Όταν, οι νοσηροί επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου, συνέδεσαν την
καταστροφή των δίδυμων πύργων της Ν. Υόρκης με την καταστροφή, ως άλλοι
τρομοκράτες, της ΕΡΤ στην συνείδηση της πραγματικότητας, υποθέσαμε οι
περισσότεροι ότι αποτελούσε το κύκνειο άσμα ενός Πρωθυπουργού, που επιθυμούσε
να επιβεβαιώσει τον εαυτόν του, όπως τότε, την περίοδο Μητσοτάκη,
επαναλαμβάνοντας την ιστορία και την σχέση μαζί της, πιστεύοντας πως θα
επανερχόταν θριαμβευτικά στον θρόνο της εξουσίας, αφού θα είχε κατασπαράξει
τους συνεταίρους του στην Κυβέρνηση.Η συνέχεια, που αποτελεί την αντίδραση του λαού πανελλαδικά
και όπως συγκροτούνταν έξω από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής,
έδινε μια
άλλη διάσταση σύγκρουσης, στην οποία πρωταγωνιστούσε μιας φασιστική κυβέρνηση
που είχε απολέσει τα ιμάτια της και ενός λαϊκού κινήματος που διαμορφωνόταν.
Ένα λαϊκό κίνημα που όμως δεν είχε πυξίδα, δεν είχε πολιτικό
όραμα, δεν είχε ιδεολογική θέση, που μάλλον συγκυριακά και θυμωμένα εκτονωνόταν
στις πλάτες των εργαζομένων της ΕΡΤ αλλά και της ίδιας της ΕΡΤ. Ένα λαϊκό
κίνημα που αποτελούσε συνέχεια αυτού του τραγέλαφου, γνωστού ως "κίνημα
της Πλ. Συντάγματος".
Ένα κίνημα, που δεν αγκαλιάστηκε ούτε από την διανόηση, η
οποία όπως ξανά ‘χω πει δραστηριοποιείται από την ανάγκη της να θυμίζει στο
Κράτος τις υπηρεσίες της και επομένως δεν πρέπει να μένει στην "αφάνεια",
να μην αξιοποιείται ή να διώκεται, ούτε από την Πολιτική και την Κοινωνική
Αντιπολίτευση, οι οποίες συνδέουν τα γεγονότα με την ανάγκη επιβεβαίωσης της
ύπαρξής τους και του λόγου τους στο μέλλον που διαγράφεται.
Αν στις πρώτες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις υπήρχε ως ευκαιρία
ακόμη - ακόμη ένας σχεδιασμός που θα κατεύθυνε την παλλαϊκή αντίδραση σε άμεση
πτώση της Κυβέρνησης και σε νέες εκλογές, ακόμα και αν δεν υλοποιούταν ο στόχος
των άμεσων εκλογών, θα είχε καταγραφεί ως κινηματική συνείδηση της πραγματικότητας
η σπουδή του Ελληνικού λαού, να θέσει εκτός "νυμφώνος" τους εραστές
και τις ερωμένες της καταστροφής της χώρας που επιχειρούν στο όνομα της
πατρίδας.
Θα είχε καταγραφή στο συνειδητό του Ελληνικού λαού ότι
υφίσταται η λυτρωτική δύναμης εμπιστοσύνης και που την αποτελούσαν, ο ίδιο ο
λαός και τα κόμματα, αλλά και οι κοινωνικές οργανώσεις, που αντιπολιτεύονταν τα
μιάσματα του Δ' Ράιχ.
Αλλά και στους κόλπους των εργαζόμενων στην ΕΡΤ, ανάλογα
εξελίχθηκαν τα γεγονότα.
Μιας, όπως έχει αποδειχθεί πλέον ανίκανη να διαχειριστεί το
"καράβι" που εγκατέλειψε την ασφάλειας της "πισίνας" και
βγήκε στα ανοικτά, συνδικαλιστικής ηγεσίας, παρέμεινε στο συναισθηματικό πεδίο
αντίδρασης και με την συναισθηματική φόρτιση καθοδήγησε τις αντιδράσεις και τις
εξελίξεις.
Μια σύντομη αλλά αναγκαία παρένθεση. Το σ.κ.
που αναπτύχθηκε στις επιχειρήσεις του δημοσίου, αλλά και στο ίδιο το Δημόσιο,
δεν έχει καμιά σχέση με το πραγματικό, εκείνο του ιδιωτικού τομέα. Ότι ζητήματα
ανέκυπταν και ζητούσαν την λύση τους, ήταν τα "μπικικίνια". Έπεφτε το
παραδάκι ό,τι και να συνέβαινε, όλα καλά. Ακόμα και στις συγκρούσεις τους με
την κρατική εργοδοσία, το πρόβλημα ήταν τα μπικικίνια. Αυτοί υπηρετούσαν το
Κράτος και τις πολιτικές του, ακόμα και "διαφωνώντας", αλλά ποτέ κανείς
απο αυτούς δεν διακινδύνευσε την
δουλειά του, την προαγωγή του, τον μισθό του. Όσο για τον υπόλοιπο λαό που
βολόδερνε στα κέφια του αφεντικού του, αυτού η μοίρα ήταν να δοξάζει τον
Δημόσιο Τομέα και τις επιχειρήσεις "Κοινής Ωφέλειας".
