Πρόλαβε,
άραγε, μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες το φαινόμενο της νέας «τρύπας» στο δικαϊκό
και διοικητικό μας σύστημα και μελετήθηκε σε βάθος;
Διαγνώστηκαν οι αιτίες του
και διερευνήθηκαν όλες του οι πτυχές και οι παράμετροι; Αναλύθηκαν οι κοινωνικές
του επιπτώσεις και σχεδιάστηκαν εναλλακτικές λύσεις, ώστε να διατυπωθεί η
προσφορότερη ρύθμιση για την αντιμετώπιση νομοθετικού κενού που προέκυψε
προφανώς ύστερα από τη σχετική έρευνα; Ασφαλώς όχι. Αυτό όμως δεν αποτελεί
πρόβλημα για τους κυβερνώντες, εφόσον διαχρονικά οι προσκείμενες στην κυβέρνηση
πλειοψηφίες –πλην ελαχίστων περιπτώσεων– είναι διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή να
συνδράμουν και να συμβάλουν στην επέκταση της ήδη τεράστιας κι εν πολλοίς
ανεξέλεγκτης πολυνομίας που μαστίζει τη χώρα.
Και πώς να
υπάρχει πρόβλημα, όταν είναι γνωστό τοις πάσι, ότι με την ίδια ευκολία που ένας
κανόνας δικαίου εισάγεται και ψηφίζεται από το Κοινοβούλιο, άλλο τόσο εύκολο
–παρά τις όποιες περί του αντιθέτου διατυπώσεις του Συντάγματος και του
κανονισμού της Βουλής– είναι να τροποποιηθεί, αντικατασταθεί, συμπληρωθεί,
επεκταθεί κ.ο.κ. ανά πάσα στιγμή κι ανάλογα με το πώς η περίσταση ή η συγκυρία
ή η στιγμή ή ο καιρός ή η κακιά ώρα ή κι εγώ δεν ξέρω τι, το φέρει.
Το ένα
μπάλωμα, έτσι, διαδέχεται το άλλο, το ένα πρόβλημα αντικαθίσταται με κάποιο
άλλο και το γαϊτανάκι της νομοθετικής και κατ’ επέκταση διοικητικής παθογένειας
της χώρας εξακολουθεί να διαιωνίζεται και να διογκώνεται. Παρά το γεγονός, ότι
όλες αυτές οι μεθοδεύσεις και τα τερτίπια, θα έπρεπε ν’ αποτελέσουν τις πρώτες
–αν όχι την πρώτη– κόκκινη γραμμή που θα τραβούσε η κυβέρνηση αμέσως μετά την
εισαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης.
Πάνω σ’
έναν πολυκαιρισμένο και διάτρητο θεσμικό καμβά, ένα πολυδαίδαλο σύστημα
κανόνων, που ευνοούσε –αν δεν ενθάρρυνε, όπως σε πάμπολλες μέχρι σήμερα
περιπτώσεις αποδείχτηκε– παραβατικότητες και παρανομίες, που ακόμα και οι ρομά
–για να μην πω «γύφτοι» και κατηγορηθώ για ρατσισμό– είχαν ανακαλύψει κι
εκμεταλλεύονταν, εξακολούθησαν κι εξακολουθούν να προστίθενται και νέες
διατάξεις-μπαλώματα, που επιτείνουν το χάος κι αναβάλουν –αν δεν αναστέλλουν
τελικά– την εφαρμογή της νομοθεσίας και την έγκαιρη απονομή της δικαιοσύνης.
Από τον
3833 του 2010 με τα «επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής
κρίσης» μέχρι τον 4199 του 2013 για τις «δημόσιες υπεραστικές οδικές
μεταφορές», τρία χρόνια μετά, ξέρεις πόσες ρυθμίσεις έχουν περάσει; Μόνο να
κάτσει και να υπολογίσει κάποιος τους νόμους που έχουν ψηφιστεί, αντιλαμβάνεται
για τι όγκο νομοθετικής ύλης μιλάμε και για πόσο δύσκολο έργο ν’ αφομοιωθεί η
ύλη αυτή από τα όργανα και τους λειτουργούς του κράτους εν μέσω μάλιστα
συνθηκών κρίσης και διοικητικής αποσύνθεσης.
