Ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας; Υπερταμείο!

Το Υπερταμείο ψηφίστηκε από την Αριστερά και γι’ αυτό θεωρείται σήμερα εργαλείο ανάπτυξης. Αν το είχε ψηφίσει η Δεξιά θα ήταν μία προδοτική απόφαση και η Αριστερά θα ζητούσε να στηθούν κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά αυτή είναι συζήτηση για μια άλλη στιγμή. Η ουσία είναι ότι η Αριστερά ψήφισε αυτό που θα ήθελε να ψηφίσει και η Δεξιά, η οποία (Δεξιά) δεν το έκανε από λόγους ντροπής.

Δυστυχώς τα πράγματα στην Ελλάδα, ακόμη και τα «καλά», γίνονται κάθε φορά για τους λάθος λόγους.

 Σαν να χρειάζεται να κερδίσει κανείς το Τζόκερ για να έχει το δικαίωμα να γεμίσει τη στάμνα με νερό στην πηγή και να μην πεθάνει της δίψας. Τους δανειστές, πάντως, ουδόλως τους απασχολεί ποιος το ψήφισε. Σημαντικό γι’ αυτούς είναι ότι έχουν μερικά ακόμη assets στα χέρια τους προκειμένου να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους. Ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει και μία αλήθεια: το Υπερταμείο θα ήταν η… μόνη λύση για την ελληνική πραγματικότητα αν έλειπαν ο παράγοντας της κρίσης και η καχυποψία που συνοδεύει κάθε πρόταση που προέρχεται από τους δανειστές.

 Αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση ανάμεσα στις επιλογές της ιδιωτικοποίησης μιας κρατικής εταιρείας και της διατήρησης της κρατικής δομής της διοίκησής της. Το Υπερταμείο μπορεί να εισαγάγει κανόνες ιδιωτικού management στις κρατικές επιχειρήσεις και να αλλάξει πλήρως τον χαρακτήρα τους χωρίς να μεταβάλει και το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Με άλλα λόγια, μπορεί να κάνει μια κρατική εταιρεία να λειτουργεί όπως και μια ιδιωτική, με τις μετοχές να παραμένουν στην ιδιοκτησία του κράτους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια τέτοια πρόταση είναι κακή… Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, βρίσκω ευεργετικό για τη χώρα το γεγονός των 99 ετών. Τρέμω στην ιδέα ότι αυτός ο Οργανισμός θα μπορούσε να διαλυθεί σε 10 ή 20 χρόνια…

 Δείτε όλες αυτές τις εταιρείες που μπήκαν στο Υπερταμείο. Ή καλύτερα δείτε τους ισολογισμούς τους. Είναι χάλια! Εφτασαν μερικοί μήνες εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ για να πεταχτούν στα σκουπίδια τα αποτελέσματα μιας μεγάλης προσπάθειας που είχε γίνει τα τελευταία χρόνια. Και αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός του Υπερταμείου. Να χάσει η πολιτική εξουσία το «δικαίωμα» να χρησιμοποιεί για ρουσφετολογικούς και μικροπολιτικούς σκοπούς τη δημόσια περιουσία. Τα ερωτήματα για το αν θα λειτουργήσει σωστά ή όχι αυτός ο νέος οργανισμός δεν έχουν να κάνουν με την κεντρική ιδέα της σύλληψής του, αλλά με εκείνους που θα αναλάβουν τη διοίκησή του. Αν έχουν την ικανότητα να νοικοκυρέψουν αυτές τις εταιρείες ή αν χαθεί χρόνος μέχρι να αντιληφθούν ότι δεν γνώριζαν επαρκώς ή όσο πίστευαν την ελληνική πραγματικότητα. Μη νομίσει κανείς ότι οι «φίλοι» μας από την τρόικα δεν έχουν τις δικές τους ιδεοληψίες! Κάθε άλλο. Να θυμίσουμε μόνο την απόφασή τους για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ναι μεν μειώθηκαν έτσι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, αλλά τα δημόσια ταμεία δεν ελαφρύνθηκαν. Αντίθετα, ο δημόσιος τομέας στερήθηκε τις υπηρεσίες πολύτιμων και έμπειρων στελεχών του.

 Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις το φάρμακο για κάθε νόσο; Πιστεύω πως όχι. Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Για κάθε επιχείρηση υπάρχει μια διαφορετική πρόταση, αρκεί να υπάρχει ένα σχέδιο για το οικονομικό μοντέλο που θέλουμε να ακολουθήσουμε και τους κλάδους πάνω στους οποίους θέλουμε να επενδύσουμε. Σε κάθε περίπτωση, το ιδιοκτησιακό είναι άλλο θέμα από τον τρόπο λειτουργίας μιας εταιρείας. Αυτό, όμως, που δεν πρέπει να αποτελεί θέμα συζήτησης είναι αν είναι σωστό το μοντέλο διοίκησης που έχει ακολουθηθεί στις κρατικές εταιρείες στην Ελλάδα, με τα κόμματα να διορίζουν τα μέλη τους σε αυτές και τον εκάστοτε υπουργό να θεωρεί ότι οι εταιρείες ευθύνης του υπουργείου του είναι κληρονομιά από τον πατέρα του.

 Η Ολυμπιακή Αεροπορία, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είχε επιβιώσει αν λειτουργούσε όπως λειτουργεί σήμερα η Aegean! Δεν φταίνε τα αεροπλάνα που η εταιρεία βούλιαξε. Φταίνε οι κυβερνήσεις και οι κομματικοί τους στρατοί. Και πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσε να ιδρυθεί ένας τέτοιος οργανισμός νωρίτερα, ότι τα κόμματα δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να αλώσουν τα πάντα και να στρεβλώσουν τον τρόπο λειτουργίας του; Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα.

 Κι επειδή η απάντηση είναι προφανής, γι’ αυτό και η ιδιωτικοποίηση ήταν η μόνη βιώσιμη πρόταση. Για λόγους καθαρά πρακτικούς που σχετίζονται με την ελληνική πραγματικότητα. Διότι η Ελλάδα δεν είναι Νορβηγία.

Θανάσης Μαυρίδης, New Money