Αυτό το σ.κ. επιζητούσε το Κράτος, πάνω σε αυτό πολιτεύονταν
οι Κυβερνήσεις, πάνω σε αυτό επιχειρηματολογούσε ο ιδιώτης κεφαλαιοκράτης, πάνω
σε αυτό επένδυε η Κομματοκρατία.
Για τον λόγο αυτό, ενώ οι επιχειρήσεις του δημοσίου ανήκουν
στο Δημόσιο ως Κράτος, οι εργαζόμενοι σε αυτές, για να υπηρετήσουν τους
σκοτεινούς σχεδιασμούς Κράτους και Κομματοκρατίας και να αλλοτριώσουν την
συνείδηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στο ιδιωτικό κεφάλαιο,
εντάχθηκαν στην ΓΣΕΕ και την κατέλαβαν.
Έκτοτε, μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στους
εργαζομένους.
Ενώ, στη αρχή η Κυβέρνηση τα 'χασε και εξεπλάγη από το
αποτέλεσμα των πράξεων της, τόσο πολύ που υπήρξε μια μη αναστρέψιμη κρίση
συνέχειας, η συνδικαλιστική ηγεσίας της ΠΟΣΠΕΡΤ αλλά και των Δημοσιογράφων, η
αποστεωμένες από την πραγματικότητα συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν μπόρεσαν να
"αρπάξουν" την ευκαιρία και να επιβάλλουν, και με την συνδρομή του
κόσμου, την προτέρα κατάσταση της πράξης της Κυβέρνησης, του κλεισίματος της
ΕΡΤ.
Αλλά ας μην μείνουμε μόνο εκεί. Η ίδια η συνδικαλιστική
ηγεσία, και ως γνωστόν όλες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι το μακρύ χέρι των
κομμάτων μέσα στο εργατικό κίνημα, χωρίς έξωθεν ικανής καθοδήγησης, δεν
κατάφερε να οργανώσει μια συζήτηση και να καθοδηγήσει ένα αποτέλεσμα που θα
υλοποιούσε το αίτημα για μια Δημόσια, Ακηδεμόνευτης και Λαϊκή Τηλεόρασης, στην
οποία δεν θα μπορούσε να επέμβει καμιά "Ανεξάρτητη" Αρχή, κανένα
Κοινοβούλιο, καμιά Κυβέρνηση κανένα Κόμμα.
Το Δημόσιο συμφέρον, είναι το Λαϊκό συμφέρον. Είναι η ηθική
των πραγμάτων και ο λόγος ανάμεσα στον λαό και τα πράγματα. Ο λόγος ανάμεσα
στον λαό και τις ανάγκες του. Ο λόγος ανάμεσα στον λαό και τις εξουσίες. Ο
λόγος ανάμεσα στον λαό και το κεφάλαιο. ο Λόγος ανάμεσα στον λαό και την
πολιτική ελίτ ή την κομματική καμαρίλα που κυβερνά τον τόπο. Αυτό είναι το Δημόσιο Συμφέρον.
Σε σχέση λοιπόν με το Δημόσιο συμφέρον και στη επιθεμελίωση
του ως Λαϊκό, η συνδικαλιστική ηγεσία και των εργαζομένων στην ΕΡΤ και η
συνδικαλιστική ηγεσία των δημοσιογράφων και η συνδικαλιστική ηγεσία όλων των
εργαζομένων στον ιδιωτικό Τομέα αλλά και στο δημόσιο, δεν κατάφεραν να σπάσουν
τις αλυσίδες τις ανυπαρξίας τους. Να βγουν απο το ανερμάτιστο που τους είχαν
χρόνια τώρα γαλουχήσει οι κομματικές καμαρίλες, που χρόνια τώρα υπηρετούσαν τις
ανάγκες της κομματοκρατίας, που χρόνια τώρα η προσωπικές τους φιλοδοξίες και οι
προσωπικές τους ματαιοδοξίες τροφοδοτούνταν απο την υποταγή της σκέψης και του
Είναι τους στην κομματική καμαρίλα.
Ουδέν ασφαλέστερο της υποταγής στον Κύριο. Και κύριος της
ζωής τους και της αναπαραγωγής τους ήταν και είναι το κόμμα και η καμαρίλα γύρω
από το Αρχηγό του Κόμματος.
