Ο συμπέθερος μου ο Λεωνίδας!

Της Φωτεινής Πιπιλή

 Τον Λεωνίδα Κύρκο, είχα την τύχη να τον γνωρίσω πολύ καλά από την εποχή που ήμουν νεαρή δημοσιογράφος. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του ’70 όταν ακόμη προηγούνταν του ίδιου του Κύρκου η αύρα του θρύλου του. Όταν μπήκε στην πολιτική της καθημερινότητας μου έκανε την μεγάλη τιμή να αποκτήσουμε φιλικές, οικογενειακές σχέσεις, αρχικά, με αφορμή τις πολλές συνεντεύξεις που ζητούσα τότε για το περίφημο γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον» από τη κυρά της οικογένειας Κύρκου, την γυναίκα του, τη Καλί. Με το άκουσμα της απώλειας του Λεωνίδα, έτσι μ’έπιασε μια νοσταλγία να ανατρέξω όχι μόνο στις μνήμες μου αλλά και στο προσωπικό μου αρχείο για να συνθέσω το πορτραίτο του ζεύγους Λεωνίδας- Καλί .

Η Καλλισθένη Σμπαρούνη, μια ζωή σύντροφος του Λεωνίδα και μια ζωή αγωνίστρια, που πάλεψε αρχικά για την ιδεολογία της με φυλακίσεις και την αγωνία του εκτελεστικού αποσπάσματος  αλλά και την βαριά, διαχρονικά αρρώστια της που την «έσβησε» μαζί με το τελευταίο της τσιγάρο. Η Καλί Κύρκου, τσιλιβήθρα στην εμφάνιση, σπουδαγμένη γιατρός, μάνα του Μιχάλη και του Μίλτη, με «άντρο της», το μικρό, ταπεινό ρετιρέ στην οδό Καλλιδρομίου, ήταν βασικό στήριγμα του Λεωνίδα. Ήταν πιο αυστηρή από τον ίδιο και χωρίς να φαίνεται ή να μιλάει πολύ ήταν η αποτελεσματική συνοδοιπόρος του. Μέσα από τα πολλά που μου είχε πει  η ίδια κατά καιρούς, κρατάω τούτο: « Πιστεύω ότι η θέση της γυναίκας ενός Βουλευτή, πρέπει να είναι διακριτική, αφού συνειδητοποιήσει  ότι η ιδιότητα του δεν είναι αξίωμα που προσφέρει τιμή, αλλά ένα λειτούργημα, που σημαίνει ευθύνη απέναντι στου απλούς ανθρώπους.»

Η λατρεία του Κύρκου για την Καλί, ήταν γνωστή σε όλους γιατί ενώ δίπλα του, είχε, όπως έλεγε ο ίδιος, την πιο σκληρή του αντιπολίτευση, παράλληλα την ξενύχταγε κυριολεκτικά με φροντίδα για την πολύχρονη αρρώστια της. Όπως μου είχε πει ο ίδιος, ήθελε πάρα πολύ να έχει ένα κορίτσι: « Όταν οι άλλοι λέγαν, «άντε και στο γιο», εγώ έλεγα «άντε και στην κόρη», γιατί στη φαμίλια μου υπήρχαν τρία αγόρια και δεν γνωρίσαμε τη δροσιά που φέρνει ένα κορίτσι. Όταν λοιπόν γεννήθηκε ο μεγάλος – ο Μιχάλης, 27 χρονών, τότε- είπαμε με την Καλί, «το άλλο θα είναι κορίτσι». Όταν γεννήθηκε το δεύτερο παιδί, μόλις μπήκα στην κλινική, τη ρώτησα «Τι κάναμε;» και εκείνη μου είπε, προλαβαίνοντας τη σκέψη μου «…πάλι αγόρι»».

Βέβαια, την αγάπη του στα θηλυκά  μπορεί να μη την εκδήλωσε σε παιδιά αλλά την έβγαλε όλη στη «σύντροφο» της οικογένειας Λεωνίδα και Καλίς… τη γάτα τους. Αυτή η πατσαβουρέ, αδέσποτη γάτα πού μάζεψαν  για χρόνια ήταν και η αφορμή που συμπεθεριάσαμε  με τον Λεωνίδα! Το θυμάμαι σαν τώρα, τον είχα τραπέζι σπίτι μου, στην Στουρνάρη, που έμενα τότε, και ξετρελάθηκε με τον δικό μου γάτο, τον Μπράνκα, ένα στιβαρό Σιαμέζικο κούκλο και κάναμε το συνοικέσιο!

Μου  την  κουβάλησε λοιπόν τη γάτα του να την φιλοξενήσω, αποκτήσαμε και απογόνους και από της πολλές ιστορίες που έλεγε για τη «νύφη» μου, μία θα θυμάμαι πάντα όσο ζω. Η γάτα σε σπίτι αριστερών αγωνιστών τα μοιράζονταν  στα τρία.

Το κρεβάτι, το φαγητό, τα χάδια. Ώσπου  μία νύχτα ξύπνησε ο Λεωνίδας να πιει νερό, απ’το ποτήρι, που ήταν δίπλα στο κρεβάτι για να πίνει η Καλί τα φάρμακά της και ακούει την μισονυσταγμένη γυναίκα του να του λέει «Λεωνίδα ,είσαι πάλι  ο… τρίτος που θα πιει!

Για το μεγαλείο του Λεωνίδα και την ιστορία του μιλήσανε όλοι. Εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω για μια πλευρά που δεν την ξέρετε.

Πριν από τρία χρόνια τον συνάντησα για πολύ ώρα από κοντά, στην δεξίωση για την Δημοκρατία, στο Προεδρικό Μέγαρο. Μόλις είχα πρωτοεκλεγεί Βουλευτής της Ν.Δ. Όταν με είδε, στρογγυλοκάθισε μαζί μου στο τραπέζι, μου έκανε και ανερυθρίαστα 3,4 τσιγάρα τράκα και αρχίσαμε να θυμόμαστε τα παλιά. Δε θα ξεχάσω ποτέ, την έκπληξη των συντρόφων του, συνοδών του, όταν αντελήφθησαν το δέσιμο που είχαμε και την αγάπη και την εκτίμηση ο ένας στον άλλο. Παλαιοί κομμουνιστές αυτοί, βουλευτίνα της «Δεξιάς» εγώ αλλά «σύντροφοί» μου, πώς να το κάνουμε.

Ο Λεωνίδας ήταν ο πολιτικός της ειλικρίνειας της ανθρωπιάς και της Μετριοπάθειας! Έτσι  πέρασε στην Ιστορία.