Έχει
βελτιωθεί η ποιότητα της δημοκρατίας; Έχουν εκσυγχρονιστεί οι δομές του
κράτους; Έχουν απλουστευθεί οι διοικητικές διαδικασίες; Έχουν αρθεί τα
προβλήματα της οικονομίας; Έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη;
Έχει διασφαλιστεί η κοινωνική δικαιοσύνη; Έχουν εκλείψει οι αιτίες που οδήγησαν
στην οικονομική κρίση;
Χίλια δυο
θα μπορούσε ν’ αναρωτηθεί κάποιος κι αυτά δίχως διάθεση ισοπέδωσης, χωρίς
πνεύμα χαιρέκακο, μακριά από τις ξύλινες ατάκες της αντιπολίτευσης ή την
ελαφρότητα του «έξω απ’ τον χορό». Είναι απορίες που θα μπορούσε να έχει ένας καλόπιστος,
σκεπτόμενος πολίτης, που αγωνιά για τον τόπο, που επιθυμεί να δει την πατρίδα
του να ξεκολλά απ' το τέλμα και να κάνει ένα –ή έστω μισό– βήμα μπροστά. Είναι
προβληματισμοί κάποιων από εκείνους που συνεισφέρουν αγόγγυστα μέχρι τώρα στα
κοινά βάρη κι αναγνωρίζουν την τεράστια προσπάθεια που γίνεται να συμμαζευτούν
τα έξοδα κι οι δαπάνες του κράτους, αλλά που καταλαβαίνουν πως από μόνα τους,
όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Είναι σκέψεις και συλλογισμοί όσων από εκείνους
μπορούν να κοιτάξουν λίγο πιο πέρα από τις εντυπώσεις που καλλιεργούν τα
ηλεκτρονικά μέσα και τις καλοστημένες δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων.
Είναι η απογοήτευση κι η απελπισία μιας μεγάλης σιωπηλής πλειοψηφίας στα
σπλάχνα της κοινωνίας, που επιμένει ν’ αφουγκράζεται υπομονετικά μέχρι τώρα τη
φωνή της λογικής και της σύνεσης και αντιστέκεται να παρασυρθεί στην ελκυστική
διέξοδο των υποσχέσεων και των ευκολιών.
Είναι όλα
αυτά, που όσοι μας ελέγχουν τ’ αντιλαμβάνονται και τα καταλαβαίνουν και γι’
αυτό αντιδρούν. Είναι οι ίδιες μας οι δεσμεύσεις κι οι υποχρεώσεις που
αναβάλλονται και καρκινοβατούν. Είναι οι αφορμές για να λαμβάνονται ξανά και
ξανά καινούργια μέτρα. Είναι όλα αυτά τα «κακά», που χρεώνονται τάχα στους
δανειστές και το «μνημόνιο», αυτό που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης
δεσμεύτηκε, ότι θα καταργήσει «μ’ έναν νόμο», γνωρίζοντας κι αυτός ίσως πολύ
καλά, πόσο ισχυροί και διαχρονικοί είναι οι νόμοι στην Ελλάδα.
Με όλα αυτά
δεν ξέρω πια, αν το DNA στα πιστοποιητικά γέννησης θα είναι μια λύση για τα
ληξιαρχεία. Αυτό που καταλαβαίνω είναι, ότι θ’ αργήσει πολύ ακόμα να γραφτεί
στο δικό μας DNA η ληξιαρχική πράξη θανάτου της πολυνομίας.
Foto: www.chemist.gr
Δημοσίευση σχολίου