Τουλάχιστον απαράδεκτο το άρθρο του Βενιζέλου συγκρίνοντας Ελλάδα και Αργεντινή – Ούτε κουβέντα για την διπλή ελληνική χρεοκοπία

Προκαλεί αλγεινή εντύπωση ότι ο Βενιζέλος  θυμήθηκε το PSI+ αλλά ξέχασε την χρεοκοπία της χώρας, των τραπεζών και των μικροομολογιούχων

Τουλάχιστον απαράδεκτο χαρακτηρίζεται - και χαρακτηρίζουμε -  το άρθρο – παρέμβαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου ο οποίος στην προσωπική του ιστοσελίδα ανάρτησε άρθρο προβαίνοντας σε συγκρίσεις μεταξύ Ελλάδα και Αργεντινής.

Το άρθρο είναι απαράδεκτο γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ ο Βενιζέλος μας είπε ότι «ευτυχώς που υπήρχε το ΠΑΣΟΚ για να διασωθεί η Ελλάδα».

Το άρθρο είναι απαράδεκτο γιατί όχι μόνο διαστρεβλώνει τα πραγματικά γεγονότα αλλά προσβάλει και την κοινή νοημοσύνη.

Ούτε κουβέντα δεν ανέφερε ο Βενιζέλος για την διπλή χρεοκοπία της Ελλάδος.

Η Ελλάδα χρεοκόπησε δύο φορές μια φορά με το εγκληματικό PSI+ που οδήγησε σε χρεοκοπία τις τράπεζες και αφάνισε 15.000 μικροομολογιούχους.

Προφανώς στην κατασκευασμένη, επικοινωνιακή διάτρητη προσέγγιση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ οι έννοιες χρεοκοπία και μικροομολογιούχοι δεν χωρούν.

Στην Ελλάδα συνέβη το εξής αδιανόητο που πουθενά στον πλανήτη δεν έχει συμβεί.

 Χρεοκόπησαν όλες τις τράπεζες και εν συνεχεία δανείστηκαν 50 δισεκ. ευρώ για να τις διασώσουν.

Πουθενά σε κανένα σημείο του Γαλαξία ή του αστρικού συστήματος δεν συνέβη αυτό….μόνο στην Ελλάδα.

Ο Βενιζέλος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προβαίνει σε μια κατά την άποψη μας σκόπιμη σύγκριση μεταξύ Ελλάδος και Αργεντινής λησμονώντας ότι η Αργεντινή του 2001 και του 2014 δεν έχει καμία σχέση.

 Συγκρίνοντας την Ελλάδα με την Αργεντινή….αλλά όχι με την επιχειρηματολογία Βενιζέλου

 Η λογιστική ή τυπική χρεοκοπία της Αργεντινής επαναφέρει την πολύπαθη χώρα πάλι στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

Η ISDA διεθνής οργάνωση swaps και παραγώγων πιστοποίησε πιστωτικό γεγονός και  πρέπει να πληρωθεί  περίπου 1 δισεκ. δολάρια σε CDS.

Στην Ελλάδα της ημιμάθειας, του πολιτικού κόμπλεξ από δεξιά και αριστερά ξεκίνησε μια διαμάχη, υποτίμησης της Αργεντινής ή διαμάχης για την Αργεντινή.

Στην Ελλάδα που υπήρξε credit event και πληρώθηκαν CDS, οι έλληνες πολιτικοί δεξιοί και αριστεροί θα έπρεπε να είναι προσεκτικότεροι.

Πρωτίστως να αναφέρουμε ότι η Αργεντινή είναι πλουσιότερη χώρα από την Ελλάδα.

Ναι πολύ καλά διαβάσατε.

Πάμε να δούμε τα συγκριτικά στοιχεία.

Το ΑΕΠ της Αργεντινής είναι 363 δισεκ. ευρώ και το ΑΕΠ της Ελλάδος 183 δισεκ. δηλαδή η Αργεντινή έχει διπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα.

Η σχέση χρέους προς ΑΕΠ της Αργεντινής βρίσκεται με βάση αναθεωρημένα στοιχεία στο 42% (ναι καλά διαβάσατε στο 42% του ΑΕΠ) ή 152 δισεκ. ευρώ.

