Εξι χρόνια μετά, τι δεν έχει γραφτεί, τι δεν έχει ειπωθεί, τι δεν έχει ακουστεί.
Ίσως όχι όλα. Αλλά την αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ.
Ίσως να μην έχει σημασία πια. Ήταν Ρώσοι, ήταν Τούρκοι, ήταν κοινοί εμπρηστές. Ποιος ξέρει…Ίσως και να ήταν ατύχημα. Αλλά ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να δεχθεί ότι στην Ελλάδα του 2007 που δεν ήξερε τι είναι η κρίση, στην εποχή της αλματώδους προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας, των σύγχρονων αεροσκαφών και ελικοπτέρων, της κινητής τηλεφωνίας και του διαδικτύου, 36 -σύμφωνα με το δικαστήριο, 49 σύμφωνα με το βιβλίο του Πάνου Τριγάζη- άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από μια πυρκαγιά στο χωριό τους, γιατί κανείς δεν μπορούσε να τους σώσει…
Δεν ζούμε στο 1950, με τον τηλέγραφο και το γαϊδουράκι. Κι όμως, κάποιοι άνθρωποι βρήκαν φρικτό θάνατο γιατί ο κρατικός μηχανισμός, παρότι θεωρητικά διέθετε κάθε σύγχρονο μέσο, ήταν απροετοίμαστος, ανύπαρκτος… Ό,τι επίθετο με το στερητικό α- το χρησιμοποιείτε ελεύθερα.
Κριτική στους πολιτικούς δεν υπάρχει λόγος να γίνει. Σε ποιον να την ασκήσουμε; Οι πρωταγωνιστές αναβαπτίσθηκαν στην εκλογική κολυμβήθρα και πήραν το βάπτισμα του πυρός (εδώ επέχει κυριολεκτική σημασία η ρήση δυστυχώς) και παραμένουν στη θέση τους ακόμα και… πίσω από τις κουρτίνες.
Αφού ο πάνσοφος λαός αυτούς θέλει…
Οι επόμενες γενιές όμως θα μας καταδικάσουν και θα μας αποδώσουν την πραγματική θέση στην Ιστορία.
Διότι ενώ είχαμε τα πάντα, αφήσαμε να καούν ζωντανοί συνάνθρωποί μας και ύστερα αποθεώσαμε όσους ήταν υπεύθυνοι για την παντελή έλλειψη προστασίας τους.
Υ.Γ. Στις φωτιές του 2007 δεν ήμουν εδώ. Τις έζησα μπροστά σε μια οθόνη και με το ακουστικό στο χέρι να προσπαθώ να μάθω για την τύχη των δικών μου ανθρώπων. 350 χλμ μακριά και να μην μπορείς να βοηθήσεις… Το βουνό του χωριού μου, της Πλατιάνας, κάηκε, αλλά θα ξαναζωντανέψει. Τα σπίτια ξαναφτιάχτηκαν, η ελπίδα για ζωή σε όσους απέμειναν επέστρεψε δειλά δειλά.
Επιτρέψτε μου όμως να μη δεχθώ ποτέ ότι 36 (ή και 49 ή και 63, μικρή σημασία έχει ο αριθμός) άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους επειδή κανείς δεν τους προστάτευσε από μια πυρκαγιά, την ίδια στιγμή που ξοδεύτηκαν αμύθητα ποσά σε συστήματα ασφαλείας που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, σε υποβρύχια που έγερναν και σε ένα Zepelin που ήλεγχε κάθε μας κίνηση μόλις τρία χρόνια πρίν από τον Αύγουστο του 2007, που άλλαξε τον ρου της Ηλείας, αλλά και όλης της Ελλάδας.
Δημοσίευση σχολίου