Δέσποινα Σπανούδη - Η απάτη και η απειλή της ιδιωτικοποίησης

Ένα από τα ισχυρότερα ιδεολογήματα που μας σερβίρουν τα τελευταία χρόνια είναι ότι η ιδιωτικοποίηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών θα εξυγιάνει το νοσηρό πελατειακό κράτος, θα βελτιώσει την ποιότητα και θα μειώσει το τίμημα που καταβάλουν οι χρήστες. Είναι ένα πολυφορεμένο κλισέ που όσες φορές και αν έχει διαψευστεί, επιδεικνύει μεγάλη αντοχή σε μια χώρα που ο δημόσιος τομέας παραμένει σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικός και  διεφθαρμένος.
Όσοι αναμασούν την καραμέλα του «λιγότερου κράτους», γνωρίζουν προφανώς ότι αυτό σημαίνει ότι οι πλέον αδύνατοι θα στερούνται την πρόσβαση στα ιδιωτικοποιημένα αγαθά και το αποδέχονται. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν, είναι ότι οι αδύνατοι διαρκώς θα πληθαίνουν, όσο οι δυνατοί θα γίνονται δυνατότεροι, έχοντας βάλει στο χέρι τα πλέον απαραίτητα και στοιχειώδη για την επιβίωση όπως την ενέργεια, τα μέσα μεταφοράς, τις βασικές υποδομές και γιατί όχι τα σκουπίδια, το νερό, την υγεία και την παιδεία.
Ένα ακόμη δημοφιλές επιχείρημα στην περίοδο της κρίσης, είναι ότι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, μπορεί να μας ανακουφίσει αν χρησιμοποιηθεί είτε για την αποπληρωμή του χρέους είτε για την κάλυψη κοινωνικών δαπανών. Ακόμη και αν παρακάμψουμε το ηθικό πρόβλημα της κατανάλωσης ενός «κεφαλαίου» που μοιραζόμαστε με τις επόμενες γενεές, το επιχείρημα παραμένει παράλογο.  Κατ’ αρχήν το «εθνικό πορτοφόλι» στο οποίο καταλήγουν τα έσοδα του κράτους και από το οποίο πληρώνονται οι δαπάνες είναι ένα. Εφόσον συνεχίσουμε να αποπληρώνουμε το δυσβάσταχτο και τοκογλυφικό χρέος κατά προτεραιότητα έναντι των άλλων αναγκών, για όποιο λόγο και αν δηλώσουμε ότι θα εκποιήσουμε την δημόσια περιουσία τελικά θα καταλήγει στον ίδιο αποδέκτη. Για τη συνέχεια, η τιμή πώλησης ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τόσο μεγάλες αξίες, ποικίλει δραματικά ανάλογα με την προσφορά και την ανάγκη του κατόχου. Ακόμη και αν παραβλέψουμε τη δυνατότητα να εκποιηθεί γρήγορα και αποτελεσματικά η δημόσια περιουσία, η ουσιαστική συμβολή της στην ανακούφιση του θεόρατου, επαχθούς (και τοκογλυφικού για να μην ξεχνιόμαστε) χρέους, παραμένει σχεδόν απίθανη.

Τέλος, το σημαντικότερο από κάθε άλλο επιχείρημα είναι ότι η δημόσια περιουσία περιλαμβάνει αξίες αναντικατάστατες όσο και καθοριστικές. Με τον όρο «δημόσια περιουσία» εννοούμε στην πραγματικότητα ένα τεράστιο εύρος με εντελώς διαφορετικές ιδιότητες για παράδειγμα: από δημόσια κτίρια μέχρι λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, γέφυρες, ενεργειακά δίκτυα και αρδευτικά έργα και από αρχαιολογικούς χώρους μέχρι δάση, αιγιαλούς και ελεύθερους χώρους στις πόλεις. Μπορεί κανείς και καμία από εμάς να φανταστεί, τι είδους πολιτικές μπορεί μια κοινωνία να σχεδιάσει και να εφαρμόσει για την οικονομία, την κοινωνική προστασία, την αναδιανομή του εισοδήματος, την προστασία του περιβάλλοντος, τον τουρισμό, την αγροτική παραγωγή, την ιστορία και τον πολιτισμό, χωρίς τη δημόσια περιουσία;  Μπορεί κανείς και καμία από μας να φανταστεί ότι η παράδοση δημόσιων αγαθών δεν θα επιδεινώσει δραματικά τη ζωή των πολλών και δεν θα αλλάξει εκ βάθρων την εικόνα της χώρας σήμερα και στο μέλλον;

Δημοσίευση σχολίου

[disqus][blogger]

MKRdezign

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.
Javascript DisablePlease Enable Javascript To See All Widget