Η σχέση χρέους προς ΑΕΠ της Ελλάδος βρίσκεται στο 177% ή 321,4 δισεκ. ευρώ.

Η δομή του χρέους της Αργεντινής διαμορφώνεται ως εξής περίπου 66% ομόλογα, τα δάνεια 15% ενώ περίπου 65 δισεκ. είναι το χρέος αποτιμημένο σε δολάρια.

Η δομή του χρέους της Ελλάδος έχει ως εξής 321,4 δισεκ. εκ των οποίων 245 δισεκ. δάνεια διακρατικά και ΔΝΤ, 15 δισεκ. έντοκα γραμμάτια και 60 δισεκ. περίπου ομόλογα και άλλος δανεισμός.

Η ανεργία στην Αργεντινή βρίσκεται στο 7% και στην Ελλάδα περίπου στο 27%.

Η Αργεντινή λοιπόν είναι πλουσιότερη χώρα από την Ελλάδα με μόνη διαφορά ότι η Ελλάδα έχει ένα ισχυρό ευρώ και η Αργεντινή έχει το Pesos ένα νόμισμα.

1 δολάριο ισούται με 8,21 pesos και 1 ευρώ ισούται με 11 pesos.

H Αργεντινή αν ήταν στην Ευρώπη θα πληρούσε πολλά από τα κριτήρια του Μάαστριχτ σε σχέση με την Ελλάδα που δεν πληρεί κανένα κριτήριο πλην του πληθωρισμού.

Η Ελλάδα έχει αρνητικό πληθωρισμό ενώ η Αργεντινή έχει 21,5% που προφανώς δημιουργεί προβλήματα στην τιμολόγηση των προϊόντων και υπηρεσιών.

Όσον αφορά τους δείκτες φτώχιας η Αργεντινή εμφανίζεται σε πολύ καλύτερη θέση αλλά έχουμε σοβαρές ενδείξεις ότι τα στοιχεία που παρουσιάζει η κυβέρνηση είναι αναξιόπιστα….όχι βέβαια ότι τα στοιχεία που παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση είναι αξιόπιστα.

Οι καταθέσεις των ελληνικών τραπεζών είναι σχεδόν διπλάσιες από τις καταθέσεις των τραπεζών της Αργεντινής φθάνουν τα 746 δισεκ. pesos και 549 δισεκ. pesos των ιδιωτών.

 Οι μονομερείς κινήσεις

 Είναι αληθές ότι η Αργεντινή προέβη σε μονομερή κίνηση και παραμένει αποκλεισμένη από τις αγορές αλλά είναι επίσης γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια η Αργεντινή συνεχίζει να εμφανίζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Ο Βενιζέλος χαρακτηρίζει τις αγορές διεθνείς σπεκουλαδόρους ενώ πριν λίγους μήνες και πριν λίγες εβδομάδες η ελληνική κυβέρνηση παρακαλούσε τις αγορές να δανείσουν την Ελλάδα.

Ο Βενιζέλος αισθάνεται υπερήφανος που η Ελλάδα αντικατέστησε το «ιδιωτικό χρέος δηλαδή το ελληνικό χρέος που κατείχαν σε μορφή ομολόγων διεθνείς ιδιώτες επενδυτές» σε διακρατικό χρέος δηλαδή διακρατικά δάνεια.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει χώρα του πλανήτη – και αναφερόμαστε σε σοβαρή χώρα – που να κατέχει διακρατικό χρέος αλλά όλες οι χώρες  απευθύνονται στις αγορές δηλαδή σε ιδιώτες δεν έχει συγκινήσει τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Ο Βενιζέλος ανέφερε ότι η Αργεντινή επειδή κινήθηκε χωρίς διεθνή προστασία υπέστη πλήγμα στις καταθέσεις της στο παρελθόν.

Η Αργεντινή δεν ανήκει σε κάποια οργανωμένη οικονομική κοινότητα, όμως ενώ η Αργεντινή υπέστη πλήγμα στις καταθέσεις ειδικά το διάστημα 2001 και 2002, η Ελλάδα το διάστημα 2010 με 2014 έχασε 75 δισεκ. σε καταθέσεις.

