Για τον ίδιο λόγο οι αντιδράσεις των πρώτων ημερών από όλα τα μέσα και κόμματα ήταν μουδιασμένες. Υπήρχε βέβαια σαν πρόβλημα αλλά στρουθοκαμηλικά σκεπτόμενοι οι περισσότεροι φορείς δημόσιου λόγου επέλεξαν την τακτική του άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ευελπιστώντας μύχια ότι οι αναπαυτικά καθισμένοι μέχρι πρότινος Έλληνες δεν θα άντεχαν για πολύ τις κακουχίες του άβολου μαρμάρου. Ακόμα μία φορά διαψεύστηκαν, οι άνθρωποι στις πλατείες επιμένουν, η συμμετοχή αυξάνεται, το πανευρωπαϊκό κάλεσμα της Κυριακής 29 Μαΐου ενεργοποίησε στην Αθήνα μόνο, γύρω στους 100.000 πολίτες, οδηγώντας μοιραία στην προσπάθεια απαξίωσης και συκοφάντησης του κινήματος.
Από την αρχή έως τώρα οι ελίτ της χώρας αποτυγχάνουν να προβλέψουν, να κατανοήσουν, να αναλύσουν το νεογέννητο κίνημα. Διότι πρόκειται περί κινήματος άνευ αμφιβολίας, με όλες τις αδυναμίες και τα κενά, που του κατονομάζουν, ακόμα. Συμβαίνει αυτό γιατί βρίσκονται εκτός κοινωνικού πλαισίου. Κατόρθωσαν οι ιθύνοντες νόες να αποξενωθούν τόσο από την καθημερινότητα και την κοινωνία ώστε η πρώτη συλλογική ειρηνική κίνηση που σχηματίζεται στις πλατείες της χώρας με γεωμετρική ανάπτυξη να εντυπώνεται στην ατζέντα τους μόνο ως απειλή.
Παρά την αποτυχία αυτών που θα έπρεπε να δουν μέσα και πέρα από το Σύνταγμα για να λάβουν το μήνυμα, οι πλατείες βρίθουν πολιτικών σημαινόντων. Μερικές φορές μάλιστα πρόδηλων. Κατά τη γνώμη μου το ουσιαστικότερο εξ αυτών προς το παρόν είναι η έννοια της εμπιστοσύνης.
Ο Έλληνας πολίτης προ πολλού ήταν ιδιώτης, αμπαρωμένος στο μικροσυμφέρον του, μαντρωμένος στην κομματική γραμμή που τον εξυπηρετούσε καλύτερα. Συμμετείχε κατ’ ελάχιστον και αντιλαμβανόταν το κράτος και τους φορείς κρατικής εξουσίας μόνο ως εχθρούς του. Είτε διότι με τη συνεχή συρρίκνωση του κρατικού μηχανισμού βρίσκεται ολοένα ακάλυπτος σε δεινά που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος, είτε γιατί νιώθει ότι πετάει λεφτά σε ένα κουβά χωρίς πάτο. Αμφότερα τα επιχειρήματα σωστά και κοινό το αποτέλεσμα: η διάσπαση της όποιας εμπιστοσύνης είχε απομείνει στις συνειδήσεις.
Η πλατεία Συντάγματος, και σίγουρα όλες οι πλατείες – φυτώρια της χώρας, αυτή τη στιγμή διατυπώνουν πρώτα και κύρια την ερώτηση των δεσμών. Οι ιδιώτες συμμετέχοντας καλούνται να συνάψουν μεταξύ τους και πάλι δεσμούς πολιτείας. Όχι μόνο να ακούσουν και να μιλήσουν ο ένας στον άλλον αλλά να στηριχτούν και να στηρίξουν τη συλλογικότητα. Δεν είναι τυχαίο πόσες ώρες αναλώθηκαν σε συζητήσεις για την αντιμετώπιση των δημοσιογράφων οι περισσότερες εκ των οποίων κατέληγαν σε φοβικά συμπεράσματα απέναντί τους αδιακρίτως.
Έχει διαταραχθεί στην ελληνική κοινωνία το πρόσημο αλληλ-. Αλληλεγγύη, αλληλεξάρτηση, αλληλοσεβασμός. Όχι μόνο δεν εμπιστευόμαστε τα μέσα ενημέρωσης, τους πολιτικούς, τους κεφαλαιούχους, τη δικαιοσύνη, δεν εμπιστευόμαστε καν ο ένας τον άλλον. Η πλατεία καλείται να θεραπεύσει αυτή την ανοιχτή πληγή. Όπως κάθε τραύμα για να επουλωθεί, η διαδικασία θα είναι χρονοβόρα, επώδυνη, θα χρειαστεί φροντίδα και υπομονή. Αν όμως οι πλατείες κατορθώσουν να φτάσουν εκεί, δε θα έχουμε πλέον το πρώτο πολιτικό ζητούμενο, θα έχουμε το πρώτο πολιτικό κεκτημένο.
Η δικτατορία όταν καταβαραθρώθηκε άφησε πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς στην ελληνική κοινωνία. Ένας εκ των οποίων ήταν η αίσθηση ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο, κάποιοι ήταν στη γενιά του Πολυτεχνείου και κάποιοι ήταν οι άλλοι. Έτσι λοιπόν ο μέσος Έλληνας βρέθηκε να καταθέτει περγαμηνές για το αν ήταν μέσα ή έξω, στον προαύλιο χώρο ή το κτίριο του εκπαιδευτικού ιδρύματος. Εύχομαι επ’ αυτού του θέματος η πλατεία να λειτουργήσει ανάποδα, να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της πολιτείας, να μην είμαστε πια ιδιώτες και να δημιουργήσουμε θεσμούς στηριγμένους σε συλλογικότητες και όχι συμφέροντα.
ΠΗΓΗ mandilara.blogspot.com
Δημοσίευση σχολίου