1η Ιανουαρίου. Σωτήριον έτος 1970. Ένα μικρό αγοράκι- η
αφεντιά μου- ξυπνάει αχάραγα για το “μεροκάματο”.
Η μητέρα βγάζει τα καλά της πιάτα από το βαρύ καφέ σερβάν
του σαλονιού. Με ευλάβεια τοποθετεί μέσα φοινίκια ( μικρασιάτικα μελομακάρονα
με καρύδι παραχωμένο στο κάτω μέρος), μυρωδάτο μπακλαβά ( έναν γιατί ήταν το
ακριβό γλυκό μας), σαραγλί (γλυκό με πολύ σουσάμι και ακόμα πιο πολύ σιρόπι).
Γαρνιτούρα με 2-3 καρύδια , 5-6 φουντούκια με το τσόφλι και κανένα σύκο ξερό
και έτοιμο το πεσκέσι. Το πιάτο τυλίγεται με λευκή πετσέτα σε κωνικό σχήμα και
το … ταξίδι ξεκινάει. Θα είσαι ο πρώτος μη ένοικος του σπιτιού που θα
επισκεφτείς το σπίτι το νέο έτος.
Πρώτη στάση στη γιαγιά για λόγους σεβασμού. Είσοδος στο
σπίτι με το δεξί (αχ! αυτό το δεξί), ασπασμοί, ευχές και κέρασμα. Βγάζει τα
γλυκά και τοποθετεί στο ίδιο πιάτο δικά της. Η επίσκεψη τελειώνει με το
γενναιόδωρο χαρτζιλίκι.
Η παράσταση συνεχίζεται με στάσεις στη νονά, τη θεία, την
άκληρη γειτόνισσα. Αν το περσινό ποδαρικό είχε φέρει τύχη στο σπίτι που είχες
πάει πρώτος το προηγούμενο έτος ήσουν περιζήτητος και καλοπληρωμένος. Σε
αντίθετη περίπτωση, χτυπούσες την πόρτα, άκουγες από μέσα θορύβους αλλά δεν
άνοιγαν.
Το έθιμο αυτό μέσα σε λίγα χρόνια έχει ατονήσει.
Κλεινόμαστε, όλο και περισσότερο, στο καβούκι μας.
Στο δικό μου σπίτι, από τότε που παντρεύτηκα, ποδαρικό κάνει
η εικόνα του Χριστού που έχω κληρονομήσει από τους προγόνους μου. Την έχουν
φέρει από την Μικρά Ασία και την θεωρούμε ξεχωριστή. Αυτό αποφάσισε η αρχηγίνα
του σπιτιού, αυτό κάνουμε. Την βγάζουμε αποβραδίς έξω και μπαίνει πρώτη στο
σπίτι την 1η του Γενάρη.
Καλότυχο και γουρλίδικο το 2018 με ή άνευ ποδαρικού!
Δημοσίευση σχολίου