Ούτε η Ελλάδα ούτε η Αργεντινή μπορούν να υπερηφανεύονται…για την εξέλιξη των καταθέσεων.

Ο Βενιζέλος αναφέρει «οι πιο ευέλικτοι παράγοντες της αγοράς θεωρούν μάλιστα ότι το πραγματικό μέγεθος του ελληνικού χρέους είναι 60 % του ΑΕΠ»

Δεν κατανοούμε από πού εξάγεται το συμπέρασμα αυτό και με την στοιχεία προκύπτει όταν το χρέος της Ελλάδος είναι 321,4 δισεκ. και το ΑΕΠ 183 δισεκ. ευρώ.

Μια άλλη παράμετρο που δυστυχώς επικαλούνται προκλητικά και λανθασμένα πολλοί είναι η αποτίμηση του χρέους σε παρούσες αξίες.

Όταν χρωστάς 100 ευρώ όσο χρόνο και αν επιμηκύνεις το χρέος πάλι 100 ευρώ θα χρωστάς .

Η Ελλάδα δεν πρέπει να αποπληρώσει τα δάνεια αυτά;

Αν πρέπει να τα αποπληρώσει από ποιους θα δανειστεί η Ελλάδα;

Μα προφανώς από τους διεθνείς σπεκουλαδόρους όπως τους αποκαλεί ο Βενιζέλος.

Ποιος κοροϊδεύει ποιον δεν έχουμε καταλάβει.

Το 2012 η Ελλάδα έζησε την απόλυτη αποτυχία και το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος την βαφτίζουν επιτυχία.

Όμως το 92% του πληθυσμού έχει διαφορετική άποψη με τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Το ΠΑΣΟΚ του 2012 οδήγησε την Ελλάδα σε διπλή χρεοκοπία, σε χρεοκοπία των τραπεζών ενώ το 2010 έχασε την μεγάλη ευκαιρία επιλογής εναλλακτικών λύσεων οδηγώντας την Ελλάδα στα αποτυχημένα στην πλειονότητα των περιπτώσεων μνημόνια.

Το 2012 θα μείνει στην ιστορία ως η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ της Ελλάδος και γιαυτή την μεγάλη αποτυχία φέρει τεράστια ευθύνη – και άλλοι φέρουν ευθύνη – το ΠΑΣΟΚ.

 Το άρθρο του Ευάγγελου Βενιζέλου προέδρου του ΠΑΣΟΚ….για την Αργεντινή και τις διαφορές με την Ελλάδα

 Οι νέες περιπέτειες της Αργεντινής σε σχέση με το δημόσιο χρέος φέρνουν στην επιφάνεια ένα από  τα μεγαλύτερα διεθνοπολιτικά προβλήματα που είναι η προκλητική και προσβλητική συρρίκνωση της κρατικής  κυριαρχίας έναντι των αγορών. Οι μονομερείς κινήσεις, καλώς ή κακώς, τιμωρούνται.

Σχέδιο Β δεν υπάρχει.

Μας το θυμίζει και η κυπριακή εμπειρία".

Αυτό επισημαίνει σε άρθρο του το οποίο ανήρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος.

Εφόσον τα κράτη δανείζονται από τις αγορές και μάλιστα από φορείς ακραία κερδοσκοπικούς, αναγκάζονται να υποταχθούν στη λογική και τους θεσμούς της αγοράς. Το κράτος ως θεμελιώδης θεσμός ταυτισμένος με την έννοια της κυριαρχίας, μεταβάλλεται στον ίδιο τον πυρήνα του καθώς διεθνοποιείται, ιδιωτικοποιείται και αποπολιτικοποιείται με ασύμμετρο και αδιαφανή τρόπο μέσω της διεθνούς αγοράς κεφαλαίων.

Το φαινόμενο αυτό μπορεί να καταστεί από ένα σημείο και μετά  ανεξέλεγκτο, όταν η κρίση καθιστά το κράτος αιχμάλωτο απροκάλυπτα κερδοσκοπικών επιδιώξεων.

Αυτό αφορά εν δυνάμει όλα ανεξαιρέτως τα κράτη που κινδυνεύουν να χάσουν τον έλεγχο των δημοσιονομικών τους δεδομένων.

