Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι
ηγέτες των χωρών της Ε.Ε. την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τα
μπρος για τη διάσωση του πρότζεκτ του ευρώ.
Μερικοί ίσως ισχυριστούν ότι φαίνεται μεγάλο, γιατί οι ίδιοι
φρόντισαν με την κωλυσιεργία τους το διάστημα που προηγήθηκε να φτάσει η
κατάσταση στο απροχώρητο και κάτι θα έπρεπε να κάνουν. Έχουν δίκιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ηγεσία της Ε.Ε. δεν έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής ένωσης.
Ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη τους πολιτικούς περιορισμούς που αντιμετωπίζουν μερικές κυβερνήσεις, π.χ. η γερμανική, στις χώρες τους.
Από την άλλη πλευρά, όλοι αναγνωρίζουν ότι οι αποφάσεις που λήφθηκαν θα πρέπει να υλοποιηθούν για να έχουν αξία και νόημα.
Όμως, η υλοποίηση του ντιλ ενέχει κινδύνους.
Το ρίσκο της μη επικύρωσης των αλλαγών που συμφωνήθηκαν στη δομή του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, του EFSF, από τα εθνικά κοινοβούλια είναι ένας απ’ αυτούς.
Αν οι ανησυχίες έχουν υπόβαθρο, θα έχει φανεί μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, αλλά, παρά τους κινδύνους σε χώρες όπως η Φινλανδία, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα προκύψει στο τέλος πρόβλημα. Όμως, κίνδυνοι ελλοχεύουν κι αλλού, όπως στο μέρος της συμφωνίας που αφορά στο δεύτερο ελληνικό πακέτο στήριξης.
Αναμφισβήτητα υπάρχουν διάφορες οπτικές γωνίες από τις οποίες θα μπορούσε κανείς να κοιτάξει το ελληνικό πακέτο που συνδέεται με τη χρηματοδότηση των προβλεπόμενων αναγκών της χώρας μέχρι τα μέσα του 2014.
Σύμφωνα με μία απ’ αυτές, οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας θα ανέρχονται σε 172 δισ. ευρώ μέχρι τα μέσα του 2014.
Οι πηγές χρηματοδότησης των ανωτέρω αναγκών είναι τα εναπομείναντα 57 δισ. ευρώ από το πρώτο πακέτο διάσωσης των 110 δισ. ευρώ που περιλαμβάνουν τη δόση του Ιουλίου, 34 δισ. ευρώ σε νέα δάνεια, 54 δισ. ευρώ από την αναχρηματοδότηση των ομολόγων που λήγουν με νέα χρεόγραφα που λήγουν σε 30 ή 15 χρόνια και 28 δισ. ευρώ από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.
Είναι προφανές ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μην μπορέσει η χώρα να μαζέψει 28 δισ. ευρώ από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων μέχρι τα μέσα του 2014.
Είτε λόγω χαμηλών τιμημάτων από την πώληση περιουσιακών στοιχείων, είτε λόγω αντιδράσεων, είτε λόγω απροθυμίας των κυβερνώντων στην Ελλάδα εξαιτίας του πολιτικού κόστους.
Αν το προβλεπόμενο ποσό δεν συγκεντρωθεί, θα πρέπει να καλυφθεί από άλλη πηγή.
Όμως, δεν είναι η μοναδική απειλή για την ομαλή χρηματοδότηση της χώρας.
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι τα συνολικά ετήσια ελλείμματα της γενικής κυβέρνησης θα ανέλθουν σε 38 δισ. ευρώ, όπως προβλέπει η Ε.Ε., υπάρχει πιθανότητα το ποσοστό της «εθελοντικής» συμμετοχής των ιδιωτών στην αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους που λήγει τα επόμενα χρόνια να είναι μικρότερο του αναμενομένου.
Ήδη... άρχισαν τα όργανα, καθώς διάφορες αναλύσεις ξένων οίκων, όπως της JP Morgan, της Barclays Capital και άλλων, ανεβάζουν τη μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων στο 30% και άνω έναντι 21% του IIF.
Κάτι τέτοιο δημιουργεί αντικίνητρα για συμμετοχή στους ιδιώτες που ζυγίζουν τις επιλογές τους.
Φυσικά, η σημαντική διαφορά στη μείωση της παρούσας αξίας των ομολόγων μεταξύ των υπολογισμών μερικών ξένων οίκων και του IIF οφείλεται στο γεγονός ότι το μεν τελευταίο χρησιμοποιεί προεξοφλητικό επιτόκιο ίσο με 9%, ενώ οι άλλοι τα σημερινά, πολύ υψηλότερα επιτόκια της ελληνικής καμπύλης.
Ουσιαστικά, το IIF θεωρεί ότι το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας θα μειώσει τον κίνδυνο χρεοκοπίας και επομένως τα ασφάλιστρα κινδύνου (premium) που εμπεριέχονται στη σημερινή καμπύλη επιτοκίων (yield curve) της Ελλάδας.
Προφανώς, κάποιος κάνει λάθος.
Πάντως, το δίλημμα του φυλακισμένου αλλά και το δέλεαρ του δωρεάν γεύματος, στο οποίο αναφερθήκαμε χθες, συνεχίζουν να υφίστανται για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων.
Σε κάθε περίπτωση, το ενδεχόμενο να μην επιτευχθεί ο στόχος της αναχρηματοδότησης ομολόγων αξίας 54 δισ. ευρώ μέχρι τα μέσα του 2014 υφίσταται.
Αν μάλιστα συνδυαστεί με την πιθανή υστέρηση των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις, δημιουργεί μεγαλύτερη τρύπα που θα πρέπει να καλυφθεί.
Η επιβολή της συμμετοχής των ιδιωτών στο πρόγραμμα από την Ε.Ε. αποτελεί θεωρητικά μια λύση, αλλά θα πρέπει να συνοδεύεται από μία ακόμη για το πρόβλημα που θα προκύψει με την ενεργοποίηση των CDSs στο ελληνικό χρέος, αφού η υποχρεωτική συμμετοχή συνιστά «πιστωτικό γεγονός».
Υπάρχει, βέβαια, η λύση το EFSF να αναλάβει, με την ευλογία των κυβερνήσεων της Ε.Ε., να καλύψει την τυχόν τρύπα, αλλά πολιτικά θα ήταν δύσκολο.
Φυσικά, ευχής έργον θα ήταν όλα να πάνε καλά.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι αγορές δεν έχουν ήδη εντοπίσει τις δύο «απειλές» για το ελληνικό πρόγραμμα χρηματοδότησης στις οποίες αναφερθήκαμε.
ΠΗΓΗ euro2day.gr
Δημοσίευση σχολίου