξένες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα παραγάγουν πλούτο-όπως τώρα- δεν διαφαίνονται. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της

 ΤτΕ, στο α' οκτάμηνο 2014 οι άμεσες επενδύσεις ήταν 22% χαμηλότερες από τα αντίστοιχα επίπεδα του 2013 και σε ορισμένους κλάδους υπάρχουν φαινόμενα αποεπένδυσης.

 2ον Οι δημόσιες επενδύσεις συνεχώς περικόπτονται για να βγουν τα υποτιθέμενα πρωτογενή πλεονάσματα κ.λπ.

 3ον Ανάπτυξη δεν γίνεται, όταν ‘’στραγγίζεις’’ την αγορά με ισοπεδωτική υπερφορολόγηση για να δημιουργήσεις ένα πλεόνασμα (που κι αυτό δεν φτάνει), για να πληρώνεις το χρέος που συνεχώς αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ κ.ο.κ.

 4ον Το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα ότι η Ελλάδα θα γινόταν ελκυστική για τους ξένους επενδυτές με την συμπίεση του κόστους εργασίας , με τη μαζική κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, που θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας και θα γινόταν εμβρυουλκός ανάπτυξης , εκ του αποτελέσματος διαψεύδεται

 5ον Η Ελλάδα δεν είναι ελκυστική, γιατί υπάρχει υπερφορολόγηση , γιατί το ‘’πλαίσιο των κανόνων ’’ αλλάζει συνεχώς, γιατί οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν έπραξαν για την παραγωγική ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα, γιατί η ανέκαθεν παρασιτική εγχώρια οικονομική ολιγαρχία έχει συνηθίσει να ελέγχει και να απομυζά ποικιλοτρόπως το κράτος, γιατί το μιντιακό σύστημα λειτουργεί εξόφθαλμα σαν στυλοβάτης και μακρύ χέρι της «παράταξης του Μνημονίου», γιατί το πολιτικό κατεστημένο τώρα πλέον αθροιστικά εκφράζει μία μειοψηφία και βεβαίως γιατί η εξαθλίωση της κοινωνίας τροφοδοτεί αυτό που οι επενδυτές αποκαλούν ‘’πολιτικό κίνδυνο’’

 Συνεπώς: Υπό τις κρατούσες συνθήκες , η σταθεροποίηση και κατά το δυνατόν η ανάπτυξη -μέχρι να αλλάξει το τοπίο - πρέπει να γίνει με όσα μέσα διαθέτουμε στο εσωτερικό .

 Πανικόβλητη και ηττοπαθής η Δεξιά αμέσως μετά την ΔΕΘ χαρακτήρισε περιφρονητικά τις προτάσεις «ακοστολόγητη παροχολογία » και απέδειξε περίτρανα μόνο τη δική της ‘’μυωπία’’ να δει και να δεχτεί ότι η ενίσχυση των τάξεων αυτών αποτελεί μονόδρομο για την αναθέρμανση της οικονομίας και απαράκαμπτη προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Πριν μίλησε ο βουλευτής Εύβοιας Βαγγέλης Αποστόλου ,καλός γνώστης της Στερεάς γιατί την ’’όργωσε’’ σαν υποψήφιος περιφερειάρχης . Μετά τον Αλ. Τσίπρα παρουσίασε δια μακρών και άψογα το Αναπτυξιακό Σχέδιο Στερεάς ο Βασίλης Τσιτσιρίγκος. Άξια μνείας η παρέμβαση του προέδρου του ΤΕΕ/ΤΑΣ Απ. Καραναστάση γιατί έδωσε πλήρη εικόνα των εκτελουμένων και απαιτουμένων μεσομακροπροθέσμων έργων στην περιφέρεια

 Εν κατακλείδι : Το ακροατήριο της Λαμίας κατάλαβε ότι:

 1ον Τα μέτρα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση , μετρημένα και από τις πρώτες μέρες -μήνες, ανακατανέμοντας υφιστάμενους πόρους με στοχευμένες δράσεις πολλά μπορούν να αντιμετωπιστούν

 2ον Θα έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στη γενικότερη κατάσταση της οικονομίας προς την κατεύθυνση της ανάκαμψης.

 3ον Είναι οικονομικά κίνητρα για την ταχύτερη αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής και δυναμικής και όχι επιστροφή στο πελατειακό κράτος.

 4ον Απομακρύνουν το φόβο για το άγνωστο αφού εστιάζονται σε συγκεκριμένα ζητήματα της καθημερινής ζωής, ζωτικής σημασίας για τις λαϊκές τάξεις

 5ον μιλώντας για το δέον γενέσθαι και το εφικτό υπερέβη και πάλι το καθιερωμένο ‘’κλισέ’’ που θέλει το εκάστοτε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνεται αρεστό σε όλους, λέγοντας το... ‘’μπορούμε τα πάντα’’.

 6ον Έδωσε την εικόνα του πολιτικού που δεν «ανέλαβε δεσμεύσεις και δεν μοίρασε υποσχέσεις», που προέταξε την αξιοπιστία του κόμματός του έναντι της αναξιοπιστίας της κυβέρνησης.

 7ον Χρησιμοποίησε τη γλώσσα της αλήθειας με τρόπο ρεαλιστικό αλλά πάνω απ’ όλα δίκαιο, εξέπεμψε το μήνυμα πως «δεν είμαστε όλοι ίδιοι».

 8ον Χωρίς φθαρμένα λεκτικά σχήματα και υποσχέσεις παρουσίασε όλα εκείνα τα εργαλεία με τα οποία μπορεί η κοινωνία, ο ίδιος και το κόμμα του να οδηγήσουν τη χώρα σε συνολική ανασυγκρότηση.

 Έτσι λοιπόν τράβηξε όχι τόσο την άνευ όρων κοινωνική υποστήριξη, όσο κυρίως την κοινωνική συμπάθεια και την κοινωνική εξοικείωση απέναντί του.