Πρόκειται για ένα κλασικό και παλιό ζήτημα που το νέο ελληνικό κράτος το γνωρίζει εκ γενετής λόγω των «δανείων της ανεξαρτησίας», αλλά και λόγω της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στην κρίση του οθωμανικού χρέους και τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η περιπέτεια της Αργεντινής προσφέρεται συνεπώς για ποικίλες συγκρίσεις  και θυμίζει πολλά κρίσιμα στοιχεία :

Πρώτον, θυμίζει τα όρια των μονομερών κινήσεων σε σχέση με τη διαχείριση του δημοσίου χρέους οποιασδήποτε χώρας.

Όλοι οι λαοί έχουν αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, το ζήτημα είναι αυτό να μετουσιώνεται σε χειρισμούς ασφαλείς που οδηγούν στην οριστική έξοδο από την κρίση και όχι στην ανακύκλωσή της.

Οι μονομερείς κινήσεις, καλώς ή κακώς, τιμωρούνται.

Σχέδιο Β δεν υπάρχει.

Μας το θυμίζει και η κυπριακή εμπειρία.

Αναδεικνύει, δεύτερον, τη σημασία της συμμετοχής σε μια ισχυρή περιφερειακή ένωση, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδίως η Ευρωζώνη ως νομισματική ένωση  που είναι πρόθυμη - παρά τις δυσκολίες και τους σκληρούς ή μυωπικούς όρους - να επενδύσει πάρα πολλά κεφάλαια στη διάσωση ενός Κράτους - μέλους της από τη χρεωκοπία και την επιθετική κερδοσκοπία των αγορών.

Αυτές είναι οι δύο μεγάλες διάφορες επί της αρχής μεταξύ Αργεντινής και Ελλάδας σε σχέση με το δημόσιο χρέος.

Ας δούμε τώρα πώς αυτές εξειδικεύονται:

Η Αργεντινή  «κούρεψε» το χρέος της το 2001 και ακόμη, 13 χρόνια μετά, δεν μπορεί να επανέλθει στις αγορές.

Η Ελλάδα έκανε το PSI, δηλαδή δραστικό «κούρεμα» και ριζική αναδιάρθρωση του χρέους της το 2012 και το 2014,  δύο χρόνια αργότερα, επανήλθε με ικανοποιητικούς όρους στις αγορές.

Η Αργεντινή εξακολουθεί να οφείλει το χρέος της στις διεθνείς αγορές συμπεριλαμβανομένων των ακραίων κερδοσκόπων, ενώ η Ελλάδα με την αναδιάρθρωση του 2012 μετέτρεψε το χρέος της σε χρέος κατεχόμενο από ευρωπαϊκούς ή διεθνείς θεσμούς σε ποσοστό που τώρα είναι το 82% και σε λίγο θα φτάσει το 87% του συνολικού χρέους. Οι κομιστές του ελληνικού χρέους είναι θεσμικοί εταίροι της χώρας - έστω με συντηρητικές ή «παιδαγωγικές» αντιλήψεις - και όχι διεθνείς σπεκουλαδόροι.

Η Αργεντινή κινήθηκε και κινείται μόνη της, ενώ η Ελλάδα με την πλήρη στήριξη της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ που κάλεσαν σε συνεργασία το ΔΝΤ, αλλά έχουν διαθέσει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των αναγκαίων κεφαλαίων και έχουν δεσμευθεί με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Eurogroup  να επιβεβαιώσουν  τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους τώρα που επιτεύχθηκε ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Η Αργεντινή κινήθηκε χωρίς διεθνή προστασία του τραπεζικού της συστήματος, δηλαδή των καταθέσεων, ενώ η Ελλάδα προέβη στο PSI, δηλαδή στο «κούρεμα» και την ριζική αναδιάρθρωση με πλήρως διασφαλισμένη την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού της συστήματος, δηλαδή των καταθέσεων και της δυνατότητας χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας.

Η Αργεντινή είχε να διαχειριστεί ένα δημόσιο χρέος περίπου 100 δισ δολ. ενώ η Ελλάδα μείωσε ( «κούρεψε» ) το χρέος της κατά  126 δισ ευρώ σε ονομαστικούς όρους και κατά 180 δις ευρώ σε όρους καθαρής παρούσας αξίας λαμβανομένων   υπόψη των μικρών επιτοκίων και της μεγάλης διαρκείας.

