Τι μας έχει διδάξει έως τώρα ο τύμβος της Αμφίπολης - Με σειρά αύξουσας ανοησίας (από το ανόητο στο αδιανόητο)

> Ήμασταν όλοι πάρα πολύ έτοιμοι να βγάλουμε τον Ιντιάνα Τζόουνς που κρύβαμε μέσα μας. Από μία άποψη, καλό μας έκανε. Ο αρχαιολόγος του καναπέ, παρά την οδυνηρή γραφικότητά του, φωνάζει λιγότερο από τον προπονητή του καναπέ και δεν λερώνει όσο ο επαναστάτης των social media.

Ας πούμε ότι αυτή μας η απρόσμενη τυμβολαγνεία δικαιώνει σε κάποιον βαθμό κι όλα τα χλωμά κορίτσια του Ιστορικού – Αρχαιολογικού που πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια κρατώντας ατέρμονες σημειώσεις και όλα τα επόμενά τους χρόνια αναπαράγοντάς τις σε ιδιαίτερα του 15ευρου.

 > Δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμα με τους βλαχοδήμαρχους. Η αμάθεια, η κουτοπονηριά και η πνευματική ένδεια των παραγοντίσκων της περιοχής που το τελευταίο διάστημα βγαίνουν στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, είναι σχεδόν σοκαριστική. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από την τοπική αυτοδιοίκηση αυτού του επιπέδου. Κανείς, ποτέ δεν κατάφερε να παίξει τον οποιονδήποτε ρόλο ψελλίζοντας.

 > Η κοινότητα των αρχαιολόγων, όπως και κάθε άλλη κοινότητα της μικρής, συντεχνιακής και μισαλλόδοξης χώρας μας, είναι διχασμένη. Τόσο διχασμένη που έχει ήδη εκφράσει καμιά σαρανταριά διαφορετικές θεωρίες για τη χρονολόγηση, την τεχνοτροπία και -κυρίως- τον «ένοικο» του τύμβου της Αμφίπολης. Η ανερμάτιστη αυτή παράβαση κάθε κανόνα επιστημονικής δεοντολογίας έχει οδηγήσει διάφορες άλλες κοινότητες στη σχιζοφρένεια. Μόλις χθες, ο Ελ Σιντ της φιλολογικής κοινότητας, ο Σαράντος Καργάκος, εξομολογήθηκε ότι εδώ και 20 χρόνια έχει ένα προαίσθημα ότι κάτω απ' το λόφο Καστά «κοιμάται» ο Μέγας Αλέξανδρος. Ακόμα κι αν δεν δικαιωθεί, θα κερδίσει μια θεσούλα στο βιβλίο Γκίνες ως ο άνθρωπος με το δεύτερο μακροβιότερο προαίσθημα – το σχετικό ρεκόρ το κατέχει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.  Η κοινότητα των εικαστικών εκφράστηκε μέσω του πάντα οργισμένου Κώστα Τσόκλη. Η δική του γνώμη είναι ότι όποιος κι αν βρίσκεται θαμμένος στον περίφημο τάφο, πρέπει να αφεθεί στην ησυχία του. Γιατί, όπως έγραψε: «Άλλο είναι να ξεμπαζώνεις και να συντηρείς αρχαίους ναούς, και έργα τέχνης του παρελθόντος, που ήταν φτιαγμένα για να κατοικηθούν και να ιδωθούν από ζωντανούς, άλλο να ανασύρεις ναυάγια με αρχαίους θησαυρούς, να τους συντηρείς και να τους εκθέτεις στα Μουσεία, και άλλο να παραβιάζεις ιερούς, πεντασφράγιστους τάφους. Χώρους του Άδη, του Σκότους, φτιαγμένους (αφελώς ίσως) με πρόθεση και με τρόπο τέτοιο, ώστε να μην βρεθούν και προπάντων, να μην ανοιχτούν ποτέ». Σύμφωνα με το διακεκριμένο και πολυβραβευμένο εικαστικό, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ξαναμπαζώσουμε τον τάφο και να σταματήσουμε να διαπράττουμε όλοι μαζί, ως κράτος και ως έθνος, αυτήν την επαίσχυντη θεσμοθετημένη τυμβωρυχία, γιατί οι εκδικητικοί θεοί των αρχαίων Ελλήνων θα μας τιμωρήσουν για την ασέβειά μας.

  > Οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιούν ακόμα «σκαπάνες». Γιατί, ως γνωστόν, η αρχαιολογική σκαπάνη είναι ένα απαράμιλλο εργαλείο που καμία τεχνολογία δεν κατάφερε να το αντικαταστήσει. Κάτι σαν την ένδοξη δημοσιογραφική πένα που αντιστέκεται στα laptop και τη γροθιά που δεν μπορεί να αντισταθεί στο μαχαίρι.

 > Τα παλιά αποφθέγματα είναι σκέτη μούφα. Η «άκρα του τάφου σιωπή» έφυγε από τον κάμπο και πήρε τα βουνά πριν από περίπου δύο μήνες. Έκτοτε, περιμένουμε έναν τάφο να «μιλήσει». Και το «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος» μας τελείωσε. Έπεσε ηρωικά στη μάχη της πολιτικής εκμετάλλευσης, του λαϊκισμού και του κυβερνητικού real estate. Στις μέρες μας, σημασία έχουν οι επιφανείς γαίες. Οι βέρες Μακεδονίτικες, αυτές που μπαίνουν στο ρουθούνι των Σκοπίων.

 > Το facebook της Άννας Παναγιωταρέα είναι θησαυρός. Ανεκτίμητος όσο ο τάφος της Αμφίπολης αυτός καθ' αυτός και μοναδικός, όπως ο σουρεαλιστικός της ρόλος ως επρόσωπος Τύπου του τύμβου. Ο επισκέπτης του προφίλ της θα θαυμάσει μνημειώδη ποσταρίσματα των 400 λέξεων μίνιμουμ, ηρωικά επιγράμματα και επικές αφηγήσεις από τον αγώνα της κατά των «FYROMιτών», θα έρθει σε επαφή με ξεχασμένες φόρμες της ελληνικής γλώσσας, όπως το «μακρυά» ή το «Ντώυτσε Βέλλε» και γενικώς θα χορτάσει μούχλα. Τόση μούχλα που δεν θα χώραγε σε κανένα τάφο.

 Υ.Γ.: Κατά τ' άλλα, η ανασκαφή της Αμφίπολης είναι ό,τι καλύτερο συμβαίνει στη χώρα και στις ζωές μας εδώ και κάμποσο καιρό. Αν πατήσεις το «pause» και το «mute» κι απαλλαγείς για λίγο από το τσίρκο που τη σκυλεύει, θα αντιληφθείς ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ανατριχιαστικά λυτρωτικό από ένα αρχαίο μνημείο που επιστρέφει σιγά σιγά στο φως. Καμία στιγμή δεν συγκρίνεται με τη στιγμή που ο λειψός γενετικός κώδικας της ανθρωπότητας αποκτά ένα ακόμα τοσοδά χρωμόσωμα.

ΠΗΓΗ