Θα ζήσουν και χωρίς εμάς στην Ευρωζώνη...

Είναι αλήθεια ότι κατ΄ αρχήν, όλοι προτιμούν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Γιατί κανείς δεν επιθυμεί μία αναταραχή, η οποία εκτιμάται μεν ότι θα έχει περιορισμένης κλίμακας συνέπειες, όμως δεν παύει να αποτελεί και ένα ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά.

 Από εκεί και πέρα όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχουν διαμορφώσει την άποψη, ότι αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, αυτό αυτόματα θα σημάνει και το τέλος του ευρώ. Καθώς θα δρομολογηθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις και φαινόμενα ντόμινο που μοιραία θα οδηγήσουν στο τέλος του κοινού νομίσματος όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

 Και φαίνεται πως αυτή η πεποίθηση, η οποία εκφραζόταν προεκλογικά σε κάθε δυνατή ευκαιρία ως ένα διαπραγματευτικό όπλο πυρηνικής ισχύος, εξακολουθεί να υφίσταται και σήμερα, σε αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και συμβαδίζει, χέρι – χέρι με την άλλη ιδεοληπτική πεποίθηση, ότι μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα είναι μία «αναίμακτη» εξέλιξη, χωρίς σοβαρές επιπτώσεις στη χώρα. Αντίθετα, θα συμβάλει στην αναθέρμανση της -πολύ πιο ανταγωνιστικής πλέον- οικονομίας της, καθώς θα αξιοποιηθούν τα πλεονεκτήματα της υπό διαμόρφωση νέας ελκυστικότερης ισοτιμίας.

 Βεβαίως, οι επιπτώσεις σε μία οικονομία κρατικοδίαιτη και κατά βάση εισαγωγική, με σοβαρές ελλείψεις στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής, είναι θέματα που δεν αξίζουν να σκοτίζουν τα ΣΥΡΙΖΑικά κεφάλια. Ούτε τις καθηγητικές διάνοιες που κυριαρχούν στο κυβερνών κόμμα.

 Αλλά ας επιστρέψουμε στην ουσία της υπόθεσης. Πιστεύουν λοιπόν πραγματικά αρκετοί μέσα στον κυβερνητικό σχηματισμό, ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βρυχάται όποτε νιώσει στριμωγμένη από τις απαιτήσεις των δανειστών και εκείνοι αμέσως θα οπισθοχωρούν μπροστά στον κίνδυνο να τους κάνει η Ελλάδα καμιά πλάκα και να το τραβήξει μέχρι grexit.

 Κι αν όμως στην Ευρώπη έχουν ήδη κάνει τα κουμάντα τους; Αν έχουν προετοιμαστεί πλέον μετά από τοσα χρόνια για τις επιπτώσεις ενός grexit; Αν δεν το επιθυμούν μεν, αλλά δεν θα κρεμάσουν και μαύρες πλερέζες σε περίπτωση που τους κουνήσουμε μαντήλι; Ή από την άλλη πλευρά, αν θέλουν να μας σπρώξουν σε αυτή ακριβώς τη θέση; Θυμίζω ότι και στο παρελθόν είχε διατυπωθεί πρόταση από τον κ. Σόιμπλε προς την ελληνική κυβέρνηση να λάβει πριμοδότηση για την αποχώρησή της από την Ευρωζώνη.

 Και το ίδιο λέγεται ότι έχει συμβεί και τώρα με αποδέκτη τον κ. Τσίπρα. Ο οποίος έχει λάβει σαφή τελεσίγραφα παράλληλα. Και εκεί ήταν που πανικοβλήθηκε ο Αλέξης και θέλει να κλείσει συμφωνία πάση θυσία. Γιατί κατάλαβε ότι μπορεί προτεραιότητά τους να είναι η παραμονή μας, αλλά θα καταφέρουν να ζήσουν και χωρίς εμάς. Σε βαθμό που κάποιοι να πληρώνουν για να μας θέσουν εκτός. Τόσο πολύ μας βαρέθηκαν.

 Όσο για τα φαινόμενα ντόμινο, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οποιοσδήποτε άλλος λαός θα σκεφτεί να την κάνει από την Ευρωζώνη, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να φύγουμε εμείς. Στην Ευρώπη υπάρχουν πράγματι ζητήματα σε σχέση με τα όρια της λιτότητας και την επιτακτική πλέον ανάγκη να ελαφρύνει η γερμανοκινούμενη περιοριστική πολιτική. Όμως από αυτή την εξέλιξη μέχρι την αποχώρηση, υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.

 Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν στην κυβέρνηση πράγματι σκέφτονται την προοπτική μίας αποχώρησης, ας μας το πουν. Γιατί οι υπουργοί που περιβάλουν τον κ. Τσίπρα διαβεβαιώνουν κατηγορηματικά ότι δεν τίθεται τέτοια πιθανότητα. Άλλο αν στο κόμμα, υπάρχουν πολλοί που λένε άλλα. Γι' αυτό άλλωστε και ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μία πολιτική ομηρία. Καλό θα είναι πάντως να καταλάβει ότι στα χέρια του δεν κρατάει κανένα μεγάλο όπλο. Η ζημιά που μπορεί να προκαλέσει δεν είναι ακριβώς μετρήσιμη, αλλά αργά ή γρήγορα θα απορροφηθούν οι κραδασμοί. Εκείνο που απασχολεί κυρίως τους απ’ έξω είναι όχι μια ενδεχόμενη ζημιά αλλά το timing. Και η δεδομένη συγκυρία δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Δεν επιθυμούν να έχουν ανοιχτά θέματα. Αυτό είναι που θα έπρεπε να έχει αξιοποιήσει η κυβέρνηση για να πετύχει τη συμφωνία. Αλλά πού..

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου  από Capital