 Η Ελλάδα πέτυχε το 2012 :

 1.      Μεγάλο «κούρεμα» του χρέους της που σε πραγματικούς όρους φτάνει - μαζί με την προβλεφθείσα επαναγορά νέων ομολόγων - τα 175  δισ ευρώ, δηλαδή το 85% του ΑΕΠ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη απομείωση χρέους στην Ιστορία.

Ακόμη και αν θεωρήσει κάποιος ότι πρέπει να αφαιρέσει τα 50 δισ που είναι διαθέσιμα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (δηλαδή για την προστασία των καταθέσεων που φτάνουν τα περίπου 170 δισ ), από τα οποία θα ανακτηθούν όμως τουλάχιστον τα 25 δις, και  πάλι το κούρεμα φτάνει τα 150  δισ ευρώ, δηλαδή το 75 % του ΑΕΠ.

Κάποιοι θέλουν να επικαλούνται και τα 14 δισ των χαρτοφυλακίων των ασφαλιστικών ταμείων.

Ας καταλάβουν ότι τα 14 δισ ισούνται πρακτικά με το ύψος της κρατικής επιχορήγησης προς τα ταμεία  για μια μόνο χρόνια.

Το χειρότερο όμως  είναι ότι ενώ το ΙΚΑ αποκατέστησε πλήρως το χαρτοφυλάκιο του αγοράζοντας - σύμφωνα με τις οδηγίες της κυβέρνησης - νέα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με το ρευστό που πήρε για τα παλιά ομόλογα, άλλα ταμεία δεν το έκαναν αυτό με βλάβη τους και με ευθύνη των διοικήσεων τους που κινήθηκαν με κριτήρια κομματικά.

 2.      Ριζική αναδιάρθρωση του εναπομείναντος χρέους που :

 - Βρίσκεται κατά 82-87% εκτός αγοράς, στα χέρια των θεσμικών εταίρων της χώρας

 - Βαρύνεται με μέσο επιτόκιο της τάξης του 2.1 %, όταν προηγουμένως αυτό ήταν της τάξης του 5%

  - Έχει μέση διάρκεια 16.5 ετών, υπερδιπλάσια της προηγούμενης

 - Συνεπάγεται ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης λιγότερο από το μισό αυτού που υπήρχε πριν την αναδιάρθρωση.

Αυτά τα δύο στοιχεία ( «κούρεμα» και αναδιάρθρωση) προέκυψαν μάλιστα μέσα από την εθελοντική συμμετοχή του διεθνούς ιδιωτικού τομέα που συμμετείχε στη διαδικασία εφαρμογής των ρήτρων συλλογικής δράσης ( CAC s ) που εισήχθησαν στο ελληνικό δίκαιο με ρητή προτροπή του Eurogroup, όπως προβλέπει η λεγόμενη συμφωνία της Ντωβίλ και το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Η εθελοντική συμμετοχή στις συνελεύσεις των κομιστών και τελικά στο «κούρεμα» είναι ο βασικός θώρακας νομικής προστασίας της όλης διευθέτησης.

Όσοι δε λένε  ότι «ναι αλλά, τα νέα ομόλογα ( αυτό αφορά το 12 % του χρέους γιατί το υπόλοιπο βρίσκεται στα χέρια των θεσμικών εταίρων)  διέπονται από το αγγλικό δίκαιο», πρέπει να θυμούνται ότι ως προς  την αναγκαστική εκτέλεση ισχύει πάντα το δίκαιο του τόπου, δηλαδή το ελληνικό.

Τα παραπάνω δεδομένα προσδιορίζουν και τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους που πρέπει τώρα να επιβεβαιωθεί από τους θεσμικούς εταίρους με συμφωνημένες και σχεδόν προφανείς  παραμετρικές αλλαγές (  πχ  επιτόκια GLF, επιμήκυνση ) που συνεπάγονται στην ουσία περαιτέρω μείωση του χρέους χωρίς να ανοίγουν μέτωπα με τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών - μελών της ευρωζώνης ή, πολύ περισσότερο, τις αγορές.

