Έτσι κι αλλιώς, περίμενες ποτέ από μία μεσογειακή «Μπανανία»
να κάνει μεταρρυθμίσεις με την ανοχή του λαού και τον δρόμο της λογικής; Μην ξεχνάς πολύπαθε μειοψηφικέ μου «σύντροφε»
ότι δεν είσαι παρά ένα μονοψήφιο ποσοστό – στην καλύτερη περίπτωση(!)- χωρίς
χρώμα και σημαία, στον ηλεκτρονικό πίνακα των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Συνήθως,
είσαι κάπου χαμένος μέσα στα αζήτητα της αποχής ή της χαμένης ψήφου, που
προσμετράται για να εκλεγεί κάποιος που ποτέ σου δεν ψήφισες!
Οπότε, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος
από την «επωφελή παρωδία» , για να πάψει
πια ο τραγέλαφος του συνδικαλισμού στην Ελλάδα; Αν σε 40 χρόνια κανείς δεν
κατάφερε με την λογική να σταματήσει το τέρας, γιατί σήμερα, να βρεθεί
έλληνας πολιτικός να το σκοτώσει, με τον
ευθύ τρόπο;
H τελευταία προσπάθεια – μνημονιακή πάλι- ήταν ο νόμος
Βρούτση ο οποίος κατέληξε σε κάποιο συρτάρι, με παρεμβάσεις κάποιων που σήμερα
δεν είναι πια και τόσο «αριστεροί»… Και ίσως, δεν θα επέστρεφε η απαίτηση αν
δεν ερχόταν το Τρίτο Μνημόνιο, το «προοδευτικό». Γι΄αυτό σου λέω, «η ελπίδα
έρχεται» και είναι «ροζ αριστερή» και «με προοδευτικό πρόσημο»!
Τι ζητούν οι «ανάλγητοι» δανειστές; Αλλαγή του τρόπου λήψης
αποφάσεων για την πραγματοποίηση απεργιών. Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης για
απεργία στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας,
περιορισμό των αμειβομένων αδειών στις απολύτως απαραίτητες και περιορισμό των προσώπων
που δικαιούνται άδειες. Δραστική μείωση
των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας συνδικαλιστή και ευθυγράμμιση με τα ισχύοντα
για κάθε εργαζόμενο. Δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σπουδαίο λόγο.
Περιορισμό των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν προστασία, κατάργηση της
δυνατότητας παροχής προστασίας μέσω του καταστατικού των συνδικαλιστικών
οργανώσεων και μείωση του αριθμού των προστατευόμενων ιδρυτικών μελών μιας
συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Καταλαβαίνει κανείς τι θα συνέβαινε αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν
στην αντιπολίτευση, απέναντι στην πρόταση του νομοθετικού πλαισίου. Τώρα όμως,
η «κατανόηση» για την «αποστρατεία» των «στρατηγών» και λοιπών «λαϊκών ηγετών»,
θα είναι βελούδινη και βεβαίως, με κάποια σημαντικά ανταλλάγματα. Έτσι κι
αλλιώς, τα χρόνια πέρασαν και οι επόμενες γενιές δεν είναι τόσο «άξιες» σαν
τους πατεράδες τους να κρατήσουν τα ηνία του «κινήματος», σταθερά! Άσε που
τελείωσε πια ο πακτωλός των πακέτων και των συντάξεων και το δέλεαρ δεν είναι
το ίδιο όπως παλιά.
Όσο για το κοινωνικό «κόστος» από την αποδυνάμωση του
συνδικαλιστικού κινήματος, αναρωτιέμαι ποιους τελικά αφορά; Σε λίγο καιρό δεν
θα υπάρχουν πια ΔΕΚΟ ούτε κρατική ΔΕΗ
ούτε ΟΛΠ ούτε κρατικοδίαιτοι οργανισμοί. Και η ΓΣΕΕ αν δεν αλλάξει
στάση, δεν έχει πια ρόλο στην υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Μόνο η
ΑΔΕΔΥ θα απομείνει η οποία είναι και ο μοναδικός θεσμός που θα παλέψει
αργότερα, ενάντια στην άρση της μονιμότητας…
Όσο για τους ρομαντικούς «κόκκινους συντρόφους» που θα δουν
την «πρώτη φορά Αριστερά» να τους προδίδει, θα πρέπει να ξέρουν ότι έτσι ήταν
πάντα η Αριστερά, από τη φύση της: ένα καλό εργαλείο του καπιταλισμού που
θυσίαζε ανθρώπους και κοινωνίες στο βωμό της εμπορεύσιμης ήττας και της αποτυχίας του φαντασιακού. Και
ακριβώς εκεί μέσα ευημερούσαν εις βάρος των κορόιδων, οι «ινστρούκτορες» και οι
συνδικαλιστές.
Εν αναμονή εξελίξεων λοιπόν. Έχω την αίσθηση ότι για τα
εργασιακά δεν θα περιμένουμε τον Σεπτέμβριο.
Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο είναι ικανοί να περάσουν το
νομοσχέδιο! Την ώρα που ο «λαός» θα τρέχει στα πανηγύρια…
Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα, Liberal
Δημοσίευση σχολίου