Τι θα έπρεπε να είχαν εξ' αρχής συζητήσει και εξ' αρχής να
είχαν αποζητήσει απο την ίδια την κοινωνία, αυτήν την ασχημάτιστη αλλά υπαρκτή
ως Πολιτική Δύναμη;
Περισσότερο απο το Κράτος, περισσότερο απο το Κοινοβούλιο
που υπηρετεί τον εαυτόν του δια του Κράτους, αποτελεί ασφαλέστερο της υποταγής
η πρόσκληση της ίδια της Κοινωνίας να αναλάβει την λειτουργία της Δημόσιας
Τηλεόρασης.
Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό; Η κοινωνία δεν έχει θεσμικό
ρόλο και δεν έχει και θεσμική συγκρότηση.
Ναι, αλλά η Κοινωνία, εκφράζεται μέσω των Δήμων, των
Κοινοτήτων, των Κοινωνικών οργανώσεων. Σε κάθε πόλη, σε κάθε κοινωνική
συγκροτούμενη υπόσταση , ο πολίτης έχει το δικαίωμα διαβούλευσης και απόφασης.
Γιατί λοιπόν μέχρι σήμερα η συνδικαλιστική νομενκλατούρα δεν
επέτρεψε ή δεν καθοδήγησε μια "Διοίκηση" της ΕΡΤ που να την
συγκροτούν μια σύνθεση εκπροσώπων απο την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τις τρεις
συνδικαλιστικές ηγεσίες ( Ιδιωτικός τομέας, δημόσιος, Δημοσιογράφοι), τον χώρο
της διανόηση ο οποίος πρέπει να προκληθεί, τον χώρο της επιστήμης και της
πανεπιστημιακής Κοινότητας, τον χώρο της δικαιοσύνης;
Ποιος διοικεί την ΕΡΤ και υπό ποια σχέση ( λόγο) η ΕΡΤ
"αυτοδιαχειρίζεται" ως "Δημόσια";
Ποιο είναι το νομικό σχήμα που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι
στην ΕΡΤ που λειτουργεί την ΕΡΤ αλλά και που διασφαλίζει την λειτουργία της ως
Κοινωνικό-Λαϊκό μέσο πληροφόρησης, βήματος διαλόγου και πολιτισμού;
Γιατί μέχρι σήμερα δεν κλήθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες
τους απέναντι στο λαό, οι Τοπικές Αυτοδιοικητικές Αρχές και γιατί στα αιτήματα
της συνδικαλιστικής ηγεσίας δεν υπήρξε η πρόταση, η ΚΕΔ μαζί με μια Κοινωνική
και επιστημονική αντιπροσώπευση απο τις υπαρκτές θεσμικές δυνάμεις της
Κοινωνίας, να αναλάβουν απέναντι στο Κράτος την διεκδίκηση της ύπαρξης και
Λειτουργίας της ΕΡΤ, ως Δημόσιο - Λαϊκό Αγαθό και όχι ως Κομματικό-Κρατικό
λάφυρο;
Σήμερα λοιπόν, κατά τα ειωθότα, το "κίνημα" της
ελεύθερης ΕΡΤ, στο οποίο η Κυβέρνηση έδωσε όλο τον χρόνο και πρόσφερε όλες τις
προϋποθέσεις, βρίσκεται σε πορεία κατάρρευσης.
Δυστυχώς, ανίκανες συνδικαλιστικές ηγεσίες, ανίκανες Τοπικές
Αυτοδιοικήσεις, ανίκανες επιστημονικές κοινότητες, ανίκανη διανόησης, οδηγούν
αυτόν τον λαό στην μοιρολατρία, την απόγνωση, την ήττα, την υποταγή, την
Εξαθλίωση. Αλλά οι ίδιοι είναι ικανότατοι στο να εμπεδωθεί στον λαό, ως
πεποίθηση, ως απτή πραγματικότητα, ως συνείδηση πραγματικότητας και θέσης του
κάθε πολίτη εντός της επικράτειας, πως
είναι καταδικασμένος στην μοίρα του. Πως όλα είναι μάταια και το Κράτος είναι
τόσο κραταιό αλλά και τόσο αναγκαίο, που
αποτελεί χαμένος χρόνος για το λαό να θελήσει την δύναμη του να την κάνει
ενεργητική πράξη και να αλλάξει τα πράγματα.
Δυστυχώς ζούμε την περίοδο των μεγάλων και παρατεταμένων
Μουσώνων.
Ο καθένας και η καθεμιά έμαθε, προσηλυτίστηκε, εκπαιδεύτηκε
σε περιόδους κρίσης αλλά και ευημερίας, να κοιτά το τομάρι του, να περισωθεί
όπως-όπως, να συνθηκολογήσει, να εναρμονιστεί, να υποταχθεί στην ασφάλεια του
εύχρηστου και υπάκουου δούλου του αφεντικού του.
Η Ελευθερία θέλει προσόντα για να υπάρξει ως τέτοια. Αυτός ο
λαός δεν διαθέτει τέτοια προσόντα. Γι' αυτό η Ελευθερία για τον λαό μας
αποτελεί περισσότερη σκλαβιά από την θέση του δούλου σε σχέση με το αφεντικό
του.
Δημοσίευση σχολίου