Άλλωστε, όπως έχω πει πολλές φορές, ο ίδιος ο επικεφαλής του βασικού δανειστή μας, του EFSF / ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, έχει τονίσει ότι το ελληνικό χρέος δεν  πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απλή σχέση ονομαστικής τιμής προς ΑΕΠ, αλλά με βάση τα παραπάνω κριτήρια και άρα είναι βιώσιμο τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Μέσα στα δέκα αυτά χρόνια η αποκλιμάκωση μπορεί όμως να είναι γεωμετρική.

Για αυτό οι αγορές θεωρούν το χρέος βιώσιμο και υποδέχθηκαν θετικά την Ελλάδα.

Οι πιο ευέλικτοι παράγοντες της αγοράς θεωρούν μάλιστα ότι το πραγματικό μέγεθος του ελληνικού χρέους είναι 60 % του ΑΕΠ. Άλλωστε ακόμη και με τη σημερινή ονομαστική τιμή του, χωρίς αναγωγή σε καθαρή παρούσα αξία, το ελληνικό χρέος θα μπορούσε να εκφραστεί ως μικρότερο κεφάλαιο (σε απόλυτους αριθμούς και σε ποσοστό του ΑΕΠ ) και ως μεγαλύτερο μέσο επιτόκιο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα επιτόκια μειώθηκαν  λιγότερο και το κεφάλαιο ως ποσοστό του ΑΕΠ περισσότερο.

Η αριθμητική αίσθηση θα ήταν τελείως διαφορετική.

Για αυτό έχει σημασία η καθαρή παρούσα αξία και είναι μεγάλο λάθος η αξιολόγηση ενός κρατικού χρέους μόνο ως ποσοστού του ΑΕΠ χωρίς αναφορά σε άλλα χαρακτηριστικά πολύ πιο κρίσιμα (ποιός κατέχει το χρέος, μέση διάρκεια, λήξεις, περίοδος χάριτος, μέσο επιτόκιο, ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης, μηχανισμοί προστασίας λόγω συμμετοχής σε περιφερειακή ή νομισματική Ένωση κοκ).

Στηρίζουμε, λοιπόν, με όλη μας τη δύναμη το λαό της Αργεντινής και συμπάσχουμε. Όμως δεν εθελοτυφλούμε. Οφείλουμε να ομολογούμε την αλήθεια σε σχέση με την ελληνική περίπτωση.

Κάτι όμως εμποδίζει την παραδοχή της αλήθειας και αυτό είναι η κομματική μικροψυχία, επειδή το PSI, το δραστικό «κούρεμα»  και η ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους στις αρχές του 2012, έγινε από συγκεκριμένους ανθρώπους, έγινε πρωτίστως και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ.

Αν όμως η χώρα δεν καταλάβει και δεν αποδεχθεί η ίδια τα θετικά στοιχεία της υπόθεσης του χρέους της, δεν μπορεί να σχεδιάσει και να εφαρμόσει την εθνική προσπάθεια της επιβεβαίωσης της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του, που είναι ο μοχλός για την οριστική έξοδο από την κρίση και το μνημόνιο.

Αυτό που συμβαίνει είναι εξοργιστικά ανόητο και μικρόψυχο, όχι  σε βάρος της τεράστιας προσπάθειας του PSI, αλλά σε βάρος της εθνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι οποίος και αν έχει την ευθύνη της εθνικής διαπραγμάτευσης είναι τελικά υποχρεωμένος να αποδεχθεί, να επικαλεστεί και να υπερασπιστεί την αλήθεια αυτή, γιατί διαφορετικά θα οδηγηθεί σε παταγώδες αδιέξοδο όταν θα φτάσει η ώρα της απόφασης και περάσει η ώρα των εύκολων δημαγωγιών.

Μια είναι συνεπώς η λύση. Αυτή που έχω τόσες φορές τονίσει.

Η εθνική διαπραγμάτευση μέσα σε κλίμα ενότητας και συναίνεσης . Όλα τα άλλα οδηγούν είτε σε πλήρη υπαναχώρηση είτε σε καταστροφή χωρίς λόγο και μετά από τόσες θυσίες.

ΠΗΓΗ